Bonobo - Ergens in de schemerzone
Het Depot, Leuven, 22 december 2010
Ze hadden er duidelijk zin in. En ze hadden ook een goede reden om er een feestje van te maken want dit was de allerlaatste avond van de tour van Bonobo. Het uitverkochte Depot stond dan ook in korte tijd in lichterlaaie. De muziek van aanvoerder Simon Green mag dan over een rillingenopwekkend laagje melancholie beschikken, hierbij stilzitten was duidelijk geen optie.
Al van bij de eerste noten van Animals hulde de zaal zich in de donkere en groezelige nevels van een moderne jazz club. De dwarsfluit zong een triest lied, maar de ondergrond daverde. De eigenzinnige mix van jazz, bossa, hiphop en funk creëerde een sfeertje dat vooral mooi bij een zonsondergang zou staan, ergens in de schemerzone tussen dag en nacht, tussen afscheid nemen van een drukke dag en het verwelkomen van de lange zwoele nacht.
Een andere reden om te juichen was de aanwezigheid van Andreya Triana. Dat Green en Triana twee handen op één buik zijn wisten we al: hij de beatmaker en de producer, zij de machtige soulstem. Het leverde in eerste instantie veel vocaal plezier op op zijn platen, maar dit jaar mocht hij ook haar eigen debuutalbum producen. Vanavond kwam ze op tijdens het vierde nummer, The Keeper, en wist ze moeiteloos te overtuigen met haar stem die lichtjes zweefde op schuurpapier.
Later hoorden we haar nog terug in een bijzonder swingende versie van Nightlite, in het wondermooie Eyesdown en mocht ze ook solo, met niets meer dan een sampler om haar eigen stem te copy/pasten, haar ding doen. Verbluffend hoe ze haar publiek wist in te pakken zonder daar extravagante dingen voor te moeten doen. Tijdens de bisnummers deed ze dat nog eens vlotjes over met Between The Lines uit ‘Day To Come’.
Opvallend was ook dat er in deze groep niemand frontman of -vrouw speelde. Zelfs Green stond niet heel de tijd als een oppergod verscholen achter zijn elektronica, maar maakte gewoon deel uit van de band. Hij stond even vaak tussen iedereen in aan zijn basgitaar te pulken en maakte tussen de nummers door niet te veel woorden vuil aan bindteksten.
Dat liet dus ruimte vrij om van heerlijke nummers als Kiara, Ketto te genieten en uiteraard van de ster van de avond, Black Sands, dat ons intens gelukkig achterliet. Tot twee keer toe moest de band terug het podium op om bisnummers te spelen en dat was meteen een welverdiend einde van deze toernee. We hopen dat zij er even hard van genoten hebben als wij.