BRDCST - Dag 2 - Bij de les blijven

Ancienne Belgique, 7 april 2023 - 9 april 2023

De tweede dag van BRDCST, de zaterdag, beloofde een drukke dag te worden. Als we naar het schema keken, was eigenlijk alles de moeite en elk concert overlapte met een ander. Dit zou een marathon estafettelopen worden.

Het begon nog kalm, met Steve Gunn x David Moore. David Moore is een pianist, Steve Gunn een gitarist. Samen maken ze muziek die heel klassiek en minimalistisch aandoet. We zagen geen partituur, vermoedelijk bestonden grote stukken muziek uit improvisatie van het moment. Het geheel leek een beeje op een auditieve versie van die optische illusie waar niks lijkt te veranderen en tegelijkertijd alles verandert. Met de donkere sfeerzetting erbij gaf dat iets heel meditatiefs en moois.

We pikten nog één nummer mee van Bloedneus & De Snuitkever, waarbij hij op twee fluiten tegelijk een bezwerend, middeleeuws aandoend stuk muziek maakte. De club zat vol met mensen in kleermakerszit, die aandachtig aan het luisteren waren. Ook hier leek iedereen al in een hogere sfeer te vertoeven. En daar plakten we een stukje Tim Hecker aan, die met een laptop in de grote zaal ook donkere, langzaam veranderende stukken muziek maakte. We hoorden in een half uur gerepeteerde synthesizernoten, die overgingen in spookachtige echo's, die baan maakten voor onheilspellende bassen, die dan weer vervormden naar doomgitaren.

Maar we moesten diens set kort knippen, want we hadden een afspraak in de club met Ill Considered, een Londens jazztrio waar we heel benieuwd naar waren. Eigenlijk zou je de muziek simpelweg kunnen omschrijven als drum'n'bass'n'sax. Ze houden improvisatie hoog in het vaandel en laten zich in regel meer leiden door het moment dan door een neergeschreven melodie. Jazz zoals ze niet dikwijls meer wordt beoefend. In de club hield dat in dat saxofonist Idris Rahman alle hoeken van het podium verkende, terwijl drummer en bassist bij elkaar stonden van jetje te geven en ritmes bij elkaar speelden waar geen lijn in te trekken viel, maar die toch altijd klopten. En net als je dacht dat die in een rotvaart de muziek aandreven, luisterde je nog eens en was het eerder de saxofoon die aan het spurten was, terwijl de bas en de drums eigenlijk op het gemak aan het volgen waren. Een wirwar van impressies werden gecreëerd met een minimum aan instrumenten.

De grote naam van de dag was drummer Tom Skinner, stichtend lid van Sons Of Kemet, drummer bij The Smile en een connecterend personage in de Londonse jazzscene rond het Total Refreshment Centre. Hier had hij vier andere muzikanten meegebracht, met wie hij voor de eerste keer buiten Noord-Londen speelde. Mooie primeur, Ancienne Belgique!

Hier hielden ze zich wel aan partituren. Er werd zelfs een hommage gebracht aan Abdul Wadud, een Amerikaans cellist, die in zijn stukken uitzonderlijke stemschema's had gebruikt voor dat instrument en die ze helemaal hadden moeten ontcijferen en reconstrueren. Andere stukken kwamen uit recent uitgebracht werk dat 'Voices Of Bishara' heet.

Deze muziek neigde meer naar klassiek en appeleerde eerder aan de hersens. Mooie stukken muziek, daar niet van, maar daarna moesten we kiezen tussen nog meer intellectuele jazz of een vies meisje in de Bonnefooi. En we waren toe aan enige draaglijke lichtheid.

Het zotte Vieze Meisje had achteraan in de Bonnefooi drie vierkante meter afgebakend om losbandig haar "powezie" te bedrijven, bijgestaan door de ruige elektrobeats van Azertyklavierwerke. Uit het mini-keyboardje kwamen de gesamplede lettergrepen 'ma', 'yo', 'nai' en 'se'. Die vormden samen af en toe de woorden Mayonaise, maar werden evengoed willekeurig herschikt of herhaald. Het was absurd en hilarisch en vormde het refrein van een bevreemdend, poëtisch stuk tekst over verloren lopen in de eigen gevoelens.

Onderwijl sprong ze op en af de mengtafel, danste tussen de apparatuur en mende het publiek door platen aan opbodprijs te verkopen. Het idee kwam op om de rookmachine die ze had meegebracht in te zetten, maar dat werd even snel weer vergeten, want "de vorige keer was het faliekant afgelopen". We stelden ons dat voorval voor als een hoogst amusante faling waar we best wel bij hadden willen zijn.

Alle nummers uit 'Life Is A Vieze Cirkel' kwamen aan bod en de gedachte kwam in ons op dat dit vast ook mooi zou staan in boekvorm. Al was het met vieze beats en een vieze meisje als performer zo geweldig dat we toch die ervaring zouden missen. In ieder geval hadden ze zaterdag even veel fans gemaakt als er mensen in het publiek stonden.

Terug naar het AB-complex om even langs Sarathy Korwar te passeren. Deze wereldburger en wereldverbeteraar past het best in het vakje "jazz", maar maakte het niet moeilijker dan nodig. Hij had iemand meegebracht die uit keyboards en elektronica allerhande sounds haalde, die soms exotisch klonken, soms dansbaar. Het was allemaal een beetje doordeweeks. Jammer want de ideeën achter de muziek zijn vast interessant en vol goede bedoelingen. Zo was Utopia Is A Colonial Project een aanklacht tegen gentrificatie, maar werd verder weinig duiding gegeven. Ook het idee van 'Kalak', de geometrische patronen op de kleren van de muzikanten en het neon-teken dat centraal stond in de videobeelden, die op een groot scherm werden geprojecteerd, werd niet verder uit de doeken gedaan dan een "This is Kalak. You should Google it". Dat moest ook niet, maar dan had de muziek iets meer mogen overtuigen.

De dames van Taqbir waren ondertussen de enigen, die aan de Club het bordje volzet mochten hangen. De mond-aan-mond reclame had blijkbaar zijn werk gedaan. Dat zorgde voor een mooie pauze alvorens het geweld van Kode9 te ondergaan. In een overhoorde conversatie omschreef iemand dat als "Hyperdub". Zo is het gemakkelijk natuurlijk, want dat zegt alles en niks tegelijkertijd. Hyperdub is namelijk de naam van diens label, waarop onder andere Burial muziek uitbrengt. Maar het reduceren van het label tot een genre gaat voorbij aan de grote verscheidenheid van het uitgegeven werk.

"Aphex Twin die zich aan een ritme probeert te houden", dachten wij halverwege de set. En dat het luid was en dat we beter oordoppen zouden dragen. En dat het clubvolk toegekomen was, want toen tijdens het eerste deel werd een video geprojecteerd met informatie over hoe een raket te lanceren vanuit het Noorden van Schotland, riep de man naast me. "We zijn hier niet om bij te leren". We hadden niet de indruk dat hij ooit een nieuwsgierig baasje was geweest.

Enfin, Kode9 deed wat van hem werd verwacht: het volk aan het dansen brengen. Pluim voor de beste visuele show van het festival totnogtoe, want de educatieve film kaderde in Kode9's laatste project, 'Escapology', waar in 2021 een audiovisuele installatie aan vooraf was gegaan, die in Parijs werd vertoond samen met werk van pioniers als Pierre Henry. Interessant toch?

Volgens de organisatoren was er meer interesse voor Bolis Pupul dan de club aankon en dus werd diens concert verplaatst van de Club naar de Main Hall. We twijfelden even aan die stelling, want zo veel volk leek er nu ook weer niet aanwezig. Maar kijk, tijdens de set liep de zaal voller en voller en tegen het einde aan had de man iedereen uit zijn hand aan het eten. Hij serveerde aan Kraftwerk schatplichtige synthesizermuziek en we waren blij om de dag te kunnen afsluiten in pure schoonheid. Het was duidelijk dat hij goed opgelet had in de les bij de Dewaeles over hoe een set op te bouwen, en over het belang van attitude op het podium. Hij hield "de hits" tot op het einde, groette nadien met een Gentse cool het publiek en ging weg in de wetenschap dat hij het goed had gedaan. Vast naar nog een feestje, ergens ten velde.

In ieder geval spotten we hem niet bij DJ Marcelle. Die is ondertussen zowat legendarisch aan het worden bij het BRDCST-publiek, want vorig jaar had ze met een superbe set de Club geëntertaind tot in de vroege uurtjes. We zagen wel andere artiesten, die eerder de dag op het podium stonden, in het publiek dansen. Is DJ Marcelle "a musician's DJ"?

Maar van geen kleintje vervaard speelde zij gabberachtige obscure platen als wou ze Walturs set van de dag voordien overtroeven met een rondleiding langs de muzikale origines van het gabber-genre. Voor hetzelfde geld had ze dub gedraaid of punkrock. Die onvoorspelbaarheid is nu net wat we bij deze dj appreciëren. Dus we gaan niet klagen, maar na een goed uur waren de beats op de vermoeidheid aan het inwerken en ontsnapten we uit de les.

Foto: © Daria Miasoedova