Boomtown 2015: Faces On TV, BRNS - Trippen in donderwolken
De Kouter, Gent, 24 juli 2015
Met Faces On TV en BRNS stond een wedstrijdje Gent - Brussel geprogrammeerd op de Kouter, een vriendschappelijke match die uitdraaide op een gelijkspel met het publiek als grote winnaar. De benevelende elegantie van Gentse makelij tegenover de kolkende maalstroom uit de hoofdstad, sporadisch opgelicht door vervaarlijke bliksemflitsen: beide maaksels leken uit dezelfde krochten afkomstig. Het was een héél lokaal zomeronweer, gisterenavond boven Boomtown.
Faces On TV: benevelende trip
De thuismatch van Faces On TV was er één met hooggespannen verwachtingen: met hun single Run Against The Stream nestelde de pasgeboren band rond whizzkid Jasper Maekelberg (vroeger o.a. actief bij Bear Run en Yuko) zich meteen enkele weken in de Select-lijst van Studio Brussel en kreeg ze heel wat lof toegezwaaid van de Vlaamse muziekpers. Een ijzersterk visitekaartje waarmee ze eensklaps naam hadden gemaakt, en misschien wel op weg zijn om hun groepsnaam helemaal waar te maken. Het was dus watertanden en likkebaarden naar het materiaal dat ze vanavond ten gehore zouden brengen.
En ons enthousiasme bleek niet prematuur: de set voelde als één lange trip doorheen een mistig berglandschap, in hetzelfde bedwelmende universum waar ook Radiohead, Portishead en Beck rondzweven. Faces On TV heeft met zijn donkere, atmosferische sound en geraffineerde uitvoering ongetwijfeld nieuwe zieltjes gewonnen op het Kouterplein, alleen doodzonde dat die zo mager bezet was. Met zijn ijle, landerige zangstem en zware nagalm klonk het alsof Maekelberg gevangen zat in duistere bergholtes terwijl een storm van overstuurde gitaren de buitenwereld trachtte te alarmeren. Obscure nevels werden opgeworpen waarin zacht gemurmel en broeierig gehuil elkaar afwisselden, een beklemmend geluid dat tot diep in de oorbuizen doorgonsde.
Tussen vier muren zouden de dromerige noisepopdampen van Faces On TV iedereen ogenblikkelijk in extase gebracht hebben, in de frisse Gentse buitenlucht echter bleven de aanwezigen er opvallend nuchter onder, al kan dat ook aan het vroege uur liggen. Hoe dan ook viel deze passage op tussen alle bands die op hoofdpodium geprogrammeerd staan. Op TV of op de radio: u zal nog van deze jongens horen. Balen omdat u er niet bij was is toegestaan, zoniet aanbevolen.
Tussen vier muren zouden de dromerige noisepopdampen van Faces On TV iedereen ogenblikkelijk in extase gebracht hebben, in de frisse Gentse buitenlucht echter bleven de aanwezigen er opvallend nuchter onder, al kan dat ook aan het vroege uur liggen. Hoe dan ook viel deze passage op tussen alle bands die op hoofdpodium geprogrammeerd staan. Op TV of op de radio: u zal nog van deze jongens horen. Balen omdat u er niet bij was is toegestaan, zoniet aanbevolen.
BRNS: opwindende grillen
Uit diezelfde smog doemde even later BRNS op, een Brussels indiekwartet met de overgetalenteerde Tim Philippe in een glansrol. Want hoe vaak zie je een leadzanger op een drumstoel, en blijkt dan nog eens dat hij in beide kunsten even bedreven is. En sympathiek: "Wij zijn BRNS", klonk het na bijna elk nummer. En dat we bedankt waren om te komen. Dat met Frans accent doorspekte Nederlands: we zouden er uren naar kunnen luisteren.
De jongens brachten spektakel van de bovenste plank: bruisende, soms kolkende indiepop waar een tomeloze energie van uitging. Grillig als ze zijn staken ze hun klauwen uit telkens er rust over het plein dreigde neer te dalen. Van ritmische drumpartijen en gladde gitaarlijnen tot woeste uitspattingen: BRNS liet geen moment in zijn kaarten kijken. Na een half uur kwamen ze pas echt op stoom: met het bedwelmende Void en het hypnotiserende Slow Heart werd het publiek in een trance gewiegd. Gedaan met paddo's slikken: luister een half uur naar BRNS en uw hallucinaties verschijnen vanzelf. Naar het einde toe ontaardde de boel in een bad trip: het voortdurend heen en weer geslinger tussen warme gitaarplukjes en dreigend geraas naderde zijn apotheose.
Tijdens die overdonderende finale werd het plein meegezogen in een niets ontziende draaikolk: onbesuisde gitaren werden aangestuurd door een menselijke drummachine die als een bezetene tekeerging. Het was naar adem happen toen die geluidsmuur over ons heen walste om vervolgens, plat als een dubbeltje en suf van de adrenaline, de afgepeigerde heren van BRNS terug naar hun Brussels indielab te sturen. Of waar ze dit spul ook brouwen.
24 juli 2015