Boomtown 2016: Damien Jurado, Faces On TV - Opgewarmd staat netjes

De Kouter, Gent, 20 juli 2016

Boomtown 2016 is weer uit de startblokken geschoten: Damien Jurado mocht de spits afbijten in de Handelsbeurs en deed dat met verve, terwijl Faces On TV de hitte trachtte te verdrijven op het Kouterplein.

Damien Jurado blust en streelt gemoederen

De Amerikaanse singer-songwriter Damien Jurado was met zijn driekoppige indiefolkband op Europese tournee; reden te meer voor de Boomtown-organisatie om nog wat harder aan Jurado’s mouw te trekken dan anders. Waarom de bonkige Amerikaan zo gegeerd is bleek al meteen bij het openingsnummer: een grandioze, ragfijne versie van Ohio dreef de Handelsbeurs in Jurado’s kloeke armen, om het publiek voor het komend uur niet meer te lossen. Overgoten met zijn beklijvende, donkerbruine baritonstem stal Jurado vanaf de eerste noot alle harten. Jurado Cupido, God wat een bloedmooi nummer. Blitzstart.

Je kon een speld horen vallen na het slotakkoord, de ontroering was zichtbaar: de spits afbijten met je kroonjuweel schept hoge verwachtingen voor de rest van het concert. Het was hopen dat Jurado niet al zijn kruit verschoten had. Het daaropvolgende Everyone A Star had het al wat moeilijker om de aandacht vast te houden, maar tijdens Silver Timothy lieten enkele toehoorders zich gewillig meeslepen op de zachtmoedige stroom van folkpoëzie met melancholische ondertoon. Immer fragiel, maar wie minder bekend is met zijn oeuvre zou zich halfweg de set wat soezig kunnen bedenken dat dit lied wel sterk lijkt op het vorige, en de twee voorgaande songs waren we alweer vergeten. Eenheidsworst is streng verwoord, maar de echte voltreffers waren op één hand te tellen vanavond (Ohio, Silver Timothy, Exit 353, Working Titles).

Neemt niet weg dat Jurado een meester is in fijnbesnaarde, uitgepuurde songs – en niet de zoveelste  gekwelde ziel met een gitaar. Zijn norse aanblik is misleidend; wie goed keek zag een goedhartige, bijna verlegen veertiger achter de microfoon. Met zijn gevoelig, intiem gitaarwerk streelt hij gemoederen op even weemoedige wijze als die van andere zwaargewichten in het indiefolkvak, denk aan Sufjan Stevens, Sun Kil Moon of - waarom niet - Bon Iver. Al zal hij voor dat laatste wel iets meer variatie en originaliteit in zijn werk moeten leggen. “Nothing is sure but the time we've got”, jammerde Jurado tijdens Sam & Davy: wij vonden onze tijd alvast goed besteed. Met de eerste single van zijn recentste album, Exit 353, en het daaropvolgende ‘Working Titles’ werkte hij toe naar een slot dat het begin ei zo na evenaarde, en zo was de cirkel rond. Het slotapplaus van de Handelsbeurs klonk als een liefdesverklaring: so long, my friend.

Faces On TV: opgewarmd staat netjes

Niet alleen op het scherm maar in zowat alle nationale media pronkten de ambitieuze jonge wolven van Faces On TV dit jaar. Een herentrio plus een blondine aan de knoppen sterk, en een ware energiebom die zich kan meten met de gevestigde waarden. De rijzende ster aan het Belgische rockfirmament kon dan ook niet ontbreken op de affiche van Boomtown, waar het het predikaat van “beloftevolle band” voorgoed van zich af kan schudden. De formatie rond whizzkid Jasper Maekelberg is immers geëvolueerd naar een volwassen groep, gewapend met een resem sterke singles en passages op festivals in binnen- en buitenland.

Na de licht verteerbare synthpop van Go March dreef een onconventionele cocktail van sexy, obscure walmen over een Kouterplein dat aanvankelijk wat magertjes gevuld was. Met zijn lijzige vocals en diepe echo’s klinkt Maekelberg in de verte als het liefdeskind van Balthazar en Oscar and the Wolf, maar het zijn de verrassende muzikale vondsten die de groep een uniek gezicht geven. Soms nerveus en broeierig - alsof er elk moment een warmte-onweer kon losbarsten - dan zalvend en blussend, maar steeds avontuurlijk: geen tijd voor verveling, al waren de toehoorders zichtbaar murw geslagen door de tropische hitte die nog steeds in de lucht hing.

Koel enthousiasme steeg op tijdens doorbraakhit Run Against The Stream, waarin de kopstem van Maekelberg eenzame hoogtes bereikte. Het publiek onderging de voorspelde klankenstorm tijdens No Word en investeerde het laatste greintje energie in een lauw applausje achteraf: het was duidelijk nog te warm voor het feestje dat Faces On TV ons voorschotelde. Iets meer interactie met de toeschouwers had misschien wat animo kunnen teweegbrengen; we moesten ons tevredenstellen met enkele zinnen over hoe de Feesten ‘nog moesten losbarsten’. “Be our guest”, hoorden we de Kouter denken.   

Bijtanken met een frisse pint dan maar, net op tijd voor afsluiter Love/Dead. De grijsgedraaide hotshot was een welkome aanjager die het inmiddels volgelopen Kouterplein dan toch in gang draaide; de zon was bijna onder, Gent ontwaakte. Koppen gingen vier minuten lang ritmisch op en neer, zwetende torso’s wrongen zich uit op de verslavende riff, de benen veerden weer naar behoren. De knop was omgedraaid, terwijl een koele bries kwam opzetten – als uit de hemel gezonden. De hotshot van Studio Brussel kreeg de massa dan toch opgewarmd voor een lange feestnacht, en de Faces On TV werden bedankt voor bewezen diensten.

i.s.m. De Gentenaar