Bruce Springsteen & The E Street Band - Er kan er maar één The Boss zijn

RheinEnergieStadion, Keulen, 30 mei 2012

Bruce Springsteen is weer terecht boos! Boos op onder andere de bankiers die volgens hem zijn Amerika in de economische en financiële problemen hebben gestort. Het resultaat: het ijzersterke zeventiende studioalbum ‘Wrecking Ball’ dat in maart verscheen. Ondanks het feit dat het geen echt E Street Band-album is (alleen Clemons, Van Zandt, Weinberg en vrouw Patty spelen mee), neemt The Boss zijn vertrouwde makkers wel mee voor de grote ‘Wrecking Ball Tour’. België staat niet op de agenda en daarom reizen we af naar Keulen om Springsteen live te aanschouwen.

Wie Bruce Springsteen en zijn E Street Band al eens aan het werk zag, weet dat dat een gebeurtenis op zich is. Vanavond was dat niet anders. Kwart voor acht betraden ze het podium en werden de eerste tonen van No Surrender het stadium in gestuurd. Het publiek had even nodig om erin te komen maar de tweeënzestigjarige rocker was, zoals altijd, in topvorm en bracht in luttele minuten het stadion in volle vervoering. Het speelplezier spatte eraf en zijn E Street Band stond als een huis.

De nieuwe songs We Take Care Of Our Own en Wrecking Ball werden met even veel speelplezier, kracht en overtuiging ten gehore gebracht. Springsteen rende als een jonge hond over het podium, pakte een blaadje van een fan aan en liet het nummer meteen inzetten.

Precies dat is wat Springsteen tekent: de man betrekt zijn publiek bij het geheel alsof het zijn familie is. Hij vertelde over Amerika, waar mensen hun banen en thuis verliezen, maar dat ook Europa in zware tijden verkeert en droeg het bezwerende Jack Of All Trades op aan allen die daardoor moeten strijden.

Die serieuze momenten werden op overtuigende wijze verweven tot een grootse rockshow waarin onsterfelijke klassiekers als Atlantic City en She’s The One moeiteloos samengingen met nieuwe liedjes als Shackled And Drawn en We Are Alive.

Eén van de absolute hoogtepunten van de avond was een kippenveluitvoering van The River. Terwijl de avond viel, werd vanuit het niets die zo herkenbare mondharmonicapartij ingezet en stond Springsteen samen met gitarist Little Steven op het podium. De E Street Band viel halverwege in en de frontman liet de parel langzaam los met een in falset gezongen outro.

Na ruim twee uur intens genieten kregen we uiteraard een encore met nog een rits parels als Born To Run uit Springsteens indrukwekkende oeuvre. De bijhorende saxofoonsolo maakte meteen duidelijk dat de band met Jake Clemons een meer dan waardige vervanger had gevonden voor diens vorig jaar overleden oom, E Street Band-saxofonist Clarence “The Big Man” Clemons.

Afsluiten deed Springsteen met Tenth Avenue Freeze-Out dat een emotionele lading kreeg toen, na de zin “…and the Big Man joined the band”, de show even stopte en op de schermen beelden van Clarence en Bruce werden getoond. Samen met zijn fans staarde The Boss naar het scherm.

Bruce Springsteen liet vanavond in drie uur en een kwartier zien waarom hij na bijna veertig jaar in de muziek nog steeds een van de meest geliefde en relevante singer-songwriters is. Want ook vanavond was er maar één de baas en die luistert naar de naam Bruce Frederick Joseph Springsteen.