BRDCST18: Sleaford Mods - Fulmineren als kunstvorm
Ancienne Belgique, 7 april 2018
Sleaford Mods had erg duidelijk gekozen voor bands die aansluiten bij de muziek die ze zelf brengen: rauw, Engels, working class en punk. Wat een opvallend contrast gaf met het publiek dat (op de bus vrienden van Sleaford Mods, ingelegd door de band zelf, na) voor de overgrote meerderheid middenklasse muziekliefhebbers waren. Headbangen? Moshpits? Hoe doe je dat? Het was pas tijdens de Mods zelf dat de Ancienne Belgique schijnbaar had geleerd hoe te bewegen op muziek.
Door treinperikelen misten we jammer genoeg de 15-minuten lange openingsset van Structure. Voor ons was dus Nachthexen de opener. De vier vrouwen uit Sheffield brachten een mix van punkrock en EBM. De Arpegierende synths deden ons denken aan D.A.F. en Front 242. De drums, bassen en zang kwamen recht uit het punkrock playbook. Het optreden was navenant: dansbaar en headbangbaar tegelijk. Wij waren vooral onder de indruk van de vocale prestraties van vocaliste Emma. De nonchalante en vervreemde schreeuw sneed tussen de toetsen en ritmesectie door, en vulde het muzikale geheel perfect aan. De vier konden het podium wat meer vullen, hun presence bleef vrij statisch, maar who cares.
Lowest Form bracht een Doc Martin-tegen-de-kin soort optreden. Een draaikolk van noise en hardcore die twintig minuten lang niet leek te stoppen. De zanger, met een fantastische Mac Dre trui, hobbelde woedend doch slungelig rond over het podium en schreeuwde zijn longen uit. Op het eerste gehoor klonk het als een gestoorde maalstroom, wie echter oplette hoorde heel wat subtiliteit in al het geweld. De textuur van het gitaarlawaai dat de riffs ondersteunt werd zorgvuldig vormgegeven, het was geen willekeurige feedback, maar een noisy melodische bovenlaag. De ritmewisselingen waren zonder meer intelligent.
Sudden Infant heeft al wel een palmares achter zich. De industrial punk formatie deelde reeds het podium met Einstürzende Neubauten en Merzbow. De teksten waren simpel en brutaal, de muziek donker en dreunend. Het is dat spanningsveld dat het optreden interessant hield. De overgangen van de industrial naar de meer lawaaierige stukken waren plots, maar wel vlot.
Als we spreken over een palmares dan kan Steve Ignorant wel tellen. De Engelse kunstenaar stichtte anarcho-punkpioniers Crass en werkte later met onder meer Current 93. In de AB bracht hij mijmeringen en levensverhalen in een mengeling tussen anti-folk, spoken word en punk. De muziek was eenvoudig, bijna cliché, maar vormde de ideale achtergrond voor Ignorants stem. De kracht en pathos spatte er vanaf. Hij wist zijn levenservaring en filosofie te vertalen en van zich af te schreeuwen op een manier die tegelijk kwetsbaar en sterk was. Ignorant is een performer buiten categorie.
Sleaford Mods zelf dan. We kregen wat we verwachtten. Andrew Fearn die stoned achter zijn laptop met het hoofd wiegde, terwijl Williamson de longen uit zijn lijf schreeuwde. De gebroken beats en punksamples zijn ook live opvallend dansbaar, Williamsons poëzie wint in het echt enorm aan intensiteit. En dat maakte het optreden. Doodeerlijk en rauw werden lijnen over de dagelijkse realiteit van Engelse werkende klasse, gebogen onder jaren neoliberaal beleid het publiek ingespuwd.
Fulmineren werd opeens een kunstvorm. Iedereen danste erop los. TCR en Jobseeker deden de AB daveren. Het is de opvallende eenvoud van de act die haar, haar charme geeft. Simpele intensiteit.