Boy And Bear - Muzikale knuffelpartij

De Roma, 5 februari 2020

De hoogdagen van de folkrock met Mumford & Sons, Fleet Foxes, Noah And The Whale, Stornoway, The Lumineers en aanverwanten lijken al een poosje voorbij, maar nu een band als Boy & Bear nog eens in de buurt was, spoorden wij nog eens met plezier richting De Roma.

Bijna was Boy & Bear uitgegroeid tot de nummer één onder de folkrockbands ten koste van Mumford & Sons, net zoals The Sound destijds even U2 leek te gaan kloppen in populariteit. Maar de geschiedenis besliste er anders over en sinds hun derde album ‘Limit Of Love’ leek het vuur wat geblust bij de Australiërs. Maar dit jaar kwam het vijftal terug met vierde album ‘Suck On Light’ en na een pauze van vier jaar kwam de band nog eens naar België.

Voor het eerst koos de band voor Antwerpen. De Roma kon zelfs het bordje “Uitverkocht” bovenhalen, maar… de band bleek wel in de traphal te staan en niet in de grote zaal. Dat was de eerste verrassing van de avond. De tweede was het voorprogramma en dat was, in tegenstelling tot de eerste, wel een aangename. Wildwood Kin, een frissere, meer folky en minder poppy versie van Haim uit het Britse Devon met daarin de twee zussen Emillie en Beth Key en hun drummende nichtje Meghann Loney bruiste en sprankelde.

De vocale harmonieën waren een streling voor het oor en toch zat er ook genoeg punch in de set dankzij de rake slagen van Loney. En als er dan toch eens voor een meer intimistisch nummer gekozen werd zoals Signals, werd het gebrek aan power ruimschoots goedgemaakt door oprechtheid en emotie. Never Alone bevatte zelfs beide. Het trio schreef het nummer ter herinnering aan de broer van Loney die een paar jaar geleden voor zelfdoding koos. Antwerpen werd er zowaar stil van. Het drietal had overigens een band met Antwerpen, want ze schreven er een aantal nummers waaronder afsluiter Taking A Hold.

En daarmee hadden we de verrassingen gehad, want de hoofdact zou eigenlijk niet meer doen dan bevestigen wat we al lang wisten: Boy & Bear is een prima band met een paar sterke troeven zoals de stem van frontman David Hosking, de zalvende toetsen van Jonathan Hart, de scherpe gitaar van Killian Gavin en de solide ritmesectie, bestaande uit drummer Tim Hart en bassist David Symes. Maar de band klinkt anno 2020 soms te veel als een teddybeer en het ontbreekt hen soms aan klauwen en scherpe tanden, een beetje zoals The Magic Numbers, ook een band met prima nummers, maar waar het heilige vuur de laatste jaren een beetje gedoofd lijkt.

Het vijftal begon nochtans sterk met Old Town Blues en Three Headed Woman, beide uit die hemelse tweede plaat ‘Harlequin Dream’ met daar tussenin het nog oudere Milk And Sticks, nummers die ons bijna een decennium geleden echt in vervoering brachten en er ook vandaag nog altijd staan. Heerlijk hoe die warme, energieke drums die songs voortstuwen en hoe de gitaar van Gavin ze mooi op maat snijdt, terwijl de stem van Hoskin tegelijk verleidt en troost.

Daartegenover staat dat die songs ook aantonen dat wat daarna kwam toch net dat tikkeltje minder was. Nog altijd goed, maar niet meer zo opwindend en zonder dat snuifje genialiteit. Uit de meest recente plaat zouden Hosking en co trouwens maar vier nummers spelen. Ons hoor je daarover niet klagen, want het waren uiteindelijk de oudjes die ons alsnog met een big smile naar huis stuurden. Daarbij denken we vooral aan Harlequin Dream (helaas zonder saxofoon), rustpunt Big Man en uiteraard Feeding Line dat samen met Hold Your Nerve en Walk The Wire voor een sterke afsluitend drieluik zorgde. Even was het vuur uit de begindagen terug.

Antwerpen riep de band dan ook nog eens terug. In het begin van de carrière weigerden Hosking en de zijnen ostentatief om bisnummers te spelen. Dat had te maken met het feit dat ze toen nog maar vijf nummers hadden, maar niet alleen dat. De eerste tien jaar van hun carrière hielden ze voet bij stuk. Het is pas sinds kort dat de band dat principe liet varen en zo kregen we nog drie toegiften met als finale kers op de taart Southern Sun.

Muzikale knuffels als deze zijn in steeds ruwer wordende tijden altijd welkom. Zeker als ze uitgevoerd worden door een hechte band als Boy & Bear, maar we zullen toch blij zijn als ze ons volgende keer iets meer weten te verrassen.