Bob Dylan - Voor gevorderden
Vorst Nationaal, Vorst, 11 november 2013
Dylan voor het eerst in eigen persoon aan het werk zien, een mens zou voor minder hoge verwachtingen hebben. ‘s Mans live-reputatie spreekt nochtans niet altijd voor hem: Bawb heeft de naam nukkig te zijn, en velen zijn al teleurgesteld huiswaarts gekeerd omdat de bard hun favoriete nummers in haast onherkenbare versies bracht - àls hij ze al bracht. Een muzikant en schrijver van dat kaliber kan in onze ogen echter met veel wegkomen.
Wanneer we na de gebruikelijke parkeerellende Vorst binnen kwamen bleek dat er geen voorprogramma was, en dat de band om acht uur stipt - zoals aangekondigd - het concert had afgetrapt. De flarden van een sterk en duidelijk herkenbaar What Good Am I? die ons in de gangen kwamen toegewaaid waren blijkbaar al het vierde nummer. Fuck!
Bij gebrek aan videoschermen hebben we het raden naar Dylans grimassen, maar uit zijn présence konden we afleiden dat hij in goede luim was. Wanneer hij achter zijn piano vandaan kwam kon er af en toe zelfs een danspasje van af. Het gitaarwerk liet de zanger door anderen opknappen, en wie had gehoopt op een greatest hitsshow die het oeuvre uit de jaren zestig en zeventig zou omspannen was er ook aan voor de moeite. Maar voor wie openstond voor een avond die graaide uit het bijzonder rijke werk van één van de grootste songschrijvers van de voorbije honderd jaar - met een goed geoliede band in de rug - zou het een avond om van te smullen worden.
De nummers die er het beste uitkwamen waren de recentste. Duquesne Whistle swingde gezapig voort, en tijdens Pay In Blood - ook van op het vorig jaar verschenen ‘Tempest’ - hoorden we voor het eerst en voor het laatst van de avond Dylan op zijn scherpst en nijdigst.
Van ‘Blood On The Tracks’, dat meesterwerk uit 1975, werden Tangled Up In Blue en A Simple Twist Of Fate gebracht, maar in versies die in pracht en intensiteit zeker moesten onderdoen voor de albumversies. Dan liever jongere songs als Forgetful Heart en Soon After Midnight die gespeeld werden met de sprankel die kan vervagen wanneer een lied voor de duizendste keer te berde gebracht wordt.
Tijdens de korte bisronde kwamen All Along The Watchtower en Blowin’ In The Wind aan bod. Dat laatste in een slappe versie die het nummer geen recht aandeed, maar het eerste wel vurig, met het nodige haar op de tanden.
Alles op de keper genomen zouden we dit optreden niet als een verpletterende overwinningstocht beschouwen, maar Dylan heeft de aanwezigen wel degelijk een avond muziek om van te smullen bezorgd én bewezen dat hij niet hoeft te teren op vroege successen om duizenden fans zoet te houden. Dat de 'Never Ending Tour' hier snel terug halt mag houden, zeggen wij.