BRDCST 25 - BRDCST Dag 1: Van kora tot koran
Ancienne Belgique, 4 april 2025 - 6 april 2025
Daar is de lente! Daar is de zon! Daar zijn donkere concertzaaltjes en koele kerken om in te schuilen met moeilijke muziek! Je moest niet aan allergieën lijden om hiernaar uit te kijken. Op vrijdag mocht gastcurator Anna von Hausswolff de line-up in de AB Flex samenstellen. Daarnaast was er een programma in de club en een in de kerk iets verderop. Afsluiten mocht in de Beursschouwburg om de hoek.
We begonnen bij Lansana Sane x Malick Diebate, twee Senegalese Zweden die met Anna von Hausswolf waren meegekomen. Malick Diebate zong en speelde op de kora, een Afrikaanse kruising tussen een gitaar en een harp, dat nog het meest aan een sitar deed denken. Lansane Sane vulde aan met traditionele Afrikaanse percussie. Het was een rustige manier om aan dit festival te beginnen, maar ook een beetje vrijblijvend en exotiserend. Dat de percussionist een botbeen uit zijn weelderige haardos haalde om mee te drummen leek ons net iets te hard op een geste die het goed moet doen tijdens de avondanimatie van een toeristische resort. Evenwel, via het internet leerden we dat de kleine djembe, die hij onder de arm bespeelde, een tama heet en traditioneel wordt bespeeld met gebogen stok. Geen botbeen dus. We noteerden het onder "muzikale weetjes", in te studeren voor de volgende quiz.
In de kerk van de Rijke Klaren deed Ava Rasti de heiligenbeelden dansen. Bijna letterlijk, want de minimale rode belichting gaf de indruk dat hun schaduwen leken te headbangen. Het schilderij van Jezus achter het altaar leek tot leven te komen en dreigde met onheil. Er was nochtans geen wierook om in hogere sferen te raken, alleen de minimale elektronica van de Iraanse. Gavin Bryars' 'The Sinking Of The Titanic' doemde op, maar de muziek was trager, met lang aangehouden noten van orgel of viool. Rasti's muziek creëerde een contemplatieve sfeer, en zorgde voor een eerste memorabel moment.
Er bleven nog tien minuten van de set van CM von Hausswolf mee te pikken, misschien elf als je rap wandelde. Bij het binnenkomen leek het of de componist op zoek was naar de eigen frequentie van het publiek, zo hard daverden de bassen in de borstkas. Velen grepen naar oordoppen, maar extreem luid was het eigenlijk niet. De man stond stokstijf achter een laptop, en leek wel de incarnatie van de geesten van Pierre Henry en David Lynch in één lichaam. We hoorden onderwaterbubbels, dierenkreten en huilende wind, allemaal vervormd in een elektroakoestische mix.
Wie daarna zijn dochter en headliner van de avond Anna von Hausswolf wou zien, kon niet echt veel anders doen dan blijven wachten in de grote zaal, want alle sets overlapten telkens grotendeels. Vorige jaren was dat minder het geval en kon je meer over en weer lopen.
Bij Anna von Hausswolf hadden we op voorhand twijfels. Hoewel iedereen, die we kennen en verdenken van goede muzieksmaak, fan is, bleef voor ons elk probeersel om de muziek te doorgronden afketsen op een overdaad aan dramatiek en groot gebaar. Toen de set opende met een saxofoonlijntje dat aan Colin Stetson deed denken - zelf gastcurator op de zondag van BRDCST - dachten we even dat er een kans was dat we deze keer wel mee zouden zijn.
Maar lang duurde dat niet. Anna von Hausswolf had twee drummers bij zich en de toetsenist mocht ook wat meedrummen. En om toch maar zeker genoeg beats te hebben, mocht Lansane Sane ook nog eens de djembes bovenhalen. Van de gitaren mochten ook alle knoppen op elf, aangevuld met elektronisch orgel, synthesizer en saxofoon. Anna had gestudeerd in de school van "meer is meer", waar ook de meeste acts op het Eurovisiesongfestival het vak leren.
Waren dit de drones waar ze voor gekend staat? Ook op de zang knapten we af. Voor de zeurpiet en pretbederver in ons helemaal de overhand kreeg, vluchtten we naar de club, waar het Poolse BÅ‚oto pretentieloze dub'n'bass maakte en iedereen zich complexloos amuseerde. Het contrast kon niet groter zijn en het was duidelijk waar we liever vertoefden.
Silvia Konstance van Dame Area is een natuurfenomeen, een podiumbeest pur sang. De band, die ze samen met Viktor L. Crux vormt, moest het niet van originaliteit hebben, maar van rauwe elektropunk-energie. Ze deden denken aan ons eigen Galacticamendum (later Nid & Sancy), al waren die toch nog net iets rauwer. Bij Dame Area bleef het bij repetitieve sloganeske teksten, voorzien van veel echo.
Nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat we naar de Beursschouwburg trokken voor Isaiah Hull, omdat die op papier alvast interessant leek. Een dichter uit Londen zie je niet elke dag op de affiche van een muziekfestival staan. Het bleek om rauwe stand-up-poëzie te gaan, een performance, voorzien van een collage met beelden die ons vast iets wilden vertellen over de toestand van de zwarte mens in de huidige mediamaatschappij. Er waren referenties aan Columbo (de televisiedetective), Irreversible Entanglements (misschien de groep, misschien ook niet), lifestyle-magazines, snel rijk worden en de koran.
De boodschap passeerde evenwel grotendeels aan ons voorbij. De teksten gingen te snel en, hoewel ze gedeeltelijk werden geprojecteerd, moest je al een gevorderde kenner van de Engelse taal zijn om te volgen. Maar de energie van de man kwam wel over en naar het einde van de set ging het meer en meer op de grime van Skepta of Dizzee Raskal lijken zonder dat het aan originaliteit inboette.
Experimentele hiphop was allicht nog de beste omschrijving voor wat hij deed. Dat er maar een paar handvol mensen de moeite hadden gedaan om naar de Beursschouwburg te komen, zorgde bovendien voor een intieme beleving. Het was de perfecte afsluiter voor de eerste dag.
