Briskey, Leela James, Jamie Lidell - Sfeervolle climaxen
Bijloke, Gent, Gentse Feesten, 20 juli 2009
De eerste dag van het tweede luik van Gent Jazz was een voltreffer. Niet alleen was het in vergelijking met het merendeel van de dagen tijdens het "klassieke" deel veel drukker, het werd een feest zoals er nog niet veel geweest zijn op de Bijloke. Of het nu toeval was of niet, de avond was perfect opgebouwd en groeide steeds verder naar een climax die op het einde van het optreden van Jamie Lidell eindelijk bereikt werd.
Voor twee man en een paardenkop mocht Briskey de avond op gang trekken. Op zich valt er niet veel aan te merken op dit optreden. Er spelen enkele rasmuzikanten in mee (o.a. Isolde Lasoen op drums en Bart Maris op trompet) en alles klonk haast perfect. Maar laat daar ook net het schoentje wringen. Plaats voor improvisatie leek er in de muziek van Briskey niet te zijn. Ze klonken als een goedgeoliede machine die keer op keer hetzelfde kunstje brengt. Op een bepaald moment vroegen we ons zelfs af of de negenkoppige band er wel plezier in had om op het podium te staan. De muziek leunt gevaarlijk dicht naar lounge (lounge godbetert!) en we moesten ons dan ook inhouden om de term 'achtergrondmuziek' niet boven te halen.
Het verschil met souldiva Leela James kon niet groter zijn. Waar het publiek tijdens Briskey leek in te dommelen, deed la James de tent op zijn kop staan. Niet enkel door haar muziek, maar des te meer door haar interactie met het publiek. Dat deed ze op een bijna agressieve manier, zodat je haast bang zou worden als je je handen niet in de lucht stak. Ook de halve tent op het podium uitnodigen halfweg de set bevordert de sfeer altijd.
Ook muzikaal zat dit meer dan snor. Akkoord, origineel is het misschien niet echt, we hebben het allemaal al eerder gehoord. Is het niet vijftig jaar geleden, dan is het wel in één van de voorbije jaren. De vijfentwintigjarige Amerikaanse deed ons onder meer denken aan Tina Turner, Mavis Staples of Aretha Franklin, maar dan hedendaagser. Dat kwam ondermeer door haar cover van Don't Speak van No Doubt, wat wij het enige minpunt in haar verder uitstekende set vonden.
Na zijn haast legendarische doortocht zondagavond op het Cactusfestival, waren onze verwachtingen voor Jamie Lidell gigantisch hoog gespannen. Bij onze favoriete witte neger was dat duidelijk iets minder het geval, want kort voor zijn optreden liep hij nog gezellig te sloffen op de Bijlokesite. Dat het niet hetzelfde sublieme optreden zou worden, werd al snel duidelijk. De oorzaak daarvan was het geluid dat het hele optreden lang niet zat zoals het zou moeten gezeten hebben.
Verder niets aan te merken. Zijn fantastische versies van Multiply, A Little Bit More of What's the Use? deden de tent meteen overstag gaan. En terecht. Zelfs zijn ondertussen haast verplichte beatboxmoment wisten we deze keer erg te pruimen. Al kan het ook te maken hebben met het feit dat hij het relatief kort hield. Afsluiter Another Day werd niet meegezongen, maar meegebruld en deed duidelijk worden dat Lidell op korte tijd een grote meneer is geworden. Eéntje die er écht toe doet, en waarvan we nu al weer uitkijken naar de volgende doortocht.