Blonde Redhead - Zoekend naar evenwicht
Ancienne Belgique, Brussel, 20 september 2010
De meningen over ‘Penny Sparkle’, het achtste album van Blonde Redhead, lopen danig uiteen. Het lijkt erop dat je dit album of liefkozend in de armen sluit of er geweldig het schijt aan hebt. Wij vonden het alvast vet te pruimen zoals u elders kan lezen. Bleef nog de vraag wat de Belgische fans ervan zouden vinden. Aan Blonde Redhead om voor een goed volgelopen Ancienne Belgique te bewijzen dat ook het nieuwe werk recht van bestaan heeft.
Wie voor een ruig, oldschool Blonde-Redhead-meets-Sonic-Youth-concert kwam was er alvast aan voor de moeite. Toen de lichten in de zaal doofden, ontwaarden we op het podium een warme gloed in de vorm van iets wat op acht paraplu’s lijkt die elk een goudkleurig licht projecteerden. Het ademde een sfeer uit die we eerder van een Ijslandse band zouden verwachten. Goed gekozen, want ‘Penny Sparkle’ lijkt ons ook meer uit het hoge noorden te komen dan uit New York.
Hoewel atmosfeer en muziek elkaar alvast gevonden hadden, hing er ook een onwennig sfeertje. Misschien omdat de tour nog maar net gestart was en ze zelf hun draai nog moesten vinden. Misschien ook omdat het publiek de meeste nummers nog niet kende. Een kleine aanmoediging van de band naar het publiek toe had kunnen helpen. En nee, het schuchtere “Bonjour” na drie kwartier en het afsluitende “Merci beaucoup” waren daarvoor niet voldoende.
De ijle sound van Here Sometimes of Love Or Prison vulde anders moeiteloos de zaal. Beiden werden iets krachtiger verpakt dan op het album en brachten iets meer de gitaar naar voor. Toch kon het niet altijd overtuigen. Het op cd prachtig klinkende Will There Be Stars viel als een slappe koord op de grond. De intimiteit van op de plaat ontbrak en de track zat vastgeklemd tussen krachtig willen klinken en sferisch willen overkomen.
De Belgen blijven een gedistingeerd publiek en bedankten steevast met een vriendelijk applaus, maar hier en daar borrelden ook negatieve reacties naar boven: een schreeuw om meer gitaargeweld, een “bekende” song. Een nummer als 23, titeltrack van het vorige album, werd na drie kwartier dan ook zeer enthousiast onthaald. Maar het feestje voor de oude garde was van korte duur want na drie klassiekers hield de band het voor bekeken.
De bis-nummers dompelden ons terug kopje onder in de warme geiser van ‘Penny Sparkle’ en gingen zelfs even de ambienttour op. Een aantal mensen gaven het hier op, anderen genoten verder. Wij hadden vooral het gevoel dat Blonde Redhead zelf nog niet helemaal strak in z’n pak zat. Niet slecht, maar het was niet het memorabele concert waarop we gehoopt hadden.