Brides of Lucifer - Engelen en duivels

Ancienne Belgique, 21 januari 2018

Hel en verdoemenis, dood en verderf, maar dan wel met engelenstemmen.

Brides of Lucifer - Engelen en duivels

 

De mond-tot-mondreclame, stammend van die twee illustere optredens van Brides Of Lucifer op Graspop Metal Meeting, had duidelijk zijn werk gedaan. De Ancienne Belgique was tot de nok toe gevuld met het meest uiteenlopende publiek. Of heeft u al drie gezette dames van middelbare leeftijd gezellig zien keuvelen over koetjes en kalfjes, de gsm in aanslag in aanloop naar een metalconcert? Daartegenover stonden de diehards in passende t-shirts, de duivelshoorns met pink en wijsvinger naar het podium uitstrekkend, de songs woord voor woord meebrullend. Dat alles staat model voor een publiek dat al naar concerten gaat sinds de eigen jeugd en nu de kinderen – ook die waren er – meebrengt.

 

Scala is op zich misschien dan geen uniek gegeven, metal en een vrouwenkoor blijven toch twee zaken, die niet meteen te rijmen lijken. Er zijn nog wel metalbands met krachtige vrouwenstemmen. Maar elf vrouwen laten opboksen tegen een muur van geluid is verdomd gedurfd. En dan mag je van ons alvast het nodige succes oogsten.

 

Komt daar nog bij dat de vier muzikanten zorgden voor indrukwekkende versies van die klassiekers. Fantastisch hoe Evil Invaders-bassist Joeri Van de Schoot je darmen in werking zette met de intro van Halo (Machine Head) en leadgitarist Yannick De Pauw wist steeds weer de juiste snaar – meer dan één trouwens – te raken. En ook het enthousiasme van gitarist Koen Buyse en de stomp-in-de-maag-drums van Ives Mergaerts nemen we graag op in deze eulogie.

 

Opener Holy Diver (Dio) was eigenlijk al meteen raak, maar wij genoten ook nog van Engel (Rammstein), dat zelden beter (en meer toepasselijk) klonk, en Fear Of The Dark (Iron Maiden), dat werd ingezet met piano en zo een heel andere kijk bood op dat nummer; een gevoel dat trouwens wel vaker terugkwam. Mogen ook zeker niet ontbreken in dit lijstje: de twee bisnummers, Chop Suey (System Of A Down) en Roots Bloody Roots (Sepultura); zelden heeft een nummer van Max Cavalera dieper weten te raken. Hierbij moet wel opgemerkt worden dat de damesstemmen soms verdwenen in het kolkende geweld.

 

Het spektakel was eveneens de moeite. De dames, allen getooid met de nodige attributen en overeenstemmend ingekleurd, bleven roerloos staan of schreden over het podium als waren ze in trance en klaar om geofferd te worden aan de antichrist. In contrast daarmee zwierven de muzikanten over het podium, de spieren en haren naar eigen vermogen losgooiend. De brug over het podium, de bewegende schermen en de lichtshow deden de rest.

 

Misschien hadden we gehoopt op meer songs uit de eigen platenkast, maar je kan nu eenmaal niet iedereen plezieren. En dan nog zijn wij nu in elk geval benieuwd genoeg om uit te zoeken hoe die songs allemaal in de originele versie klinken om dan – wie weet? – wel tot de vaststelling te komen dat de versies van Brides Of Lucifer zowaar beter waren. Is het zo niet dat je nieuwe muziek ontdekt en je horizon verlegt? Dus hopelijk komt hierop nog een vervolg en zingen ook wij dan elk woord mee.

Bekijk alle foto's hier.

22 januari 2018
Patrick Van Gestel