Broken Social Scene - Logische mierennest

Trix, 28 mei 2017

Het leek wel een mierennest op dat (relatief) kleine podium van Muziekcentrum TRIX, waar negen muzikanten en zanger(e)s(sen) voortdurend van instrument wisselden, af- en aanliepen en zich in het zweet werkten. Maar het resultaat was er ook naar.

Broken Social Scene - Logische mierennest

Krankland, da's de helft van Little Trouble Kids die zijn ei ook nog ergens anders kwijt wil. In Muziekcentrum TRIX deed hij dat zonder band, maar met kickdrum en tamboerijn als extraatjes. En ook dat bleek genoeg om toch een aantal vroege vogels van het (frissere) terras weg te houden. Met ontdubbelde stem, zijn gitaar en een aantal liedjes legde hij zijn ziel bloot. Ongetwijfeld klinkt dit met band een stuk interessanter, maar ook nu blijven wij de naam onthouden, al is het maar uit nieuwsgierigheid.

In het mierennest, dat Broken Social Scene was, zat net als in de natuur ook de nodige orde. Alle lijntjes leken uitgetekend, vloeiden vlot in elkaar en zorgden ervoor dat dit een optreden werd dat niet snel vergeten zal worden, ook niet - zo verzekerde frontman Kevin Drew - door de band.

In het bos van microfoons stonden vaak zeven mensen te zwaaien met instrumenten en klonken evenveel stemmen tegelijkertijd, hetgeen je deed afvragen of er nog nooit ongelukken waren gebeurd tijdens zo'n show. Maar tegelijk had zo'n klein podium ook zijn charme, was het moeilijk voor de muzikanten om elkaar te ontlopen en was de interactie des te groter. En dan was er nog het publiek dat "so close" was dat je de haren in de grijze baard van Kevin Drew kon tellen.

Broken Social Scene heeft een nieuwe plaat klaar die eigenlijk al in de winkel had moeten liggen, maar "we zijn met zovelen", was in dit geval een geldig excuus. Als je met vijftien mensen aan een album werkt, is het niet verwonderlijk dat daar al eens wat meer tijd in kruipt. Bovendien hebben zowat elk van die vijftien ook nog eens een ander muzikaal leven om rekening mee te houden. De leden van Stars, Do Make Say think, Metric, Apostle Of Hustle en ga zo maar door, hebben allemaal een andere band om rekening mee te houden.

En toch leek het of dit collectief bij elkaar hoorde, of er geen andere constellatie van deze sterren mogelijk was. Dat had waarschijnlijk te maken met het feit dat het alweer zo lang geleden was dat ze nog eens samen hadden gespeeld. Het plezier, dat van het spelen uitging, straalde er gewoon vanaf en miste zijn effect op het publiek niet. En zelfs al was het spel met de bisnummers allemaal een beetje in scene gezet (dat blijkt tenminste uit de setlist), dan nog was het een genot om Drew en zangeres Emily Hayes het prachtig intieme Backyards als ultieme bis te zien brengen, terwijl de niet actieve bandleden in de achtergrond meekeken, wachtend op hun cue om terug op te draven.

Nog een voordeel van een groep van dergelijke omvang is dat alle laagjes van de songs - en dat zijn er vaak nogal wat - kunnen ingevuld worden, dat er plots drie blazers op het podium kunnen staan om een nummer nog meer cachet te geven of dat er zes stemmen door de microfoons schalden. Uit de nieuwe plaat werden uiteindelijk maar enkele songs gepikt, waardoor er ruimte genoeg overbleef voor alle publiekslievelingen. Keer op keer zag je ergens tussen de toeschouwers wel iemand uit de bol gaan op haar of zijn lievelingsnummer.

Het zou ons te ver voeren om alle hoogtepunten op een rijtje te zetten, maar om het fantastische Stars And Sons (één van de weinige nummers waarin bassist Brendan Canning zich de microfoon toeëigende) en het titelnummer van de nieuwe plaat Hug Of Thunder, dat ook zonder de stem van Feist zwoel en donkersexy klonk, kunnen we niet heen. En dan was er nog het fantastisch rockende IBI Dreams Of Pavement (A Better Day) waarin zowaar een stukje van Bonnie Tylers Total Eclipse Of The Heart werd geïntegreerd alsof het de meest normale zaak ter wereld was. Het publiek nam zelfs even de zang over. Maar als u erbij was, heeft u ongetwijfeld zelf uw eigen lieveling in de set kunnen ontdekken.

Broken Social Scene was meer dan een concert, het was een ervaring, een geheel dat heel even deed uitschijnen dat het toch anders kan in de wereld, één van die momenten, waarvan er nooit genoeg kunnen zijn.

29 mei 2017
Patrick Van Gestel