Boomtown 2014 - Duiveluitdrijvingen

Diverse locaties, Gent, 23 juli 2014

Onder een stralende zon begaven wij ons richting Kouter voor dag één van Boomtown 2014, niet vermoedend dat de hoogtepunten van die dag in schril contrast met het weer zouden staan.

Wat we wel vermoedden was dat een achtjarig kind het soundsystem had gekaapt. Een intro vol scheetgeluiden schalde door de speakers toen we het festivalterrein rondliepen. Eenmaal binnen bleken het gewoon Idiots te zijn die hun naam eer aandeden.

De manier waarop ze humor combineerden met muziek (in de geest van Zappa)  miste zijn doel niet: we zagen veel fronsende voorhoofden maar minstens evenveel grijnzen. Ook de nummers waren van een degelijk niveau, met riffs waarin een heleboel invloeden in te horen waren en evenveel verrassende vondsten.

Jammer genoeg moesten we hen inruilen voor Raketkanon, dat het van de kleine Club tot de grote Zaal schopte. Een zaal die zich zonder problemen liet vullen dankzij de immense live-reputatie die Pieter-Paul Devos en de zijnen opbouwden. In de aankondiging werd eraan herinnerd dat er aan een nieuw album wordt gewerkt en dat we geluk hadden, want we zouden al nieuw materiaal te horen krijgen.

Openen deed Raketkanon nog met Eva uit debuut, ‘RKTKN #1’. In het pikkedonker werd er opgebouwd naar de loodzware riff, die dan flitsend de zaal verlichtte. Kippenvel. En moshpits, natuurlijk. Raketkanon mag dan op Eva en Herman na niet beschikken over “echte” nummers, structuur bleek volledig overbodig om de zaal volledig omver te blazen. Ook de nieuwe nummers, met een iets minder dikke laag noise maar met nog meer gestoorde ritmes, hielden probleemloos stand. En het Raketkanon-hartje op de backdrop pulseerde levendig mee.

Over de show van Steak Number Eight kunnen we kort zijn, omdat de zaal na twintig minuten alweer lonkte en het deel van het concert dat we gezien hebben dus ook bijzonder kort was. De Kortrijkse jonkies kwamen, nog murw geslagen door Raketkanon als we waren, nogal braafjes, statisch en zelfs saai over. Snel naar Madensuyu dan maar.

De juiste keuze, zo bleek al snel, toen opener Fafafucking ons de oren perforeerde. Ondanks de te stille vocals zette het de toon: repetitief, intens, onverbiddelijk. Het bloed bleef eruit gutsen, want een rustmoment om te helen gunden Pieterjan Vervondel en Stijn De Gezelle ons niet, op het prachtige Days and A Day van ‘Stabat Mater’ na.

Het duizelingwekkende tempo kon het duo enkel aanhouden door zelf min of meer in trance te gaan, getuige de rollende ogen van drummer Vervondel en de stuiptrekkingen van De Gezelle. Het publiek liet zich maar wat graag meevoeren. Een thuismatch dus, met vooral materiaal uit de laatste twee langspelers, het eerder genoemde ‘Stabat Mater’ en ‘D Is Done’. Ook altijd fijn artiesten te zien die oprecht blij zijn met de erkenning die ze krijgen; de knuffel die ze elkaar na afloop gaven maakte de show compleet. Wie hier niet bij was, heeft iets gemist.

Een derde mokerslag was ons fataal geweest. Gelukkig zou de Duitse pianist Hauschka ons programma afronden. De club was gevuld met een overwegend ouder, zittend publiek. De piano had hij bekleed met lepeltjes, plakband, elektronische curiositeiten, … die hij tussen de nummers door theatraal verwisselde en verplaatste. Fascinerend, zeker wanneer je, zoals wij, de snaren van zijn halve vleugel enkel zag in de weerspiegeling op de opstaande ‘klep’.

Voor zijn composities en dynamiek leek Volker Bertelmann na een tijdje te vaak dezelfde trucjes te gebruiken: heel ritmische, volgespeelde muziek. Misschien was dat omdat alle stukken die hij bracht afkomstig waren van zijn laatste album, ‘Abandoned City’, waarvan hij halverwege zijn set het concept ook uitlegde. In elk geval ontwaarden we geregeld bijzonder mooie subtiliteiten of melodieën in de composities. Hauschka was dan ook een waardige afsluiter van dag één van Boomtown 2014.

Kasper Cornelus