Bombay Bicycle Club - Triomf der ideale schoonzonen
Botanique, Brussel, 10 februari 2014
Uitgerekend de dag dat Bombay Bicycle Club met ‘So Long, See You Tomorrow’ de macht greep in de Britse albumlijst, trapten ze in Brussel hun tournee af. Met een meer pop- en dancegetint album dan nog wel, maar steeds beginnend bij de betere indiegitaar. Wij waren er maar al te graag bij!
Het was dus geen toeval dat er veel funk en hiphop werd gespeeld bij aanvang van het optreden. Met de glorieuze intro van Overdone kwam het Londense indiegezelschap op het Botanische podium gesjokt. De koebellen klonken ietwat cheap, maar het zegt al veel dat dit het enige minpuntje is dat we vermelden bij een verder technisch erg strak concert.
Vooral de elektrische gitaren stonden verrassend goed afgesteld. Een extra drumpadaltaar deed dan weer dienst voor elk hoogstandje, dat live ietwat moeilijk haalbaar was. Vele loops en een revolterende basgitaar, zo hebben we onze openingsnummers graag!
Ook It’s Alright opende met harmonieuze, stralende instrumenten. Het deed denken aan een ochtendgloren, omgezet in muzieknoten, en werd dan ook onthaald op het eerste gejuich. Het openingsduo van het nieuwe album ging alleszins probleemloos binnen bij het Brusselse publiek.
Met het opduiken van het pianolijntje van Shuffle werd ook het blik oudere topnummers gezwind opengetrokken. De Botanique stond prompt hoekige bewegingen te forceren. En dat dan op een zondagavond!
Come To liet ons voor het eerst aangenaam kennismaken met het voortreffelijke zangwerk van Liz Lawrence. In canon met dat van frontman Jack Steadman uiteraard. Ze lijkt alvast een waardige vervangster voor Lucy Rose. Ook hier werd de technisch moeilijke brug knap genomen.
Het trippelende Your Eyes deed diezelfde Steadman overigens in een volledig losgeslagen gitaarjam zijn microstatief neerkegelen. Er was dus werk ingestoken. Iets wat opviel in de live-versies van bepaalde nummers. How Much Sleep Can You Swallow werd bijvoorbeeld een stukje ingekort. in het eerder aan bod gekomen Come To tokkelden extra drums mee en later zetten de hiphopbeats in Home By Now menig rapper in hun hemd.
Deze heren zijn opgegroeid en dat is er aan te merken. De horizon wordt wijder, de genres wijder. Lamplight en What If? aan het eind van de set eindigden telkens met een enorme grungemokerslag in een geniaal af- en aanzwellend soort kat-en-muiseinde, Home By Now was pure hiphop en het overbodige Feel leek rechtstreeks uit Bollywood ontsnapt. Daarna denderde de set zonder pardon rechtstreeks door naar Evening/Morning, met de abrupte baslijn die ons in Werchter ook al zo’n oorveeg verkocht. Magnifiek.
Hadden we al vermeld dat er gedanst werd? Lights Out, Words Gone was misschien nog iets te uptempo, maar bij meezingers Luna en Always Like This stond (ondanks de kletsende drums) niemand nog stil. Het meezingen werd dan ook vertaald in een collectieve glimlach op het podium.
Ondertussen sloeg bij Eyes Off You de sfeer naadloos om in een eenzame Steadman achter de piano, die bedankte voor de stilte (hoewel het nummer uiteindelijk ontaardt in een bombastische wall of sound vol vreugde). Even later kreeg hij de hele zaal dan weer aan het lachen: bij de aankondiging dat hun vierde album helemaal bovenaan binnenkwam in de Britse charts. koos de BBC ervoor om Wherever, Whenever te spelen, waarna ze wellicht hele supermarkten teleurstelden door geen Shakira te brengen.
Afsluiten deed de groep met het indrukwekkende Carry Me, dat de Botanique bij momenten alweer als de betere dansclub deed overkomen. Als bisnummer werd het heerlijk uitgerekte So Long, See You Tomorrow gespaard. Steadman orkestreerde zijn troepen voor een laatste keer in een megalomane bossanova.
Daarmee krijgt Bombay Bicycle Club hopelijk eindelijk de erkenning, die ze verdienen. Een dijk van een livereputatie, opgestookt met eindejaarslijstalbums als ‘So Long, See You Tomorrow’, wij zien dat graag.