Bob Dylan - Tweejaarlijkse hoogmis

Vorst Nationaal, Brussel , 2 november 2015

Zondag 1 november, Vorst Nationaal. Dia de los Muertos, maar Dylan en Band zijn nog altijd springlevend (hoewel…springen). Voor de zowat tweejaarlijkse hoogmis voor Dylanfreaks trekken we tijd uit en arriveren al ruim op tijd in Brussel. Sommige concerten zijn niet zomaar concerten maar belevenissen en een concert van Bob Dylan is er zo één.

Overal in de muziekkroegjes, kebab- of pizzazaken rond Vorst Nationaal braakten de geluidsinstallaties continu nummers van Dylan. Songs, die we al jaren niet meer van de meester gehoord hebben tijdens optredens. Misschien een troost voor de mensen die met steeds weer de verkeerde verwachtingen naar zo’n concert komen in de hoop op de hits. In het internettijdperk is het o zo simpel om even te checken waar de man mee bezig is en kan je ook nooit bedonderd worden door de playlist.

Zo wisten we ruim op voorhand dat er voor het eerst sinds mensenheugenis nog eens in twee delen zou gespeeld worden met een intermissie en dat het merendeel van de songs zou komen uit de nieuwe Sinatra-plaat en uit ‘Tempest’ wat vooral zeer mooie versies opleverde van Pay In Blood en Early Roman Kings, maar vooral een bloedstollende, breekbare versie van Long And Wasted Years.

Scarlet Town is een song van het zelfde kaliber; alleen jammer van de technische storingen bij topgitarist Charlie Sexton. Duquesne Whistle is dan weer een leuke swinger. Het moet gezegd dat de band al jaren op een zeer hoog niveau speelt. Dat doen ze al die tijd trouwens in dezelfde bezetting en ook op de recente platen van Dylan maken zij het mooie weer.

Aangenaam was hoe een groot deel van de songs uit ‘Shadows In The Night’ kwam, de Sinatra-plaat. En grootste verrassing was misschien wel dat de songs heel mooi gezongen werden door Dylan, breekbaar, dat wel, maar mooi. Weg was het gekras en geneuzel, dat bij vorige doortochten zelfs de doorgewinterde fans al eens te veel werd. Een truc met de stem, die hij in het verleden ook al eens een keertje uithaalde met het uitbrengen van ‘Nashville Skyline’ waarop hij plotseling ook een andere stem gevonden had.

Het absolute hoogtepunt van het huidige repertoire was ongetwijfeld I’m A Fool To Want You. Nog nooit zaten we zo dicht bij de meester (op de vierde rij), de klank was super en het decor sober met grote bioscooplichten, maar met de juiste hantering daarvan geweldig effectief.

Met Tangled Up In Blue net voor de pauze kwam er toch nog een echte klassieker voorbij. Groep en leider proberen altijd nieuwe invalshoeken te vinden voor deze oude klassiekers. Deze keer werkte dat wonderwel en kregen we een frisse versie van deze song.

Bij Blowin In The Wind, het eerste bisnummer, was de magie dan weer wel zoek. Wat Dylan met deze song heeft, blijft voor ons een raadsel; het nummer wordt steeds weer helemaal ondersteboven gehaald om dan onherkenbaar te worden. Als je de iconische teksten niet zou kennen, zou je het gewoon niet herkennen. De laatste paar jaren hebben wij slechts één mooie versie van de song gehoord toen huidig gitarist Charlie Sexton en Larry Campbell beiden de backingvocals voor hun rekening namen (ook één van de zeldzame keren dat er nog backingvocals werden toegevoegd). Gelukkig was het machtige Love Sick was dan wel een mokerslag van een song.

En de manier waarop Dylan en zijn band afscheid namen van het publiek en het applaus in ontvangst namen, is telkens weer stijlvol; zelfs een tikkeltje arrogant maar wij krijgen er maar niet genoeg van. Ongetwijfeld tot een volgende keer.