BRDCST 2019 Kelly Moran, Yonathan Gat, ... - Drones, dansbaar, dromerig
Ancienne Belgique, 7 april 2019
Het is ondertussen traditie. Een zondag einde maart, de eerste zonnestralen breken door. Half Vlaanderen smeert het zitvlak in om een groep masochisten met een fiets over Vlaamse heuvels, dan wel Franse kasseistroken te zien denderen. Wij nemen, livestream bij de hand, de trein naar Brussel om in een muf en donker kot - de AB club - plaats te nemen op de plakkerige plankenvloer en naar soundscapes te luisteren.
De voorbije drie jaar werden die zondagavonden op BRDCST geleverd door Consouling Sounds. Dit jaar jammer genoeg niet. Wat we in de plaats kregen, was desondanks niet min.
De New Yorkse artieste Lea Bertucci bouwt drones met de saxofoon. Zoals Colin Stetson dus? Niet helemaal. Bertucci verwerkte in de AB nerveuze arpeggio’s en solo’s in minimalistische soundscapes. Met de laptop riep ze korrelige basislagen op waarover ze de saxofoon liet zwermen. De helderheid van het spel riep een soort van eenzaamheid op binnen de zeeën van noise die erachter aanzwollen. Alleen hield ze die setting iets te lang vol. De saxsalvo’s doorbraken het hypnotische deinen van de set. Wij waren dan ook blij, toen Bertucci zich op het einde enkel op de laptop focuste en toonde waarom ze tot het kruim van de hedendaagse ambientartiesten wordt gerekend. Haar oor voor detail en tactiliteit in de opbouw (en afbraak) van de sound is ook live feilloos.
Voor we naar Kelly Moran struinden, was er nog even tijd om naar Yonathan Gat & Special Guests te gaan. Jammer genoeg liep de soundcheck uit, waardoor we enkel het eerste half uur konden meepikken. De naar New York uitgeweken Israëliet bracht de Eastern Medecine Singers, een native American ensemble, mee om hem en de band te ondersteunen op vocals en percussie. Als een soort Zappaïaans bandleider gidste Gat de muzikanten door tempo-, ritme- en volumewisselingen, terwijl hij zelf springerige en funky riffs uit de gitaar toverde. Die band volgde zonder fout en blies een wervelwind de zaal in die we misschien nog het best kunnen vergelijken met Goat. Yonathan en de zijnen legden daarentegen meer variatie in het spel dan de noorderlingen en slingerden tussen postpunk, funk en zelfs ballades. Vrolijk, dansbaar en oerdegelijk.
Stiekem waren we hier vooral voor Kelly Moran. Als klassiek pianist, multi-instrumentalist, sessiepianist bij Oneothrix Point Never en kersvers Warp-muzikant reigt ze de égards en hype de laatste tijd aaneen. A là John Cage herbouwt ze concertpiano’s met materiaal allerhande - zonder die te beschadigen, verzekerde ze ons achteraf. Het geluid, dat zo uit het instrument komt, doet denken aan een speelgoedpiano op steroïden. De vingers van Moran leken nooit stil te staan, de melodieën stroomden aan hoog tempo uit de piano en vormden songs die het midden hielden tussen dreampop en neoklassiek.
Moran is een klassiek geschoolde pianiste en componiste. En dat hoor je. Anderzijds slokte ze duidelijk ook meer poppy invloeden op. De grote meerderheid van het optreden werd haar spel vergezeld door zware, relatief simpele baslijnen, rond welke progressies de melodie moduleerde. We kregen iets te vaak het gevoel dat Moran zich verschool achter het elektronisch geweld. Niet zelden verdronk Morans pianospel. De toegevoegde waarde van de bas woog volgens ons niet op tegen de sluier, die het wierp over het pianospel. Alsof ze onze gedachten las, sloot ze het concert af met twee nummers waarbij de bas in de box bleef en de subtiliteiten van de composities op de voorgrond traden. De dromerige sfeer van het optreden werd heel adequaat kracht bijgezet door psychedelische, vloeiende en vlekkerige visuals.
Wat het optreden dan weer niet hielp, was de organisatie. Babbelaars waren er in de club al tijdens Bertucci’s optreden, maar wanneer Moran speelde, liep het echt de spuigaten uit. Mensen liepen de kleine club vrijelijk in en uit, ook tijdens nummers. Tijdens een optreden dat overlapt met optredens in andere zalen had dit het voorspelbare effect dat het een af- en aangeloop werd. Ongeïnteresseerden liepen binnen, besloten dat ze Moran niets vonden, bleven even babbelen en gingen weer voort, met telkens een stevige kwak van de deur erbovenop. Als je meer subtiele genres een plek wil geven, doe het dan goed.