Bonnie Prince Billy - Joy & Jubilee

Ancienne Belgique, Brussel, 26 april 2009

Jazeker, Bonnie ‘Prince’ Billy heeft een devote schare fans. Zo devoot dat zelfs het concert van “Grote Bob” missen voor velen slechts een kleinigheid was. Bewonderaars van het recentere werk van Will Oldham zullen geen seconde spijt gehad hebben van die keuze. Diegenen die zich graag verliezen in ’s mans zwaarmoedige meesterwerkjes kwamen echter van een kale reis thuis.

 Het voorprogramma was er eentje om snel te vergeten. De blonde Susanna Wallumrod en haar Noorse band brachten kille, minimalistische pianoliedjes en deden erg hun best om onverstaanbaar en teergevoelig te klinken. Heel erg naakt, maar weinig opwindend. Het enige min of meer interessante moment was de cover van (I Can’t Live If Living Is) Without You, in duet met Bonnie ‘Prince’ Billy. Of het komisch bedoeld was, is tot op heden niet duidelijk.

 

Wie zei er dat Will Oldham niet aan image building doet? Voor de hoofdact had de man zijn streepjeshemd ingewisseld voor een ruime, comfortabele hillbilly salopet. Die salopet kon gerust als gerust als metafoor dienen voor de rest van het optreden. Vrijwel alle songs werden in een – al dan niet nieuw – countrykleedje gestoken, naar analogie met Oldhams laatste plaat ‘Beware’. Het resultaat was dikwijls, zoals voor bijvoorbeeld Death To Everyone, vrijwel onherkenbaar.

 

Het contrast met Will Oldhams vorige passage in de AB kon niet groter zijn. Toen stond de man alleen op het podium en speelde hij kleine, blote liedjes uit zijn Palaceverleden. Nu werden de songs voornamelijk uit recent(ere) platen geput en werd Oldham geruggensteund door vier muzikanten. Het viertal, dat ook op ‘Beware’ meespeelde, deed het trouwens schitterend. Vooral de meerstemmige zang was dikwijls adembenemend mooi. Zo liet de kleine fragiele violiste Cheyenne Mize zich onder meer opmerken. En zelfs Oldham zelf kraakte en knarste een stuk minder dan gewoonlijk.

 

‘s Mans opperbeste stemming leek niet stuk te krijgen. Hij vulde de avond met gevatte opmerkingen, gekke bekken en sullige dansjes. En gelukkig ook met prima nummers. Vooral als er echt luid gespeeld werd, was het genieten, maar ook de weinige, zachte liedjes konden bekoren. Onze favoriet van de avond was de intense, minutieus gedeconstrueerde versie van Even If Love, een van de breekbare liedjes van ‘Master and Everyone’, en de vrolijke afsluiter I Am Goodbye, een song die maar niet stoppen wilde.

 

Daar was het beter bij gebleven. De bisnummers bleken volstrekt overbodig, maar weinigen zullen daar wakker van gelegen hebben. De mensen die het goed vonden, onthouden enkel de mooie momenten en degenen die niet hielden van de countryaanpak hadden de zaal allang verlaten. Zolang Bonnie ‘Prince’ Billy en de zijnen op deze manier kunnen blijven verrassen, is het hen vergeven.