Bon Iver - Kwaliteitslabel

Lotto Arena, Antwerpen, 5 november 2012

Weinig artiesten hebben op korte tijd zo veel credibility opgebouwd als Justin Vernon. Of het nu Kanye West of James Blake is, zo goed als iedereen wil deze muzikale duizendpoot wel ergens op hun lijst van meewerkende artiesten hebben staan. Bon Iver is een kwaliteitslabel. En dat bewezen ze - hij, zo u wil -  in een uitverkochte Lotto Arena. 

Boven het podium hingen er jute doeken om visuals op te projecteren. Het had iets weg van een gecamoufleerd legerkamp ergens diep in het oerwoud, bezet door een legertje muzikanten.  En toen Vernon ook nog eens een Rambowaardige hoofdband bleek te dragen was de setting compleet. Oorlog zou het niet worden, indrukwekkend des te meer.  

Openen deed de band met de vier eerste nummers van de laatste titelloze cd: Perth, Minnesota WI, Holocene en  Towers. Even dachten we de cd integraal te horen te gaan krijgen, maar met Creature Fear werd dan toch het debuut, ‘For Emma, Forever Ago’, aangesproken.

Een trombonespeler die, als je hem een bloemenkrans om de nek zou hangen, niet zou misstaan als verwelkomingsdienst op een Hawaiîaanse luchthaven, zette dat nummer op intieme wijze in waarna de rest inviel om, na een lang uitgesponnen instrumentaal middenstuk, te eindigen in bombast.

Vernon bleek plots nood te hebben aan een terugblik op de carrière. In de wetenschap dat hij de groep binnenkort waarschijnlijk voor onbepaalde tijd in de koelkast steekt, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de ondertoon die van een afscheidsspeech was. En het op piano klein gehouden Flume versterkte die gevoelens nog.

Maar veel tijd voor treurnis was er niet. Want wat volgde was van ongeziene klasse! Met snedige aanvallen op de gitaarsnaren werd Blood Bank ingezet. Onder een gloed van toepasselijk rood licht werden we weggeblazen. Op indrukwekkende wijze werd er een sound gecreëerd die je naar de keel greep. En het genot dat Vernon uitstraalde tijdens zijn gitaarsolo was een plezier om te zien en om te horen.

Het contrast met Woods was groot. Een ijzingwekkende stilte maakte zich meester van de zaal toen meneer Bon Iver himself het nummer solo met vervormde stem en de nodige echo bracht. Publiekslieveling Skinny Love¸ waarin ze bewezen hoe mooi samenzang met negen mannen wel kan zijn, volgde. Met een minimum aan belichting en de zwaarste bassen  sloten ze de reguliere set af met het prachtige Calgary en Beth - Rest.

De bisronde werd ingezet met Who Is It, een cover van Björk, waarin onze Hawaiïaanse vriend al beatboxend een hoofdrol vertolkte. Gevolgd door The Wolves (act I and II) waarbij meezingen de enige optie was. Echt afgesloten werd er met het wonderschone For Emma en de bijhorende krop in de keel.

Als Bon Iver binnenkort stopt kunnen we enkel maar hopen dat het tijdelijk is. Maar mocht dat niet zo zijn, dan zal de herinnering aan deze avond nog meer gekoesterd worden.