Boomtown '21: Out The Frame - Schoonheid als Balsem voor de pijn van het zijn

Gent, 25 augustus 2021

Boomtown '21: Out The Frame - Schoonheid als Balsem voor de pijn van het zijn

Dag twee van Boomtown was voorbehouden voor hiphop. Het feestje werd opgezet in combinatie met het Out The Frame-festival. En dat zullen we geweten hebben. 

De avond begon mooi, poppy en laid-back met Abrahamblue. Zomerse saxofoontonen, een ever-so-slightly detuned gitaartje en ontspannen Antwerpse swagger. We hoorden kniesoren opmerken dat "de saxofonist beter was dan de zanger" en "dat het toch precies niet zo héél veel om het lijf had". Vreemd, daar hadden wij helemaal niets van gemerkt. Who cares dat er geen grootse onderwerpen werden aangesneden. We vragen Jack Johnson toch ook niet om "eens over iets serieuzers te beginnen"? Wij zagen een relaxte performer die met zorgeloze pop perfect zou ontbolsteren in het voorprogramma van - om maar iets te zeggen - Balthazar. In de songs van Abrahamblue hoorden we de zomer die we hadden willen zien.

Het universum van de Brussels-Rwandese Bryn was dan weer een stuk minder zorgeloos. Evengoed pop, maar van een totaal andere soort. Opzwepend, gedreven, af en toe donker. Op zijn tweeëntwintig leek Bryn al meer dan een half leven aan verhalen achter de rug te hebben. De littekens zaten verborgen onder een pancakefactor van lome beats en een ontwapenende glimlach, maar dat ze er zijn, was onmiskenbaar.

Ashley Morgan moesten we aan ons laten voorbijgaan: wij hadden een ander concert in dik, vet rood aangekruist: David Numwami in de Opera. De nog steeds maar zesentwintigjarige Numwami breekt al jaren potten in Parijs, waar onder meer Charotte Gainsbourg, Sebastien Tellier en Nicolas Godin van Air aan zijn voeten liggen.

Numwami en zijn partner-in-crime Clément Marion renden uitgelaten en kwajongensachtig de luchterzaal van de Gentse Opera in en serveerden een handvol songs die vanaf de eerste noot ontroerden door de uitgepuurde schoonheid en esthetiek. Slechts een handjevol, helaas. Numwami begon pas tijdens de voorbije lockdown - noodgedwongen - aan eigen werk en had maar een achttal liedjes meegebracht.

Numwami, né Nzeyimana, verloor als kleuter papa en grootouders in de Rwandese genocide en belandde uiteindelijk in Brussel. Schoonheid is zijn balsem. Wondermooie liedjes als Thema, Beats, Milly Way en Le Fisc d’Amour vleiden zich nu eens behaaglijk dicht tegen Etienne Daho (een onmiskenbare invloed), dan weer tegen de melancholosche pop van Sean Nicholas Savage en de Prince van Diamonds & Pearls aan.

De songs en performance van David Nuwami straalden niets dan blijdschap en levenslust uit. En toch knepen ze je strot helemaal dicht. Clément Marion zorgde met spaarzame, warme, pakkende soundscapes en zuinig geprogrammeerde beats voor het platform waarop een hemels zingende en gitaarspelende Nuwami het best tot zijn recht kwam. Heel mooi om te zien hoe Marion zich bijwijlen wegcijferde en zelfs helemaal uit beeld verdween om de spotlights op zijn copain te laten schijnen. "I really wasn’t ready for this", glimlachte Nuwami aan het eind. "Not for this beautiful venue, not for you. I will remember this day for the rest of my life". Insgelijks, David. Op 19 september speelt David Numwami in de Botanique.

Van de subtiele pracht van Numwami naar pionier MC Yallah is - boom shack-a-lak nog aan toe - een behoorlijk bruuske move. Wanneer wij nog een klein beetje nazwijmelend van Numwami terug de Boomtown Kouter betraden, stond Yalla reeds met al de billen te zwaaien, daarbij vaardig geruggensteund door producer en beats-wizard Debmaster.

Krachttermen in Lingala, Kikongo, Kituba, Frans en Engels spatten ons om de oren en er wordt getwerked dat het een lust was. Yallah genoot met volle teugen en dat deed het publiek ook. Wanneer de organisator kwam melden dat er moest "afgerond" - no pun intended - worden, breide MC Yallah er nog een provocerende bisronde aan. Vrouwen!

27 augustus 2021
Peter Lissens