Boombalfestival 2014 - Dansen in de regen
Festivalterrein, Lovendegem, 29 augustus 2014
Ook langs de Boterhoek in Lovendegem regende het dit weekend bij momenten pijpenstelen. De festivalgangers van het Boombalfestival lieten het echter niet aan hun hart komen en dansten er in de danstempels opnieuw op los. Met een dikke trui en een regenjas konden de mensen zich voor het concertpodium ook verwarmen aan heerlijke muziek.
Aangekomen op het festivalterrein gingen we de eerste tent die we tegenkwamen binnen en daar bleven we meteen hangen bij Orbàl. Dit Frans-Belgische, uit conservatoriumstudenten opgetrokken ensemble ziet er qua line up zeer standaard uit met gitaar, bas en drums, waardoor ze zeer poppy klonken. De bassiste goot daar bij momenten een erg funky saus over, de fluit en sopraansax zorgden voor een sensuele toets en alt- en tenorsax trokken daar soms een flinke streep jazz doorheen. Duidelijk een hedendaags en vernieuwend geluid binnen folkland.
Een beetje vergelijkbaar was Variomatic. Ook zij produceerden een folky geluid op een stevig popfundament. De sopraan- en tenorsax zorgden hier eveneens voor een extra melodielaag of voor een sexy en vuil randje. Onderweg passeerden bekende nummers als La Tribu De Dana, ‘t Smidje en zelfs No Limit van 2Unlimited. Niet enkel muziek om keurig op te dansen, maar wie dat wenste kon gerust hossen en meebrullen. Voor een buitenstaander was dit niet meteen wat je van Boombalfestival zou verwachten.
Oerfolkgroep Kadril begon een half uur later dan gepland aan haar optreden op het concertpodium buiten. Dat had te maken met het feit dat hun ritmesectie nog aan het opreden was met Variomatic. Er werd afgewisseld tussen oude nummers en muziek uit hun recentste plaat ‘Archai’. Muzikaal klopte het plaatje volledig en je merkte dat dit een groep rasmuzikanten is, die al jaren op elkaar ingespeeld is. Zangeres Karla Verlie stond zeker haar mannetje tussen de heren, maar haar stemgeluid lag ons om een of andere reden niet, waardoor het moeilijk was om de aandacht bij het optreden te houden.
We trokken dan maar naar een van de danstempels waar het Franse Brotto Lopez Sextet een potige en ritmische set speelde, waar we voornamelijk door de zangstijl van Guillaume Lopez balkaninvloeden in hoorden. Daarnaast zorgden de bassist en percusionist voor een stevig ritmisch fundament. Toch grepen kernleden Cyrille Brotto en Guillaume Lopez regelmatig terug naar hun roots voor enkele meer sobere nummers.
Orchestre International du Vetex slaagde er met veel animo en een vol geluid in om het publiek naar het concertpodium te lokken en aan het dansen te krijgen. Elk instrument kreeg gedurende het optreden zijn moment de gloire en het publiek werd constant bespeeld en opgezweept. Soms vreesde je dat het fout zou gaan, maar dat was alleen maar een indruk. We zagen een retestrakke feestfanfare, die met kunde en humor de boel platspeelde.
Het internationale gezelschap Lost Highway voelde, ondanks het feit dat er enkel Fransen en Nederlanders in de groep zitten, erg Schots aan. Dit was voornamelijk toe te schrijven aan de erg promimente doedelzak. Bovendien zorgde de bodhran voor een enorm dwingend ritme. De melodielijnen vlogen ons om de oren en het geluid straalde een enorme kracht uit.
Helemaal anders was dat bij Naragonia, die vooral voor de subtiliteit gingen. Met hun zachte, lieflijke luisterliedjes zetten ze als duo een romantische en melodieuze set neer, waarbij het even op adem komen was.
De absolute headliner van het festival, Luka Bloom, had er duidelijk zin in. Met enig gevoel voor humor stelde hij dat hij "Na Gent, Leuven, Hamburg en Sydney eindelijk in Lovendegem mocht spelen". Hij opende met een verwijzing naar en aanklacht tegen de huidige problemen in het Midden-Oosten met I Am Not At War With Anyone.
Bloom speelde een spontane, organische set, ook al omdat hij geen setlist bezigde, en zorgde voor een toffe interactie met het publiek waarbij geluidsman P-J zijn ongevraagde sidekick werd. I’m A Bogman en No Matter Where You Go There You Are werden pittig en vurig gebracht en wisselden mooi af met rustige luisterliedjes als Freedom Song, Dylancover To Make You Feel My Love, Gone To Pablo en Ciara.
Uiteraard konden ook hits als Fertile Rock, You Couldn’t Have Come A Better Time en Sunny Sailor Boy niet ontbreken. Na anderhalf uur ontspannend en boeiend enterntainment was het voorbij. De man slaagde er in om, in tegenstelling tot Heather Nova tijdens de vorige editie van Boombalfestival, geen moment te vervelen. Weinig artietsen kunnen met een dergelijke dynamiek en inleving een solo-optreden afwerken.
Op de laatste festivaldag mocht Kapitein Winokio de boel komen opvrolijken. De groep viert zijn tiende verjaardag en daarom was voor de gelegenheid iedereen jarig. Met de nodige humor en dubbele bodems wisten ze zowel jong als oud mee te krijgen. Er was veel interactie en nummertjes als Tanden Poetsen, Zwemmen en klassieker De Mosselman waren perfect op maat van de kinderen. Bovendien konden ook de ouders hun hart ophalen aan Nederlandstalige covers van Walk Like An Egyptian van The Bangles en Celebration van Kool & The Gang.
Tussendoor liepen we nog even binnen in een halflege danstempel waar op dat moment Super Parquet aan het spelen was. Even luisteren leerde ons dat dit een van de meest controversiele bands uit het balfolkwereldje is, wat de magere opkomst verklaarde. De Franse groep klonk inderdaad tegendraads en combineerde de typische ritmes van de folk met bij momenten harde en soms contraire beats. Zeer vernieuwend en onvoorspelbaar en op deze verrassende momenten goed voor kippenvel.
Met Living Hero werd voor het laatst een ode aan Tom Waits gebracht. Tom Waits coveren is je op glad ijs begeven, maar de groep heeft er vooral voor gekozen om niet te verkrampt op Waits te willen lijken. Tom Theuns bleek echter weinig moeite te moeten doen om een degelijke imitatie neer te zetten en liet dat al snel blijken in Sixteen Shells From A Thirty-Ought Six. Tom Pintens nam een breed gearrangeerd Martha voor zijn rekening. Guy Swinnen beperkte zich tot een mooi en perfect bij zijn timbre aansluitend Hang Down Your Head. Samen met Jan Decampenaere van Venus In Flames bracht hij een ingetogen Waltzing Mathilda, hetgeen het meest indruk maakte tijdens deze hommage. Er was ook nog een speels Cemetery Polka, en een wondermooie versie van Ol’55. Afsluiten deed Tom Theuns met een geschifte versie van Russian Dance.
Het Boombalbombardement met onder andere muzikanten van Lost Highway, Super Parquet, Trio Dhoore zorgde voor een waardig feestende afsluiter van deze negende, bij momenten uitgeregende, maar desondanks zeer succesvolle editie van Boombalfestival.