Broken Glass Heroes - Het laatste glas

Stadsschouwburg, Sint-Niklaas, 18 december 2011

Zouden de Benidorm Bastards geprotesteerd hebben toen Broken Glass Heroes hun laatste officiële show in de Casino in Sint Niklaas wilden spelen? Feit is dat het optreden werd verplaatst naar de Stadsschouwburg alwaar het publiek lekker kan wegzinken in een zachte zetel in plaats van te moeten staan. Opvallend veel grijs dan ook in de zaal. Waarschijnlijk mei 68’ers die hun jeugd wilden herbeleven op de sixties-pop van BGH. Helemaal anders dan op hun allereerste concert op Pukkelpop 2010. Na afloop verlieten we toen goedgemutst de Club. Zouden we vandaag ook met een glimlach op ons gezicht huiswaarts kunnen keren?

Als het aan Vanhamel en Deweze lag wel, want de toon werd meteen gezet met  Happy dat niet op hun enige album ‘Grandchildren Of The Revolution’ staat. Om de een of andere bizarre reden schreven ze voor hun laatste tournee toch nog nieuwe nummers. Er zouden er in totaal een zevental passeren. Opvallend was de relaxte houding waarmee de groep stond te spelen. Tussen de nummers door grappend en grollend. Vooral Deweze was in vorm. Hij verklaarde dat dit het laatste optreden met Broken Glass Heroes was dat ze nuchter op het podium zouden staan. Volgende week volgt nog een officieus afscheid en dat zal dus wellicht overgoten worden met sloten geestrijke drank.

Oh My Love en Baby Don’t Worry werden als ijsbrekers helemaal vooraan in de set gestoken. Net wanneer we de bedenking maakten dat het allemaal wel heel braafjes klonk, schakelde de band een versnelling hoger met Poor Little Rich Girl om vervolgens wat Doorsgevoel te steken in Winter of Love. Dat zou later tijdens L.U.V. ook weer de kop opsteken. Het deed ons wat rechter zitten in onze zetel.

Er waren echter ook momenten dat we stilaan indommelden. Het repertoire van Broken Glass Heroes is niet groot natuurlijk en tja, niet alle nummers zijn klassiekers. Toch kan het project geslaagd genoemd worden. De bedoeling was om een plaat vol te schrijven met nummers in stijl van de jaren '60 en dat leverde toch mooie songs op. Ook mooi was het moment waarop Deweze zei: ”Op dit punt in de set vraag ik de mensen meestal om mee te klappen. Het zou fijn zijn, mochten jullie dat nu ook doen zodat wij toch het gevoel hebben dat wij populair waren.” Zijn wens kwam uit.

Grappig ook hoe de titel van de eerste single Let’s Not Fall Apart gezien de omstandigheden ineens een andere betekenis kreeg, maar we moeten ons geen illusies maken. Deweze maakte het duidelijk:”In deze tijd van Kerstmis hebben we recht op één melige boodschap: God wat zal ik blij zijn binnenkort van deze klootzakken vanaf te zijn.” Voor alle duidelijkheid: het was een grapje.

Uiteraard kon Sint-Niklaas niet anders dan om een bisronde roepen en die werd dan ook verkregen. I Don’t Deserve This Feeling werd opgedragen aan Brian Wilson en dan kregen we ook nog Wild Wild Life. Toen de groep daarna nog een keer verdween werd ze nog een keertje teruggeroepen. De snoodaards voerden toen een toneeltje op dat ze geen nummers meer hadden en niet meer wisten wat te spelen. Toen we na de show de setlist mee gristen, merkten we echter dat As I Walk al netjes genoteerd was bij de bissen.

Het glas is nu leeg en mag gebroken worden, maar hopelijk zijn we van Deweze en Vanhamel nog niet vanaf. Naar verluid zouden ze terugkeren naar hun vroegere projecten, maar voor hetzelfde geld komen ze ineens met iets helemaal anders. Wat er ook van zij, dit zijn getalenteerde gasten en ja, we reden met een glimlach terug naar huis net als na die eerste keer. Alleen jammer van die belabberde klank in de schouwburg van Sint-Niklaas.