Boomtown 2011 - Teddies en Kings
Gentse Feesten, Gent, 25 juli 2011
Paraplu’s in alle vormen, parka’s in verschrikkelijke kleuren, plassen regenwater gemengd met bier en maaginhoud, de Gentse feesten 2011 zullen ongetwijfeld als de natste in zijn soort herinnerd worden. Gelukkig is er nog de safe haven van Boomtown. Warme optredens in de zalen en knallers buiten waarbij je sowieso de regen vergeet.
Boomtown laat graag opkomend talent aan het woord dus mocht Thomas aka The Rose Wall het publiek opwarmen. Hij deed dat met twee integere nummers, een hese stem en veel gevoel. Zeker iemand om in de gaten te houden. De zaal was ondertussen volledig volgelopen voor het repertoire van The Bony King of Nowhere. En zoals algemeen geweten, zij die er niet bij waren hadden ongelijk.
Na eerst helemaal solo geopend te hebben, speelde The King een fantastische set met zijn band. Oude, heel oude en nieuwe songs passeerden de revue. En ook al is de zanger geen spraakwaterval, het publiek genoot met volle overgave. Keer op keer ging er een zucht van bewondering door de zaal. Uiteraard zat de wondermooie stem van The Bony King daar voor iets tussen. Het is dan ook geen wonder dat de groep onder een oorverdovend applaus het podium mocht verlaten.
In schril contrast met al die ingetogenheid stond dan weer de set van Teddiedrum. Grappige bindteksten, twee snorremansen die er duidelijk zin in hadden, veel sample-geweld en regen die met bakken uit de lucht viel. Het kon niemand wat schelen en de paraplu’s gingen dan ook gezwind op en neer. We moeten eerlijk toegeven dat we wat sceptisch waren bij aanvang van wat de revelatie van de zomer zou moeten worden, maar uiteindelijk was de set van Jason en Dijf bijzonder overtuigend. Strakke beats, veel synthesizergebliep en gekke moves van een olijk duo. Met de gamegeluidjes, de hyperkinetische bewegingen en de snorren in het achterhoofd kon Teddiedrum trouwens net zo goed de Mario Bros geheten hebben.
Daarna was het tijd om op te drogen met de psychedelica van 13&God, een Amerikaans-Duits ensemble verscholen achter een enorm palet aan elektronica. Met hun mengeling van hiphop, triphop, rock en dub kregen ze heel wat wenkbrauwen aan het fronsen. Een fan kon het niet beter verwoorden dan “je moet er aan zijn.” Aan enthousiasme ontbrak het ze alvast niet. De rapper schreeuwde zich de ziel uit het lijf, ging als een cartoonfiguur door de muziek heen en zweepte op met flarden bizarre tekst. De gitarist zorgde dan weer voor een aangenaam contrast met zijn zanglijnen.
Balthazar, de revelatie van de vorige festivalzomer mocht Boomtown afsluiten. Met een heel pak nieuwe nummers onder de arm probeerden ze een enorme massa volk te overtuigen van hun kunnen. Maar we hebben de vijf al beter weten performen. De muziek vervloog wat in de lucht en ook de interactie kon stukken beter. Het vuur van hun vorige passage op boomtown was wat verdwenen.