Brendan Benson - Spervuur van powerpopsongs

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 28 oktober 2009

Jack White. Zo, hebben we dat meteen al gehad. U gaat de naam sowieso in elke recensie tegenkomen. Maar eigenlijk heeft Brendan Benson meer dan voldoende kwaliteiten om het ook zonder die Raconteur moeiteloos af te kunnen. De korte, maar erg felle set die hij in Trix voorlegde, is daarvan het beste bewijs.

De omstandigheden waren er nochtans niet naar, want blijkbaar was Bensons schoonvader de dag voordien overleden. Maar laten we vooral niet op de zaken vooruitlopen. Er was ook nog een support act.

Cory Chisel had dan wel zijn Wandering Sons even te vondeling gelegd, hij had wel de allerbevalligste Adriel Harris bij zich om hem muzikaal en vocaal te ondersteunen. En ook dat was mooi. Zijn warme liedjes deden ons soms denken aan Springsteen op zijn intiemst. Ook Chisel leek in elk nummer zijn ziel bloot te leggen. Vooral  See It My Way deed ons denken aan the Boss, zonder dat Chisel ook maar enigszins zijn eigenheid opgaf.

Met enkel de begeleiding van zijn akoestische gitaar en de toetsen van Harris wisten de songs van Chisel elk door harde tijden gepolijste harnas te doorboren. Als hij daarenboven ook nog eens een mooie, vertederende versie van Tom Waits’ Rosie bracht, kon hij al helemaal niks meer fout doen. Dit was americana van de betere soort.

Heel even was Brendan Benson al opgedoken tijdens de show van zijn voorprogramma om hem op (onversterkte) drums bij te staan. Maar deze jongeman heeft nog veel meer in zijn mars. Behalve multi-instrumentalist is hij ook een uitstekend songschrijver. En hoewel de nummers op zijn laatste album ‘My Old, Familiar Friend’ tekstueel niet echt uitblinken, is er haast geen enkel deuntje dat niet quasi-instant in je brein wordt gebrand.

Dit optreden was dan ook een korte maar hevige adrenalinestoot. Tien – helaas slechts tien – nummers lang werd het publiek amper adem gegund. Het spervuur van powerpopsongs werd ingezet met A Whole Lot Better. En uiteraard kwamen er nog heel wat songs van dat laatste album voorbij. Vooral Poised And Ready kon ons daarbij bekoren vanwege de geleidelijk naar een toppunt groeiende spanning. Maar er was, zelfs in deze korte set, ook tijd voor oudere songs als Good To Me en I’m Blessed.

Zijn uitstekende band verdiende trouwens eveneens een speciale vermelding. Bassist Jared Reynolds (Ben Folds) en toetsenist/gitarist Mark Watrous (Raconteurs) stonden hun frontman bij met prima backing vocals terwijl drummer Brad Pemberton (Ryan Adams) zich het hart uit het lijf mepte.

Van communicatie was er nauwelijks sprake en gezien de omstandigheden kunnen we daar best begrip voor opbrengen. Maar zelfs in deze minder gunstige omstandigheden bleven Bensons songs moeiteloos overeind. Vergeet dus even die witte ridder en verdiep u in het werk van Brendan Benson als u van pure popsongs houdt. U zal merken dat het zich meer dan loont.