BRDCST 17: Consouling Sounds presents - Atmosferisch gedreun

Ancienne Belgique, 9 april 2017

Dag 5 van Broadcast bracht zoals we eerder al aangaven een moeilijke keuze. Aan de ene kant stond Thunder Cat en zijn knotsgekke jazz-/Afrofuturisme-gevolg, aan de andere het Gentse label Consouling Sounds die onder de naam ‘Ogentroost’ een eigen avond uitwerkte. Wij kozen voor het laatste.

BRDCST 17: Consouling Sounds presents - Atmosferisch gedreun

Ja, met Shobaleader One en Thundercat zelve had de hoofdaffiche meer muzikale relevantie en ja, de meeste artiesten op ‘Ogentroost’ kan je op een boel andere locaties in het Vlaamse land en elders aan het werk zien. Wij hadden simpelweg zin in een goede, ouderwetse Consouling-avond, met atmosfeer als ordewoord.

A-Sun Amissa trapte af. De band bracht sferische, donkere soundscapes geproduceerd door synths, een gitaar en een sax. Deze laatste kreeg de taak om de amorfe muziekmuur, opgetrokken door de andere twee, te doorbreken met zachtechoënde melodieën. De weemoedige sfeer, die zo werd gecreëerd, was aangenaam, maar overtuigde niet helemaal. In de beste delen van het concert nam de gitaar de melodische bovenhand en viel de saxofoon terug in een ondersteunende rol van doorademende bastonen. Pas helemaal op het einde, met de toevoeging van Colin Van Eeckhouts stem viel de afstandelijke en melancholische sfeer helemaal op zijn plek.

Volgende in de rij waren Barst en Karen Willems. Wij keken heel erg uit naar dit optreden, Willems-fanboys als we zijn. Ook hier weer bewees de drummer een heel eigen en interessante touch te kunnen geven aan zowat alles waar ze in meespeelt. Barst puzzelde gedurende het optreden laag per laag zijn gekende, zware dreun in elkaar. Willems vulde aan en nam soms de bovenhand in een mooi getouwtrek tussen ritme en Barsts aritmische lagen. De beheerste, doch vrije percussie werkte wonderwel, niet in het minst omdat Willems de opbouwende dynamiek, die Barst probeerde te zetten, vlekkeloos leek aan te voelen.

Parzijenaar Treha Sektori maakt met niets meer dan stem, tomtom en effecten desolate en mystieke muzieklandschappen. Zowel met videomateriaal als met de muziek werd volledig ingezet op sjamanistische elementen. Hierbij werd de grens van het potsierlijke regelmatig afgetast maar nooit overschreden. De ondertonen en klikgeluiden, die Treha Sektori met louter stemgeluid produceert, creëren een meeslepend, eerder zoemend dan dreunend geluid. Het aan- en afzwellen van percussie en andere repetitieve, muzikale elementen completeerde een aangename trance. Wij hadden echter meer punch en doom verwacht van de man.

De vreemde eend in de bijt bleek meteen ook het absolute hoogtepunt van de avond te worden. ‘Medeamatereal’ is een voorstelling geregisseerd door Aïda Gabriëls en uitgevoerd door contrabassist Innerwoud (Iason), zangeres Astrid Stockman (Medea) en danseres Lieselot Vanderroost. Ze brachten een bewerking van een gedicht van Heiner Müller, waarmee ze Medea binnen de druk van een geglobaliseerde wereld wilden plaatsen. Muzikaal wisten Innerwoud en Stockman de juiste balans te houden tussen een introvert getormenteerde Iason en een Medea die haar wrok uitschreeuwt. Hoedje af voor de muzikale casting. De choreografie was erg intens; met een touw wringt en vecht Medea met de danseres, die - vergeef ons als de interpretatie te wensen overlaat - die maatschappelijke druk en innerlijke verscheuring moest uitbeelden. Vanderroost vecht, danst en worstelt rond met en om een schijnbaar onbewogen Iason en een schreeuwende Medea. Een intens stuk muziektheater dat ook door het dronepubliek erg werd gesmaakt.

Afsluiten deed Empusae. De ambient producer draait al een tijdje mee en produceert donkere, gelaagde en mistroostige werken. In de AB trad hij aan met een leger aan Consouling-muzikanten, waaronder Barst, Treha Sektori en Colin Van Eeckhout. Empusae zelf bleef natuurlijk wel op de voorgrond met zijn loodzware drones en dat was af en toe een beetje jammer. De extra muzikanten gaven een vooral melodische meerwaarde, maar verdronken in het dreunen. Het was een gemiste kans om de wat amorfe, gesloten (en op zich indrukwekkende) muur van geluid open te trekken naar iets ruimtelijkers. De enige toevoeging die echt van groot muzikaal belang  was, was de schreeuw van Colin Van Eeckhout, die het geheel bij momenten een brute kracht verleende. Empusae’s composities zijn vaak indrukwekkend, zeker als hij ze zelf probeert open te trekken met field recordings. Hij had echter een duidelijker sfeerkeuze moeten maken.

Bij aanvang van de avond kregen alle toeschouwers een dubbel kartonnen programmaboekje aangeboden, waarop elke artiest een gedicht kreeg toebedeeld dat het oog van de ziel prees boven het fysieke oog. Consouling had duidelijk moeite gestoken in de inkleding en het concept. Muzikaal leek er ons soms te weinig aansluiting tussen de zes formaties om van een echte conceptavond te kunnen spreken. Integendeel was het de diversiteit van de avond (zie ‘Medeamaterial’) die haar de moeite waard maakte. We zijn blij dat we Thundercat hebben overgeslagen.

12 april 2017
Koerian Verbesselt