#BRDCST24 - Dag 3 - Moeilijk doen met muziek

Ancienne Belgique, 4 april 2024 - 7 april 2024

Daar is de lente, daar is de zon! Daar is dag drie van BRDCST, een ideale gelegenheid om nog een laatste dag van exquise muziek te genieten in de donkere zalen van de AB. Of in die van cinema Palace, waar Attila Csihar muziek maakte bij de film 'Nosferatu'.

Hier werden twee cassettebandjes in spelers gestampt - dat mag u letterlijk nemen - en die werden dan via enige elektronica helemaal vervormd tot vettige beats. Al het materiaal had Vladimir Lenhart ooit gevonden op een rommelmarkt. Vandaar de naam van de groep. Hij vond ook ooit een stel tapes, die een opname waren van Qadhafi's Groene Boekje. De eerste song, DŽamahirija, ging daarover. Het was een ode aan het Arabisch socialisme, dat ooit de ideeën van de jonge kolonel had gevormd. Zangeres Zoja Borovčanin zong heel energiek en goed, maar moest na een paar nummers plaats maken voor de vedette van de dag: Svetlana Spajić. De stijlbreuk kon niet radicaler geweest zijn: plots kregen we te maken met grote gebaren, een krachtige stem en een traditionele zangstijl. Spijtig, want het eerste deel van de set was mooier.

Slauson Malone deed in de grote zaal daarna een poging om het record moeilijk doen met muziek scherp te stellen. Al leek het of de brokstukken muziek, die passeerden, enkel een middel waren om tot een performance te komen. Jasper Marsalis had een cellist bijzich, maar was niet te beroerd om hem de strijkstok af te pakken, als hem dat zo uitkwam, om die voor een paar tellen voor de gitaar te gebruiken. De cellist zette het dan maar op een tokkelen.

Of wat te denken van het moment dat hij in het publiek sprong en aan enkele toeschouwers ging vragen hoe laat het was? Er zaten flarden schoonheid in de set. Bijvoorbeeld in New Joy, maar die werden systematisch kapotgemaakt door een plots invallend geschreeuw of een welgemikte noise-sample. Marsalis waagde zich ook aan een cover van Peace van Ornette Coleman, maar na het aankondigen ervan verliet hij het podium en liet het over aan de cellist. Het leek of zijn optreden een welgemeende fuck you was. Maar aan wie? En waarom?

We bleven er gefascineerd naar kijken, waardoor we het begin misten van deel twee van het Svetlana Spajić' tweeluik: een optreden met Gordan, haar eigen band die ze samen met multi-instrumentalist Guido Mobius en drummer Andreas Stecher heeft opgericht. Het was een beetje meer van hetzelfde met folkloristische stemacrobatie over een fond van elektronica. Hier was de inspiratie voor een song een middeleeuws verhaal over broers die verleid werden door feeën, zo deed ze uit de doeken. Maar uiteindelijk begreep bijna niemand in de zaal de tekst. Wat overbleef, kon weinig beklijven.

Een andere vrouw die met twee projecten mocht aantreden, was de Italiaanse drumster Valentina Magaletti. Eerst was het de beurt aan Holy Tongue, een formatie die live dubmuziek maakt. Bestaat het genre "dub'n'bass" al? Zo niet, dan werd het hier uitgevonden. Basgitaar en drums waren minimaal, maar doeltreffend. En de man van de elektronica luisterde alles op met welgemikte samples en bliepjes.

We waren weer helemaal mee. Ook het optreden van Pruillip hielp een handje. Louis Evrard speelde een luide, overstuurde gitaar en Annelies Van Dinter mepte zich rot op de drums. Zij zong ook, al waren de woorden niet echt te verstaan. We vonden Place All Your Cards supermooi, maar ook Mirrors was een hoogtepunt, met die baslijn die deed denken aan PJ Harvey.

Als afsluiter luisterden we nog naar het tweede project van Valentina Magaletti, Moine, maar dat klonk enigszins afgelikt, als je net Pruillip had gehoord. Niet dat deze bands te vergelijken waren. Moine moest het veel meer hebben van strakke ritmes en een proper geluid met stijlvolle samples erbij.

Niks op tegen, maar het boeide maar matig. Vermoeidheid sloeg toe en een werkweek stond voor de deur. We lieten de ongetwijfeld boeiende gitaarmuziek van Chalk en Benefits voor wat het was. We misten ook nog het Zuid-Afrikaanse Afro-futuristisch punkcollectief van BCUC en Clarissa Connelly in de kerk. En er was nog de aftershow met Oneohtrix Point Never.

Er was al zoveel te beleven geweest, maar voor ons hield het hier op. Het was wederom een fantastisch jaar.