Brian Fallon & The Crowes - Tussen intimiteit en luchtigheid
Zappa, Antwerpen, 15 april 2016
Nu zijn band The Gaslight Anthem de pauzeknop heeft ingedrukt, mag Brian Fallon bewijzen dat hij het ook zelf kan. Klinkt cliché, maar in dit geval waren wij uiterst nieuwsgierig, want de man is de meest veelzijdige van zijn groep, en zijn tekstuele klasse bleef ook in soloplaat 'Painkillers' moeiteloos overeind. Ook live bewees Fallon dat er een verhaal achter zijn nieuwe escapades zit: Brian Fallon & The Crowes is niet zozeer bezigheidstherapie voor een rockzanger die technisch werkloos is. Fallon wil zich amuseren en wil zijn gevoel voor muziek op een zaal overbrengen. Missie volbracht.
Zaal Zappa was klein en gezellig, maar de schoolsite waarin de zaal lag, deed ons vermoeden dat er elke seconde een bende joelende kinderen het podium kon betreden voor het jaarlijkse lentefeest. Niet meteen wat je verwacht voor dit soort optreden, maar Fallon vond na een aarzelende start toch vlot de mix tussen intimiteit en luchtigheid.
We kregen, zoals verwacht, een uitstekende mix tussen Fallons eerste soloplaat 'Painkillers', en het onvolprezen 'Elsie', het album dat Fallon in 2011 maakte met zijn bandmaat Ian Perkins, onder de naam The Horrible Crowes. Perkins stond mee op het podium, net als die andere The Gaslight Anthem-gitarist Alex Rosamilia. Toch was Brian Fallon & The Crowes géén Gaslight-lightversie: eerste voorprogramma Jared Hart stal bij momenten de show op akoestische gitaar en excelleerde in zoete samenzang met Fallon. We willen ook een woordje van lof betuigen aan de bassist, die er met zijn geweldige snor uitzag als een mix tussen Marcel Kiekeboe en Danny Trejo uit 'Machete'.
Fallon is geen superster en zal het ook nooit worden, maar wij tekenen voor een zanger met het hart op de tong en het juiste gevoel voor melodie. Het entertainmentgehalte lag, zoals altijd, behoorlijk hoog. Hilarische bindteksten over hoe je maar beter nooit naar de dokter gaat en de opvallende gelijkenis tussen Jared Hart en Jon Snow uit Game of Thrones, wisselde hij af met een welgemeende ode aan Belgische muziekliefhebbers in een woelige periode in de vaderlandse geschiedenis.
Sugar smaakte net als op plaat naar liefdesverdriet en whiskey in het diepst van de nacht. Ladykiller klonk veel opgewekter dan de hartverscheurende tekst doet vermoeden: "And you must've met a man / Tall and handsome at that / Who must've put a spell on you, baby / Must've kept coming back / Cause I can smell him in your skin / I bet I taste him in your blood / Must be all the young boys, baby / Lady killer got the two of us". De flard uit Bob Dylans Like A Rolling Stone in het slot gaf het lied alleen maar meer cachet.
Op-en-top americana als Red Lights en Sugar gaven het optreden een swingende vibe, maar eigenlijk overtuigde Fallon het meest wanneer het tempo eruit mocht. Bij het bloedmooie Honey Magnolia kon je een speld horen vallen, en bij de grappige cover van NOFX's Linoleum, die Fallon samen met Jared Hart bracht, kon hij zijn kamerbrede glimlach niet wegstoppen. In tegenstelling tot bij zijn vorige optredens zat er geen Gaslightcover bij, maar hij waagde zich er wel aan om in de huid van popster Katy Perry te kruipen en haar hit Teenage Dream tot een pareltje van melancholische poprock te verwerken. Een verrassende, maar geslaagde keuze, al is het natuurlijk wel gniffelen om Fallon "You think I'm pretty without any makeup on" te horen zingen. Dergelijk out-of-the-box denken demonstreert het veelzijdig kantje van een man van wie sommigen verwachten dat ie eeuwig zijn grote voorbeelden Pearl Jam en Bruce Springsteen achterna zou lopen.
Al kwam Springsteen uiteraard af en toe eens om de hoek loeren, zoals in de krachtige drumintro van A Wonderful Life. Rosemary zat vol levensvuur en is één van de weinige songs uit Fallons nevenactiviteiten die je moeiteloos op een Gaslightplaat zou kunnen zetten. Ook afsluiter Behold The Hurricane, met zijn simpele doch effectieve "oh-oh-oh"-refrein, valt onder die categorie.
De chemie van The Gaslight Anthem mee naar deze nieuwe setting nemen lukte niet altijd even goed, maar toch slaagde Fallon er met zijn kinderlijk enthousiasme, zijn benijdenswaardige werkethos, en bovenal zijn valies vol steengoede songs er wel degelijk in om op korte tijd een mooi verhaal neer te poten.