Boomtown 2018: Spinvis - Tedere Kracht
Opera Gent, 18 juli 2018
Zestien jaar geleden liet Spinvis zijn eerste album op de Lage Landen los. Voor sommige aanwezigen op Boomtown zowat hun hele leven, merkte Erik De Jong op. Wij herinneren ons Ik Wil Alleen Maar Zwemmen dan ook allereerst van op voor de rest vergeten autoritten. Later slopen de liedjes als vanzelf ons leven opnieuw binnen, om zich er voorgoed van een plaatsje te voorzien. Dat het Spinvis nog steeds voor de wind gaat in ons land is een heerlijk geschenk.
Een goed jaar geleden brachten we verslag uit van een avond AB in het gezelschap van de meester-mensenfluisteraar. De nieuwe plaat was toen net uit. Ondertussen heeft die plaat zijn potentie bewezen. Er is aardig wat mee getourd - alleen al Gent werd twee keer aangedaan. Na De Kouter en De Handelsbeurs mochten De Jong en zijn gevolg nog eens schuiven en de planken van de fraaie Opera betreden. En die Opera zat toch maar weer mooi vol.
Geen wonder: ‘Trein, Vuur, Dageraad’ bevatte opnieuw heel wat parels van songs voor de melancholische meerwaardezoeker. Vertrouwd als je oude schoenen, maar wél fris. Artis bijvoorbeeld, met Merel Junge’s heerlijke euphonium-melodie op het einde. En zinnen als “die schoenen heb ik al een eeuw”.
We hoorden De Jong ooit praten over zijn notitieboekjes: ettelijke exemplaren, volgeschreven met veelal doodgewone zinnen die hij uit conversaties plukt. Hoe hij die alledaagsheid zacht kneedt tot iets wat zovelen raakt, maakt van hem één van de grootste Nederlandstalige songwriters ooit. Best geinig om die een recept horen aframmelen.
Fijn is ook hoe broederlijk oude nummers naast de nieuwe komen te staan, vaker dan niet grondig herwerkt. Astronaut was een aangename verrassing, helemaal aan het begin van de set. Niet lang erna serveerde de band een gedecideerd Voordeel Van Video, nog zo’n favoriet van vroeger. Van De Bruid en De Zee ging er terecht uit, maar jammer was dat ook Stefan en Lisette en het vrolijke Dageraadplein ontbraken. Kiezen uit een oeuvre als dat van Spinvis is natuurlijk sowieso verliezen.
De geweldige hattrick Kindje Van God - Nachtwinkel - Club Insomnia herkenden we wel van in de AB en Handelsbeurs: een dreigende, dissonante trip waarin de band zich van andere kant toont. De meeste bindtekst-geestigheden waren ook dezelfde: het klokkenspel-lijntje dat nog nooit was gelukt en Ronnie die altijd belt, maar nooit komt kijken. Het kon niet deren, want tijdens Tienduizend Zwaluwen hielden we het met moeite droog.
Na een staande ovatie kreeg Gent nog het kleine Wat Blijft en het grandioze Kom Terug, ingezet door die inmiddels iconische, kitschy synth lead. Net als Trein Vuur Dageraad een goed voorbeeld van hoe Spinvis live groots kan zijn zonder groot te zijn. Geen vuistslag, maar tedere kracht. Boomtown, dank om Gent hier alweer op te trakteren!