Boombalfestival 2015 - Een goed rapport

Festivalterrein, Lovendegem, 31 augustus 2015

DaMusic trok voor de derde opeenvolgende keer buiten de comfortzone naar de Boterhoek in Lovendegem om zich een weekend lang te laten onderdompelen in de wereld van de folkmuziek. Dit jaar was het bovendien een jubileumeditie, want Boombalfestival was aan zijn tiende editie toe. Dit is wat wij op muzikaal vlak oppikten.

Op vrijdag hadden we de keuze tussen initiaties, workshops en capoeira, maar we besloten deze kelk aan ons te laten voorbij gaan. In de plaats passeerden we langs de verschillende danstempels om een aantal groepen mee te pikken.

Aangekomen op het terrein even langsgegaan bij Tukki Bukki. De groep bestaande uit de Senegalees Adama en JL Cayzac speelde een van zijn eerste optredens en verraste met zijn sobere, maar meeslepende mix van Afrikaanse zang en percussie in combinatie met elektrische gitaar en samples. Door met de instrumenten en zang af te stappen van de klassieke folkinstrumenten creëerden ze een fris en vernieuwend geluid.

Duo Milleret-Mignotte was klassieker qua aanpak en geluid met fluit en accordeon. De fluit nam de melodie voor haar rekening terwijl de accordeon voor de begeleiding zorgde. Ondanks de beperkte bezetting slaagde het duo er toch in dynamiek in de nummers te brengen gaande van ingetogen tot uitbundig en dit altijd op een virtuoze manier.

Folie Douce zagen we vorig jaar aan het werk in het voorprogramma van Eefje De Visser in de Roma en we waren erg benieuwd naar de progressie die de groep zou hebben gemaakt op een jaar tijd. We moeten echter besluiten dat we met gemengde gevoelens terugkijken op hun optreden. De groep speelde een nieuw nummer dat veelbelovend klonk, maar in de outro stoorde de distortion in de gitaar enorm. Verder blijven we erbij dat de groep twee degelijke zangeressen/ frontvrouwen heeft, maar dat Emily Vernaillen nog steeds te veel op haar stem duwt in de hoogte. De groep maakte het meeste indruk met hun radiohitje Tell The Man dat in duo gespeeld werd. We blijven geloven in het potentieel van de band, maar op een jaar hadden we toch op wat meer progressie gehoopt.

Met hun nagelnieuwe plaat ‘Thilda’ onder de arm presenteerde King Dalton zich op het festival. De groep had de moeilijke taak om het publiek mee te krijgen op hun tocht langs de nieuwe nummers van een plaat die pas enkele dagen later officieel zou uitgebracht worden. Desondanks toonden ze het potentieel van de songs en klinkt de band nog steeds dwars en straf. Zo hoorden we onder andere de single Ignorance passeren en het door tv-serie 'Tom & Harry' reeds bekende Jewel Pleasures waarbij de sax voor een echte meerwaarde zorgde. Ook van hun titelloze debuutplaat hoorden we een straffe versie van Medicine Man. Persoonlijke favoriet Sudden Deafness werd dan weer behoorlijk om zeep geholpen door een valse gitaar. In bisnummer Tonight nam de groep echter overtuigd revanche.

Yevgueni mocht het buitenpodium afsluiten en deed dit met overtuiging en kunde. We hoorden een goed geroteerde en op elkaar ingespeelde band in dienst van het typische stemgeluid van Klaas Delrue. Na vijf albums beschikt de groep reeds over een arsenaal aan hits om mooi te spreiden doorheen hun set. We hoorden een mix van nummers uit hun nieuwe album ‘Van Hierboven’ waarvan het intieme titelnummer het meest tot de verbeelding sprak en met nummers uit het verleden zoals Aan De Arbeid, Robbie II, Als Ze Lacht en Nieuwe Meisjes. Het publiek hadden ze bijgevolg onmiddellijk en langdurig mee.

Op zaterdag begonnen we onze festivaldag met Triple-X. De band liet zich bijstaan door gastlid Stéphane Hardy op bombarde en sopraan saxofoon en produceerde een evenwichtig, vol en traditioneel geluid. Door de percussie en het gitaarspel kregen de nummers soms een behoorlijk stevig kantje, maar ook in de verstilde en romantischere nummers wist de groep meer dan zijn mannetje te staan. De opbouw van de nummers leek ons soms iets te veel uit hetzelfde truukje te bestaan waarbij er werd gewerkt naar een hoogtepunt met wisseling van toonaard, maar dat kon de pret niet drukken.

Over naar Trio Dhoore dan. Deze band bestaande uit drie broers bracht een virtuoze en melodieuze set waarbij de verschillende melodielijnen over en naast elkaar liepen en alles toch mooi in elkaar vloeide. De broers tekenden bovendien voor een vol en stevig geluid in zowel de opzwepende als in de rustige nummers. Meest in het oor sprongen alvast het stevige Cinema Central waarbij de voetbas voor een extra dimensie zorgde, het zachtere Kallis en Geronimo’s Accents dat via een schitterende brug tot een fantastische climax kwam.

Laïs bestaat al twintig jaar en om dat te vieren trekken Jorunn, Nathalie en Annelies al een jaar de baan op voor een heuse best of-tournee. Daarbij kon Boombalfestival uiteraard niet ontbreken. Wat onmiddellijk opviel is dat de dames een fantastische liveband rond zich verzameld hebben met onder meer Bjorn Eriksson op gitaar, Stoffel Verlackt op drums en Thomas De Smet op bas. Dit kwam voor het eerst goed tot zijn recht tijdens Voici La Saint-Jean, een cover van de Franse groep Malicorne en het opzwepende Marie Madeleine. Er werden met Zeven Steken en ‘t Zoutvat ook enkel nummers a capella gespeeld. Zelf zijn we eerder van fan van de nummers met de band, maar het publiek reageerde hier uiterst positief op. Uiteraard kon hun hit ‘t Smidje ook niet ontbreken en het publiek ging hierop dan ook zoals verwacht volledig uit zijn dak. Ook in de bissen wist de groep het publiek nog eens volledig mee te krijgen met een zinderende versie van Le Renard Et La Balette. Na 20 jaar weten ze bij Laïs hun folk nog steeds mooi en bijwijlen modern te verpakken.

Tussendoor pikten we nog een stuk van Beat Bouet Trio mee. Dit trio deed leuke en vernieuwende zaken met accordeon, zang/rap en… beatbox. De beatboxer nam op sublieme wijze zowel de bas als percussie voor zijn rekening. Hun sound had mede door de overduidelijk aanwezige hiphopinvloeden iets bezwerend en opzwepend. Vooral in het nummer Kerouézé slaagden ze er meermaals in om de tent echt te laten ontploffen. Volgens ingewijden in het folkwereldje was dit voor hen een openbaring en de revelatie van het festival.

Met een splinternieuw en in september te verschijnen album kregen Les Cerveaux Lents de moeilijke taak het hoofdpodium op dag twee af te sluiten. Met hun lichtvoetige muziek wisten ze het publiek vrij snel aan het dansen te krijgen. De insteek was nu eens opzwepend, bezwerend over sensueel en gezapig naar oosters. De heren lieten zich niet in het vakje van de pure folk stoppen, maar maakten zijsprongen naar jazz, balkan en allerhande varianten daarop.

Op de slotdag waren we vooral benieuwd naar Urbanus & De Fanfaar. Met The Scratchin Zwaantjes werd er onmiddellijk ingevlogen om gedurende een uur niet meer stil te vallen. De Fanfaar zorgde voor een stevige sound onder de nummers van Urbanus en de ene na de andere hit passeerde de revue van de eerder kleinkunst-gerelateerde Vaarwel Theo en De Wereld Is Om Zeep tot de all time classics Poesje Stoei, Hittentit, 1-2-3 Rikke Tikke Tik en uiteraard Ge Moogt Naar Huis Gaan als bis.

De Fanfaar mocht tussendoor nog Gigippeke onder handen nemen en bracht een zinderende punkversie ten berde. De bindteksten waren hilarisch in al hun belegenheid en je moet Urbanus heten om er mee weg te komen. Laat dit vooral detailkritiek zijn, want we hadden ons een uur lang kostelijk geamuseerd.

Tot slot trokken we nog langs de Bretoense groep Bivoac. We zagen een groep die op twee benen hinkte. Enerzijds bleven ze erg trouw aan de traditie en lichtvoetigheid binnen de balfolkmuziek, maar anderzijds en vooral door toedoen van de baritonsax kreeg de muziek een extra dimensie en meer body. Wanneer de groep echter nummers speelde zonder of met een bescheiden rol voor de saxofoon kreeg de muziek al snel iets gewoon en banaal, maar dat was gelukkig zelden lang het geval.

Bij het naar huiswaarts gaan hoorden we op de achtergrond het Boombalbombardement nog aan de gang. We blikken terug op een editie van Boombalfestival met enkele leuke, verrassende bands op het buitenpodium die echter niet altijd de verwachtingen wisten in te lossen. Vandaar omdat het bijna weer school is: een goed rapport, maar geen onderscheiding dit jaar…