Boomtown 2016: Zimmerman - Zimmerman zoekt zijn weg

Handelsbeurs, Gent, 23 juli 2016

Ok, één ‘concert van de dag’, dat was inderdaad de afspraak. Maar nood breekt wet. Op de dinsdag van Boomtown was er gewoon té veel te beleven om het daarbij te laten.

Simon Casier was er, hoewel van vele muzikale markten thuis (zie ook: …) al sedert z’n elfde van overtuigd dat hij frontman zou worden bij een rockband. But then Balthazar happened… . En hoewel Casier bij Balthazar zowel in het groepsgeluid als op het podium een opvallende vinger in de pap heeft, is ‘je eigen band hebben’ toch niet echt hetzelfde. En nu is er dus Zimmerman. Zimmerman is Simon Casier, Senne Guns en Laurens Billiet.

Zimmerman’s eerste clubshow had van ons gerust onder een beter akoestisch gesternte mogen plaatsvinden: de Boomtown Club – eigenlijk de Handelsbeursfoyer – was een akoestische ramp. Gelukkig had Casier de geluidsman van Filip Tanghe meegebracht, de geluidsman, en zelf met onder meer Magnus, Balthazar en Tourist Le MC ook al een man van vele oorlogen.

Hun invloeden of voorbeeldengeheim houden probeerden Casier en de azijnellerminst. Van bij de eerste noten van het openingsnummer hoorden we de band stijlvol refereren aan Cocteau Twins, Radiohead en The Strokes. 

Zimmerman leek ook vastbesloten om qua geluid en estethiek de afstand tussen hen en Balthazar zo groot mogelijk te maken. De zang werd de hele set lang door een ‘bullethead’ mondharmonicamicrofoon gestuurd en daar bovenop nog eens voorzien van een – naar onze menning iets te dikke - dikke laag distortion. Desondanks vielen toch een aantal overeenkomsten op. Net als bij Maarten Devoldere, zijn ook Casiers verhalen zijn vaak persoonlijk en geschreven vanuit vergelijkbare narratieve standpunten. Ook de zanglijnen vertonen soms gelijkenissen en net zoals Balthazar en Warhaus, leunt Zimmerman heel erg op sfeerschepping. Een heel eigen sfeer, trouwens. Directer en rechtlijniger dan de twee genoemde bands. Puurder zelfs, op een bepaalde manier. Staccato pop met een rockrandje.

Het gaat om de liefde bij Casier. We horen ‘m smachten als Lennon en begeren als Costello – de Costello van I Want You. Vriendin Noémie Wolfs komt even meedoen. The Girl Who Won My Heart zal ik zingen met het meisje dat het mijne gewonnen heeft, kondigt Casier aan. Waarna hun beide stemmen zich heerlijk in elkaar strengelen tijdens een mooie, bijna-klassieke ballad. Daarnet, vòòr het concert hoorden we Nancy Sinatra en Lee Hazelwood elkaars maat nog eens nemen in het prachtige Sand. Casiers ballad grijpt osn evenveel naar de keel.

De single Someday Maybe is zowel qua sound als qua titel een opgestoken middelvinger naar de muzikale goegemeente: ‘Ja, het lijkt op The Strokes, en wat dan nog?’.

Tijdens het concert stonden de muzikale maatjes van Balthazar vertederd toe te kijken hoe Casier zich tijdens z’n solo-vuurdoop méér dan behoorlijk uit de slag trok. Een hele mooie maiden trip van een groep met een veelbelovende groeimarge. Wij houden ze met veel plezier nog een tijdje in de gaten.