#BJF24: Ill Considered, Casimir Liberski, ... - Op zoek naar coherentie
Flagey, Brussel, 12 januari 2024
Enkele dagen geleden is in het Flagey-gebouw het Brussels Jazz Festival van start gegaan. Tien dagen lang bewondert de beau monde van de high brow jazz-scene er vanuit pluche zetels jong aanstormend talent en gevestigde waarden uit de hele wereld.
Dit jaar is Casimir Liberski de "artist in residence". Hij kreeg carte blanche en een budget om uit te nodigen wie hij wou. Drie avonden staat hij centraal in de programmering. Daarnaast is er nog meer te beleven. Zoals een focus op W.E.R.F. records. En het kruim van de Belgische Jazz. En een ruime selectie andere artiesten.
Vrijdagavond mocht Rosa Brunello aftrappen met een albumpresentatie van het bijna twee jaar oude 'Sounds Like Freedom'. Deze Italiaanse bassiste had contrabas en basgitaar meegebracht en daarnaast haar vaste drummer en twee Engelse muzikanten voor het blaaswerk op trompet, saxofoon en elektronische effectjes.
Ze leidde de muzikanten door stukken muziek waarin de blazers oosterse taferelen opriepen of de drummer bucolische klankbeelden schiep met belletjes en gedempt geroffel. Af en toe liet ze zich flink gaan op de bas en tegen het einde liet ze de stem horen in twee melodieuze nummers, die de set afsloten.
Wat aan focus ontbrak, compenseerde ze met enthousiasme. In ieder geval was dit een geslaagde eerste Belgische optreden.
Pianist Casimir Liberski had op zijn dertiende een eigen jazztrio en heeft op zijn vijfendertigste al met de groten van de jazz samengewerkt. Zo zegt men toch. Maar van de reeks namen, die presentator Lies Steppe vermeldde, herkenden we geen enkele. Allicht rijkt onze kennis van dit soort jazz niet ver genoeg. Het publiek juichtte wel bij de namen die werden aangekondigd om Liberski te begeleiden: Greg Osby op saxofoon, Larry Grenadier op contrabas en Nasheet Waits op drums.
Ook de muziek zelf ging grotendeels over ons heen. Het was zoeken naar coherentie. Het leek wel of elk van hen een willekeurige partituur aan het spelen was. Wat Liberski uit de piano haalde, leek ook technisch niet zo vlot, want tijdens de solo's zaten er momenten van stilte, die leken alsof hij een fractie van een seconde het noorden kwijt was. Het zal wel deel van de stijl zijn, maar het resultaat beklijfde slechts matig.
Wel mooi was het nieuwe nummer Noto, enkele dagen geleden uit de mouw geschud naar aanleiding van de recente aardbeving in dat Japanse schiereiland. Ook het bisnummer Miyako, een cover van Wayne Shorter, kon nog bekoren.
Veel beter was het Britse Ill Considered, opgesteld in de traphal. Zij mikten ronduit op buik en dansspieren met een vlammende set van drums, bas en saxofoon.
Idris Rahman, frontman van de band, daagde het publiek uit met wilde saxofoonpartijen, die in de oren van de mensen in de voorste rijen van het publiek werden geblazen. De drummer sloeg tot de bril van zijn neus viel en haalde ritmes uit de drumset, die Aphex Twins computer zouden doen tilt slaan. Achteraan hield de bassist standvastig iedereen in de maat met repetitieve baslijnen.
Het resultaat was dat meer en meer volk begon te dansen. Veel dichter bij een ondergrondse club in Londen kon je op het vasteland niet geraken.
Brussels Jazz Festival duurt nog tot en met 20 januari.