Borgerwood 2017 - Antwerpen: Check!
Trix, 22 juli 2017
Op de karakteristieke voormalige spoorwegsite van Spoor Oost langs de Noordersingel in het hartje van Borgerhout vond de derde editie van Borgerwood plaats. Een bijzonder fris muziekfestival dat na een door noodweer geteisterde eerste editie in 2015 niet opgaf en na drie jaar stilaan zijn plaats in het festivallandschap opeist.
Opener Tin Fingers is kind aan huis bij het nabijgelegen Trix en na deze tweede passage op evenveel jaar tijd ook op Borgerwood. Binnenkort stellen ze met ‘No Hero’ hun nieuwe ep voor en op Borgerwood lieten ze ons daar nu al mee kennismaken. De muziek van Tin Fingers was sfeervolle en ideale zaterdagnamiddagpop. Dit wil ook wel zeggen dat het allemaal wat aan de brave kant was en dat het een gezellig eindje wegspeelde. Wanneer avontuur de kop dreigde op te steken hadden wij al te vaak het gevoel dat er op de rem gestaan werd. Voor sfeer en gezelligheid geven we echter goede punten.
Snediger ging het er alvast aan toe bij Star Club West. Dit was onvoorspelbaar en nonchalant, maar ook wel slordig. We hebben het niet over de zang, want goed dissonant zingen is een kunst weten we van Pavement en Flaming Lips. De gitaren loeiden en scheurden wel en er was uitgelokte feedback, maar het samenspel was gewoon niet goed genoeg. Gelukkig kregen we naar het einde van de set nog een antwoord op de vraag wat die Borgerwoodblok daar op het podium lag te doen toen de Borgerwoodhakker hem kwam in twee zagen. Toch even moeten grijnzen toen, maar het was niet om de muziek.
De effecten zaten zeker en vast snor bij Wwwater in de vorm van een goede regenvlaag. Nu alle gekheid op een stokje: Charlotte Adigéry is niet alleen een mooi, maar vooral een goede, wat zeggen we, een zéér goede frontvrouw en zangeres. Vergezeld van Steve Slingeneyer op drums en beats en Boris Zeebroeck achter de synths deed ze de regen snel vergeten en tekende ze voor een sfeervolle en opzwepende set.
Equal Idiots, De chouchous van Studio Brussel, begonnen vlammend aan hun set en lieten dat hoge tempo eigenlijk quasi niet zakken. Hun set was rechttoe rechtaan knallen met zo nu en dan eens ruimte voor een bescheiden melodielijn. Singles Salmon Pink en Put My Head In The Ground zaten mooi verdeeld over de set en ook de cover Ça Plan Pour Moi was best leuk.
Het Brusselse indierock kwartet BRNS bracht een bruisende energievolle set. Hun songs zijn niet voor een gat te vangen, maar live werkte dit complexe en ingenieuze werk wonderwel: Een ritmische drumpartij, een harmonieuze samenzang, een complexe gitaarlijn om plots in een wilde uitspatting terecht te komen. Dit was een compromisloos, genuanceerd en ongedwongen optreden.
Dat Balthazar zijn zonen uitzendt is voor niemand nog nieuws. Jinte Deprez trekt de baan op als J. Bernardt en heeft recent zijn debuutalbum ‘Running Days’ uitgebracht. Op basis van dat album vinden wij Deprez’ project alvast het beste van de neveneffecten. Live merk je dat Deprez, bevrijd van zijn gitaar, de ruimte grijpt en danst en van hot naar her loopt. J. Bernardt brengt overduidelijk dansbare muziek die erg teert op beats en drums, maar ondanks die basis toch een melodieuze en sexy kant heeft. Slotsong The Other Man kregen we in een stomende en boeiend verlengde versie op ons bord. Kwestie van met het hoogtepunt te eindigen.
Millionaire is aan een heuse zegetocht doorheen het Belgische festivalseizoen bezig. Op Borgerwood was het de beurt aan Antwerpen om ingepalmd te worden. De setting was ideaal en pakken beter dan een Millionaire op klaarlichte dag zoals op Cactusfestival. Vanhamel rockte, groovede en shakete dat het een lieve lust was en vanaf de frisse instrumentale opener Visa Running tot het donkere Little Boy Blue met tussendoor een eclectische mix van oud en nieuw werk loste Millionaire zijn greep niet. Antwerpen: check!