Bowerbirds, Damien Jurado - Glimlach om de lippen
Bar Mondial, Antwerpen, 3 november 2009
Bij een dag als Allerzielen hoort ingetogen muziek. Niet dat je religieus moet aangelegd zijn, maar er blijft toch steeds wel iets hangen. Of dat nu commercieel, meteorologisch dan wel godsdienstig geïnspireerd is doet niet eens terzake. Je hebt eerder de neiging om in een hoekje te kruipen dan je over te geven aan uitbundige party’s. De muziek van Bowerbirds en Damien Jurado is daar uitermate geschikt voor.
De Bar Mondial was mooi volgelopen. Wie er echter had op gerekend dat Bowerbirds de hoofdact was en wat later opdaagde, kwam bedrogen uit. Door omstandigheden diende het programma namelijk omgegooid te worden zodat om stipt negen uur de prieelvogels – dat hebben we inderdaad opgezocht – hun gezangen mochten inzetten.
Vooral het typische geluid van de accordeon van Beth Tacular maakt de muziek van Bowerbirds uniek. De combinatie met de akoestische gitaar van Phil Moore en de ingehouden drumroffels van Matt Damron maakt van Bowerbirds een band om te koesteren. Neem daarbij nog de schitterende stemmen van het drietal, die elk apart, maar vooral ook in combinatie, van een ijzingwekkende schoonheid waren en het resultaat was vaak hemels. Af en toe schakelde Tacular ook over op synths, maar dat was geenszins een bezwaar.
De discussies over de verschillen tussen Bowerbirds’ twee albums laaien op verschillende fora vaak hoog op. Maar op het podium waren die verschillen miniem. Het is moeilijk uitschieters aan te duiden gewoon omdat elk liedje opnieuw doordrong tot in je ziel. Dan blijft er niets over dan persoonlijke favorieten aan te wijzen waardoor je, wat ons betreft, uitkwam bij The Ticonderoga, Chimes en House of Diamonds. Als toegift was er ook nog een onversterkte versie van Bright Future, waaruit nog duidelijker bleek waar de kracht van dit trio lag.
Damien Jurado deed het helemaal anders. Al sinds 1997 doet hij het al anders. De mainstream interesseert hem geen moer en toch overleeft hij al ruim twaalf jaar en heeft hij al twaalf albums uitgebracht. Daar moet toch gewoon meer achter steken.
Maar in de Bar Mondial vonden wij dat niet terug. Zijn liedjes zijn rauw en gaan tot op het bot, ook al brengt hij ze kaal en zonder franjes. “Ik ben niet depressief.”, zo verduidelijkte hij, “Ik schrijf alleen maar trieste liedjes.” En triest waren ze inderdaad. Zelfs als ze werden verondersteld wat meer opgetogen te zijn, was het moeilijk om een streepje zonneschijn te onderscheiden, zelfs in de muziek.
Het was dan ook moeilijk om de hele set lang bij de les te blijven. Gelukkig wist Jurado zijn publiek toch nog te onderhouden met verhalen over hoe zijn zoon zijn liedjes vergelijkt met uien (ze zijn gelaagd en “they stink”) of het leren besnaren van zijn gitaar via YouTube zodat de sfeer af en toe toch wat gebroken werd.
Al bij al waren wij blij om de frisse buitenlucht te kunnen proeven en dat had heus niet alleen te maken met het feit dat er gerookt mocht worden. Gelukkig deed de herinnering aan het schitterende voorprogramma je nog met een glimlach om je lippen in slaap vallen.