Boomtown 2016: Flying Horseman - Paardenkracht leidt tot wolkbreuk in de Handelsbeurs
Handelsbeurs, Gent, 21 juli 2016
Met Flying Horseman vaardigde Antwerpen een zeskoppig rockensemble af dat z’n sporen in het rockcircuit al meer dan verdiend heeft. Hun alom bejubelde vierde langspeler ‘Night Is Long’ schoot de groep rond muziekbeest Bert Dockx prompt richting (inter)nationale bekendheid; een knappe prestatie voor het soort klankenbrouwsels dat Flying Horseman produceert. Één conclusie na de stormwind van vanavond: allergisch zijn aan mainstream leidt tot betrekkelijk magistrale krachttoeren.
Zwoele opener Faithfully Yours liet het avondrood verschijnen onder de gewelven van de Handelsbeurs, waar de laatste restjes zonnegloed baadden in dromerige, lang uitgesponnen soundscapes. Het podium was met zes man aardig bezet, terwijl al dat volk toch een heerlijk harmonieus geheel produceerde. Gaandeweg vloeide de mellow strandwandeling bij de ondergaande zon over in een stortbui van venijnig, snerpend gitaargeschreeuw. Tien indrukwekkende openingsminuten, waarin het recept van de set vervat zat: hoezeer Flying Horseman zijn songs ook beheerst, het lijkt alsof elk nummer z’n eigen willetje heeft en zich een weg uit het keurslijf rebelleert. Dat Dockx niet verdwaalt in z’n eigen hersenspinsels, de man moet een verdomd goed kompas hebben. Flying Horseman mag dan wel als een dollemansrit klinken, het vergaloppeerde zich nooit.
De liefhebbers genoten zichtbaar van het spektakel. Lange, atmosferische geluidsgolven die uit het Pink Floyd-universum overgewaaid leken wisselden af met onstuimige rockpartijen. De ‘walls of sound’ injecteerden een greintje postrock, die echter nooit lang genoeg aanhielden om ons in een comfortabele hangmatmodus te wiegen. Een gitaar die klinkt alsof hij net aan gruzelementen werd geslagen en in scherven ligt te kermen van de pijn terwijl spookachtige, ijle vrouwenstemmen op de achtergrond een onheilspellend sfeertje neerzetten: een georganiseerde chaos zo cool doen klinken, het is een kunst die Flying Horseman als geen ander beheerst. Donkere wolken pakten zich bijeen boven de hoofden in de Handelsbeurs, tot het publiek uit het niets een zware metalbui over zich heen kreeg. Onvoorspelbaar, ondoorgrondelijk: Flying Horseman works in mysterious ways.
Dat er geen lijn te trekken valt in de muziekstroom is even opwindend als beklijvend: je blijft je afvragen in welke bocht het nummer zich gaat slingeren. Het publiek likkebaardde, we spotten minstens vier kwijldruppels onder de aanwezigen. Koeldonkere, caleidoscopische sprookjes met open eindes en cholerische gitaren; het was een stormachtige vaart onder de vlag van de psychedelica, met een tjokvolle Handelsbeurs aan boord. Het langoureuze t.m.l. (de titel staat voor Too Much Love) startte ingetogen, met huilende gitaren die als walvisgezang vanuit de diepte opstegen. Langzaam evolueerde het goedje weer naar een razende climax. Ook het slot was typerend voor de set: een vakkundige compositie van tempowisselingen, ritmesecties, zachtmoedige mellow rock met snedige gitaaruitspattingen, onderbouwd met donderende percussie. Onmogelijk om zelfs maar op de maat mee te knikken.
Het weemoedige bisnummer legde de gevoelige kant van de frontman bloot, en we kregen bij wijze van afscheid ook nog een reden mee voor het klankspektakel van vanavond: “I’m singing cause I’m feeling lonely”, proclameerde de man. Na vanavond hoopt de hele Handelsbeurs maar één ding: dat Bert Dockx nog lang eenzaam mag blijven.
i.s.m. De Gentenaar