Braindance - Absurde breindansjes

Ancienne Belgique, 21 december 2019 - 1 januari 2018

Braindance - Absurde breindansjes

De concertzaal was mooi aangekleed met draaiende spiegels waarop visuals werden geprojecteerd. De vroege vogels, die er al waren bij Astridpark, stonden er evenwel wat lusteloos bij: de vaste ondankbare beloning die toebedeeld wordt aan wie een clubavond op gang moet trekken.

 

Een koppeltje had zich uitgedost: hij droeg een masker met een LED-scherm ingebouwd, dat een animatie toonde die meebewoog met de muziek. Zij had het bij een met goud bezet Venetiaans masker gehouden. Het duurde tot Park Hye Jin naar de trashier technoplaatjes reikte voor ze het lichaam enigszins bewogen. Leuk, maar eigenlijk waren wij voor de "mind-blowing muzikale ontdekkingen" gekomen, niet om een modieus karnaval te aanschouwen.

Y O K O C H O 横丁 klinkt Japans, maar het is gewoon een Antwerpenaar van bij ons. Hij had het beter begrepen: een synthesizerloop op repeat en funk da shit out of it was zijn concept. Het hielp allicht ook dat in de club tenminste een clubgevoel heerste met weinig plaats, een laag plafond en de niet te ontwijken lijfgeur van je buren.

Pas bij Borokov Borokov stond er echt iets te gebeuren. Veel lokale fans waren naar de club gekomen voor dit absurd viertal losbollen. Hun elektro begint waar Arbeid Adelt ophield, met absurde Nederlanstalige teksten, die eigenlijk verder weinig terzake doen, en vette beats, die grotendeels voorgeprogrammeerd waren. Zo konden ze zelf gewoon lekker meedansen, net zoals de rest van de zaal. "Had ik maar wat meer vakantie / hele dagen in de zetel / ik ben nog nooit zo blij geweest", toepasselijker kon het bijna niet zijn deze eerste uitgangsavond van de Kerstvakantie.

Op de set van Modeselector viel eigenlijk weinig af te dingen, behalve dat het na Borokov Borokov misschien iets te proper en afgelikt was. Bijna als een reclamespot voor Mr. Proper. De mooie acht-bit-visuals, de strakke techno waar Underworld vast enkele nummers voor zou willen ruilen,... alles zat tot in de puntjes op de plaats. Na de verschijning van een gastvocaliste, in het juiste tegenlicht, met een klein verrassingselement, wisten we zeker dat deze show op een festivalpodium kan overleven, maar verder nog weinig zou toevoegen aan de avond.

Palmbomen II was ondertussen begonnen, en dat maakte nieuwsgierig. Deze Nederlander had nooit palmbomen gezien voor hij naar Los Angeles vertrok en was zo onder de indruk dat hij er meteen zijn muzikale project naar vernoemde. Hij deed een dj-set met muziek die terug deed denken aan de acid deuntjes van eind jaren tachtig. Leuk, zonder veel meer.

Iglooghost is een jonge muziekkunstenaar (op het Brainfeeder-label van Flying Lotus). die leeft in een soort fluorescente leefwereld waar wezens genaamd Wu vijftig jaar en een week moeten broeden op candy world-eieren, om dan op een Teletubbie-achtige desktop te verschijnen en muzikale eieren uit te broeden. En dan had u de muziek nog niet gehoord, een soort verknipte electro-drum'n'bass, waar je tegelijkertijd niet op kunt dansen en niet op kunt stil staan. Na zijn zeer te pruimen hyperkinetische set was ons brein ferm uitgedanst.

22 december 2019
Kristof Van Landschoot