Breaking Barriers - Punk is (niet) dood, bijlange niet, bijlange niet!

Het Depot, 19 april 2025

Het concept Stille Zaterdag hebben ze in Leuven blijkbaar toch niet zo goed begrepen. De dag voor Pasen sond in Het Depot namelijk het Breaking Barriers-festival op het programma. En stil is het er zeker niet. Oorspronkelijk op het getouw gezet om veertig jaar punk te vieren, is het vandaag een festival dat ervan getuigt dat er nog steeds een undergroundscene leeft in Leuven (en verre omstreken).

Vraag één: is punk nu dood of niet? Het is een vraag die al meer dan vijfenveertig jaar meegaat. Voor de ene werd het eind jaren zeventig al morsdood verklaard, met name door Crass en hun Punk Is Dead. De anderen, laten we hen voor het gemak de Exploited-strekking noemen, vond toen al dat Punk’s Not Dead was. Hoe zit dat nu? Wat meer punk zou ons best van pas komen in deze dystopische tijden. En laat het nu juist de vocalist van Crass zijn die vanavond een eerbetoon brengt aan de anarchopunk-scene, waarvoor die band de basis legde. En neen, punk is niet dood volgens Steve Ignorant: “Their punk is dead” met name de punk die een modetrend geworden was, “not OUR punk!”

Vraag twee: is punk enkel voor en door jonge ketten of heeft bompa punk ook nog iets te zeggen? Een antwoord op deze vraag kwam frontman Charlie Harper van UK Subs u en ons persoonlijk in het oor schreeuwen. Hij vierde dit jaar zijn tachtigste verjaardag en was al middle-aged, toen hij in 1976 UK Subs uit de grond stampte. Vandaag met iets “minder haar, maar even grote smoel” (vrij naar Bompa Punk van Belgian Asociality).

Maar eerst was er dus het jonge grut van BrainDead en de al ietwat oudere jongeren van Cryssis om het festival te openen. De thrash-/hardcorepunkers Toxic Shock uit Antwerpen zijn niet vies van een streepje metal op tijd en stond. Tel daarbij de energieke frontman die als een onvermoeibaar Duracell-konijn over het podium raasde om ook een deel van het gezapige publiek zowaar aan het moshpitten te krijgen. Bim Bam Beieren.

De deathpunkrockers Deaf Devils kwamen dan weer uit Spanje en  speelden tijdens de soundcheck een zinderende versie van Neat Neat Neat van The Damned. Toen wisten we al: dit kan niet meer stuk. Op vestimentair vlak werd er verwezen naar Alex en de jeugdbendeleden uit ‘A Clockwork Orange’, de meesterlijke film van Stanley Kubrick, naar de roman van Anthony Burgess: wit hemd, bretellen, witte broek en combatboots. “Ultra violence” als levenswijze. En ook op het podium was die spanning voelbaar. Op de tonen van For A Few Dollars More van Ennio Morricone beklommen ze het podium en brachten ze scherpe versies van Tonite, Lucyfer  en Boom, om er maar enkele te noemen. Voor het laatste nummer van de set verhuisde de band het hele hebben en houden naar het midden van de zaal en werd er temidden van een dolenthousiast publiek een gierende versie van This Is Rock ’N Roll van onze vaderlandse punktrots The Kids ten beste gegeven. Verrassing van de avond. Punk is nog lang niet dood!

Zo dacht ook de gitarist van UK Subs er blijkbaar over, toen hij in een Deaf Devils-T-shirt op het podium verscheen samen met Alvin Gibbs en bompa punk Charlie Harper. Die laatste had er duidelijk wel schik in: pintje drinken, met fans op de foto gaan en de overige bands checken, “living the punk life”. Een optreden van UK Subs stelt nooit teleur, ook al weet je op voorhand perfect war er komen gaat. Snedige versies van Rockers, Emotional Blackmail, Warhead en een luid meegezongen publiekslieveling Stranglehold werden ons deel. Charlie en de zijnen denken er nog lang niet aan om er de brui aan te geven. Gelijk hebben ze!

Fight War, Not Wars! De anarcho-punk van CRASS is actueler en broodnodiger dan ooit. Steve Ignorant, zanger en, samen met drummer Penny Rimbaud, stichtend lid van CRASS, heeft het op zich genomen om een waardig eerbetoon te brengen aan de DIY-punksubcultuur, waarbij antifascisme, ecologisme en feminisme hoekstenen waren. De Steve Ignorant Band “play Crass songs 1977-1984”. Do They Owe Us A Living? Natuurlijk dat. De teksten waren altijd al belangrijker dan de muzikale omlijsting, zonder daaraan afbreuk te willen doen. Een stevig potje slamdance en pogo is dan ook steeds op zijn plaats tijdens optredens. De punk als modeverschijnsel, die gerecupereerd werd door de big business, mag dan wel dood zijn, de ideeën leven nog altijd verder in de teksten van nummers als They’ve Got A Bomb, Women, Securicor en Bloody Revolutions. Naast Steve Ignorant was ook de vrouwelijke vocale inbreng door Joy De Vivre en Eve Libertine cruciaal in nummers als Shaved Women en Berkertex Bribe. Toetseniste Carol Hodge nam de zanglijnen met brio voor haar rekening. Kippenvel bij hoe ze Shaved Women naar haar hand zette. Het zinderende Big A, Little a vatte de punkethiek voor ons nog eens samen: “Be exactly who you want to be / do what you want to do / I am he and she is she but you're the only you”.