Bonnie Raitt - Twee klassebakken voor de prijs van één

Koninklijk Circus, Brussel, 8 juni 2016

Het had gerust nog wat langer gemogen, het concert van Bonnie Raitt in het Koninklijk Circus. En dat bedoelen we enkel maar in positieve zin. Trouwens, ook Marc Cohn was een waardige opener.

Door het hevige onweer hadden veel muziekliefhebbers zich wellicht qua tijd misrekend en daardoor misten velen stukken van de Amerikaanse singer-songwriter Marc Cohn die het voorprogramma mocht verzorgen. Cohn, die de bij de meeste muziekliefhebbers alleen bekend is van zijn hit Walking In Memphis, heeft gelukkig nog meer pijlen op zijn boog.

Dat dankt hij vooral aan zijn fluweelzachte stem die ook in het Brusselse Koninklijk Circus een troef was om fans voor zich te winnen. Perfect love, het nummer dat Cohn op zijn debuut-cd zingt met James Taylor, was zo’n voorbeeld van een pareltje dat weliswaar iets te lang werd uitgesponnen, maar op een fijne, doorleefde manier werd gebracht. Met wat humor werden sterke songs gebracht en ook single Silver Thunderbird kreeg een plaats in de set van goed een half uur. Cohn maakte op die relatief korte tijd indruk en liet daarbij niet na Bonnie Raitt te bewieroken als mens en als muzikante. Het voorprogramma was veel meer dan zomaar een opwarmer.

Daarna mocht La Raitt herself het podium op. Al snel bleek dat ze een kransje topmuzikanten had meegebracht; oudere vakmannen die het klappen van de zweep kennen en die de perfecte aanvulling waren voor de songs van de rosse Amerikaanse. Die putte uit haar rijke oeuvre, ook al zaten er opvallend veel covers in de set. Zo opende Raitt met Need You Tonight, de INXS-klassieker, die een bluesrock-versie meekreeg en fel gesmaakt werd door het publiek dat meteen bij de les was. Ook Used To Rule The World, van haar uitstekende nieuwe plaat, en de Los Lobos-cover Shakin Shakin Shakes kregen felle versies mee zodat de sfeer meteen goed zat.

De zesenzestigjarige Raitt stond als een jong veulen op het podium te musiceren en liet haar slidegitaar meermaals zo vuil klinken dat het een lust was. In de bindteksten, waarin veel vrolijkheid stak, liet ze niet na haar eigen mening te spuien, ook over presidentskandidaat Donald Trump. Een Amerikaan in de zaal was het daar alvast duidelijk niet mee eens en diende La Raitt van repliek en vertrok uiteindelijk. De krachtige songs die daarop volgden lieten het incident gelukkig snel verbleken.

Klassieker Someting To Talk About kreeg veel herkenningsapplaus van het publiek dat enthousiast meezong terwijl het genoot van de klassebakken op het podium zoals toetsenist Mike Finnegan die vroeger het podium deelde met John Hiatt en Joe Cocker. Finnegan bracht overigens een mooie hommage aan BB King zodat de blues, toch wel de grondlaag van dit concert, weer de bovenhand kreeg. Ook meester-gitarist George Marinelli vermelden we hier graag omwille van het stevige weerwerk dat hij Raitt bood. Vooral in de kleine nummers waarin de akoestische gitaar op de voorgrond kwam, was zij heel sterk, mede door de rasp in haar typische stemgeluid. Een troef waarop de tijd geen vat heeft.

In de bisronde kreeg Raitt het hele Koninklijk Circus, goed gevuld voor dit mooie concert, muisstil met een adembenemende versie van I Can’t Make You Love Me. Ingetogen, broos en breekbaar met een zangeres die op gezegende leeftijd nog altijd even goed zingt als pakweg dertig jaar geleden.

Het concert eindigde met een duet tussen Raitt en Marc Cohn die voor de gelegenheid werd teruggeroepen. Samen brachten ze Crazy Love, de mooie tijdloze song van Van Morrison die ook nu weer menig muziekfan kippenvel bezorgde. En dat horen concerten bijwijlen nog altijd te doen.

Geen twijfel dat zowel Marc Cohn als Bonnie Raitt daar met verve in slaagden. Daarom alleen al mocht dit concert, dat een goeie mix bevatte van blues, jazz en rock, toch ietsje langer geduurd hebben.