Boss Hog - A whole lotta nineties

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 10 januari 2009

Een band als Boss Hog staat altijd garant voor ninetiesnostalgie. De Trix was goed volgelopen voor het meest sexy koppel in de rock-‘n-roll. De band stond zeven jaar lang op non-actief, maar daar kwam op 3 december 2008 verandering in. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen voor hun eerste optreden op Belgische bodem in meer dan acht jaar.

Ottoboy beschrijft zichzelf als een one-man-trashband en daar is geen woord van gelogen: één man, veel trash. De Nederlander zag er een beetje uit als het kleine, minder begaafde broertje van Seasick Steve, maar miste de humor van de bluesman. Aanvankelijk werkten zijn snelle, luide hilbillyritmes nog aanstekelijk. (Als mensen in de zaal “Yihaa!” beginnen roepen, weet je het wel) Na twee nummers was de grap eraf en had je het wel gehad met Ottoboy. Terug naar je caravan, zeggen wij dan.

Boss Hog ontstond bijna twee decennia geleden uit Pussy Galore en is zijn vuile manieren met de jaren een beetje kwijt geraakt. Cristina Martinez, ondertussen trotse moeder van pre-pubers, hield haar leren broek netjes aan. Even knoopte ze zelfs een gesprek aan met een jongetje op de eerste rij. Ze vertelde hem dat ze zijn moeder had kunnen zijn. Jon Spencer stelde zich tevreden met een plaatsje in de schaduw van zijn vrouw. Jammer, want de man is bijzonder leuk om naar te kijken als hij zich helemaal laat gaan.

Zelfs zonder wilde haren heeft Boss Hog nog ballen aan zijn lijf, maar de songs willen wel eens ontbreken. Hun rock met crossoverinvloeden klinkt hopeloos gedateerd. Toch kon de band het muzikale gemis een beetje goedmaken door oude hits te spelen en voor sfeer te zorgen. Fans werden zeker niet in de kou gelaten. Dat bleek ook uit de twee uitgebreide bisrondes die Cristina Martinez en haar groep ten berde brachten, met onder andere het stevig rockende Hustler in een glansrol.

Anno 1995 was Jon Spencer een soort rockgod die niets verkeerds kon doen. Zijn noise met ouderwetse rock-‘n-rollinvloeden werd erg gesmaakt en alles wat hij aanraakte, leek in goud te veranderen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Boss Hog muzikaal bleef hangen ergens midden in de jaren negentig. En ook hun fans steken nog steeds vast rond die periode. Iedereen tevreden, zo leek het, maar de hamvraag was: heeft Boss Hog nog enige relevantie?