Booker T. Jones - Eigenzinnig parcours

De Roma, Borgerhout, 24 januari 2015

Daags voordien speelde hij nog een concert in Het Depot in Leuven, maar nu stond de tweeënzeventigjarige soullegende Booker T Jones in De Roma. Jones is het best bekend van zijn rol bij Booker T &  The MG’s, maar kende de laatste jaren vooral succes met solowerk en allerhande samenwerkingen (o.a. met The National, Lou Reed, The Roots,..). Recent bracht hij nog het album ‘Sound The Alarm’ uit, een glorierijke terugkeer richting Stax-soul, al zorgde Jones in de Roma vooral voor een eigenzinnig carrièreoverzicht.

Als voorprogramma had Jones Shishani voorzien, die hier te lande recent nog concerteerde in het kader van het Afropean festival (Bozar). Met Stay True liet ze, slechts gewapend met een akoestische gitaar, een mix van soul en r&b horen. Opvallen deed ze vooral vanwege haar warme stem, al werd er soms ook gerapt.

Shishani bracht (intieme) sfeer in de zaal, ook dankzij de goede belichting. We hoorden zacht wiegende en soms bluesy soul waar ze vocaal sterk mee uit de hoek kwam. Jammer dat het soms erg rumoerige publiek, dat duidelijk gekomen was om Booker T Jones aan het werk te zien, daar geen boodschap aan leek te hebben. Maar met slechts een handvol nummers kon ze datzelfde publiek toch overtuigen, al had het wellicht nog beter geklonken als ze een volledige band rond zich had gehad.

Tijd voor Rock And Roll Hall Of Famer Booker T. Jones, die geïntroduceerd werd aan de hand van een erg funky jam. Met het erg aanstekelijke Harlem House onderstreepte hij zijn band met Memphis en gaf hij tegelijk aan nog steeds relevante muziek te maken, die zijn weerklank vindt bij erfgenamen zoals The Roots. Het nummer bracht herinneringen naar boven, zei hij. En dat bleek het centrale thema tijdens het optreden.

Het in 1968 door Booker T & The MG’s uitgebrachte Stax-soulnummer Hang ‘Em High klonk in 2015 nog steeds even sterk. De magie blijft intact, al werd de versie deels gekaapt door een andere opvallende gast : de (soms erg gevreesde) gitaarsolo.

Iets later kregen we Born Under A Bad Sign in een bluesy, wederom door gitaarsolo gedomineerde versie, waarbij opviel dat Jones niet echt meer de meest sterke zanger was. Totaal onverwacht kwam Green Onions met zijn fantastische loopje in de set opduiken. Jones aan het orgel uiteraard, al speelde hij er soms een heel klein beetje naast (hetgeen we uiteraard graag met de mantel der liefde bedekken).

Jones gaf te kennen dat hij ooit begon op de ukelele, er zelfs verzot op was. Later zou hij overschakelen naar de baritonsax. En dan was er die ontmoeting met Jimi Hendrix van wie hij Hey Joe coverde, zij het in een rustigere versie en met een onverwacht tekstueel uitstapje richting Mexico. Op een recente awardshow maakte Booker T Jones kennis met Prince. “Quite an impression”, zei Jones daarover om vervolgens samen met de wat onzeker gitaarsolo spelende zoon Ted een al bij al niet onaardige cover van Purple Rain neer te zetten. Overigens werkte de levenswijze soulstem van vader Jones hier wel.

Het talrijke publiek bleek hoofdzakelijk te bestaan uit iets oudere mensen die duidelijk opgroeiden met vinyl. Zodoende mocht een cover van Stephen Stills’ sentimentele sixtiesballade Love The One You’re With op veel aandacht en applaus rekenen. Van Al Green coverde Jones Take Me To The River dat gelukkig ondersteund werd door backingvocals. En iets later ging Jones te leen bij Muddy Waters (de oerklassieker Mannish Boy) en Dylan (Knockin’ On Heaven’s Door). Uit het recente ‘Sound The Alarm’  selecteerde hij Pick Me en Father Son Blues, twee nummers waaruit op te maken viel dat hij erg genoot van de wisselwerking tussen vader en zoon.

Voor ons waren onder meer het van Leon Russell geleende A Song For You, volledig solo gebracht en het met stevig drumwerk opgefriste Soul Limbo hoogtepunten. Naar het einde van de set toe kwamen nog een paar (soms overbodige) covers aan bod, zoals Everything Is Everything (Fugees), Hey Ya (Outkast) en afsluiter I’ve Been Loving You Too Long (Otis Redding).

Dat alles resulteerde in een degelijk optreden, met slechts een handvol echte uitschieters. Vocaal en technisch zat er wel af en toe een haar in de boter. Booker T Jones gaf een overzicht van zijn eigenzinnig parcours met veel aandacht voor covers en gitaarsolo’s, maar voorzag helaas te weinig ruimte voor eigen werk.