BRDCST17: Run the Jewels - Energiek vakmanschap
Ancienne Belgique, 6 april 2017
Run The Jewels maakte haar eerste passage in België op uitnodiging van BRDCST, de nieuwe insteek van de AB. Het Amerikaanse duo heeft een trouwe en enthousiaste fanbase, die tussen ‘RTJ 1’ en ‘RTJ 3’ stevig is aangedikt, en wordt als één van de meest relevante, hedendaagse hiphopacts beschouwd. De verwachtingen waren dus hooggespannen.
Eerst en vooral een eervolle vermelding voor opener The Gaslamp Killer. Zijn dj-set vloog alle kanten uit, van traditionele, Perzische muziek tot bitcore, maar bleef steeds coherent. Het bleek een waardige opwarmer.
Zoals steeds leidde DJ Trackstar de walkout van EL-P en Killer Mike in met We Are The Champions van Queen. Het zelfverzekerde paar slaagde er meteen in het publiek op te zwepen; vrijwel onmiddellijk vormde zich een pit voor het podium, die niet meer zou verdwijnen.
De snijdende elektronica en dreunende subbassen klonken exact zoals mocht worden verwacht; de platenacrobatie van Trackstar was ook in Brussel op punt. De sound had echter te kampen met de decibellimieten die de AB net iets te strikt naleeft. Als je een act, die zo zwaar leunt op dreunende bassen, kunt beluisteren zonder oordopjes is er iets heel erg mis.
De set zelf was goed uitgebalanceerd. Het duo trapte stevig af met Talk To Me. Bangers als Panter Like A Panter, Blockbuster Night Part One (‘RTJ 2’) en Run the Jewels (‘RTJ 1’) joegen surfers de lucht in en veranderde de uitverkochte AB in een ziedende massa. Hier en daar werd de toeschouwers echter ook wat rust gegund met meer gelaagde en tragere nummers als Don't Get Captured.
De AB'ers aten uit de hand van El en Mike. Bindteksten riepen mensen op een jointje op te steken (maar geen sigaretten!) en je piemel niet in de rug van vrouwelijke concertgenoten te duwen. Toen El-P Panter Like A Panter inzette met een poëzie-actje wisten fans niet waar ze hadden; de occassionele anti-Trump-teksten werden op gejuich onthaald.
Wij vonden het allemaal maar niets. Wie vooraf filmpjes van de ‘Run The World’-tour had gezien, wist namelijk al exact wat er het hele optreden lang ging komen, wat nummers én bindteksten betrof. De hele show was een afgemeten en uitgedacht spektakelstuk, wars van elke spontaneïteit. Het was vakmanschap; goed vakmanschap, maar niet meer dan dat. Ook politiek bleef Run The Jewels onder de verwachtingen. Van een band met de belezen Sanders-supporter Killer Mike in de rangen en met snijdende linkse lyrics, mag wat meer worden verwacht dan een moraliserend tekstje over Trump.
Maar voor het merendeel van de fans kwamen ze ermee weg: de AB stoomde, de energie spatte er vanaf, geen bar werd gemist. Wij hadden nochtans meer verwacht dan een ingestudeerd nummertje. Anderzijds is het feit dat ook wij geblutst en bezweet buiten kwamen, een testament van de tomeloze energie die drie meesters uit de hiphopgilde konden losweken.