Bloc Party - Een goede maaltijd in de brasserie
Lotto Arena, Merksem, 20 februari 2013
Het was ooit anders, maar de laatste tijd wordt er maar lauw gereageerd op Bloc Party. Hun nieuwe plaat werd door de gespecialiseerde muziekpers meestal maar matig bevonden, terwijl de plaat toch echt wel zijn kwaliteiten heeft. Ook over hun passage op Pukkelpop net na de release van ‘Four’ sloegen de meningen door naar de negatieve kant. Zouden ze wraak kunnen nemen in de Antwerpse – overigens niet uitverkochte – Lotto Arena?
Met The Joy Formidable had Bloc Party een alvast op papier veelbelovend voorprogramma meegebracht. Wij houden wel van bijvoorbeeld Austere of Whirring. Toch houden we het hier liever kort over hun passage gisteren: ze ramden, draafden, dreunden en vervormden, maar ze vergaten te klinken. Een aanslag op onze oren.
Bloc Party zelf dan. Gemengde gevoelens. Zeker niet slecht, maar ook niet overrompelend goed. Aan u zal het alvast niet gelegen hebben. Het publiek ging uit de bol toen de intro van Hunting For Witches vroeg in de set weerklonk en dat herhaalde zich bij heel veel andere nummers, zelfs bij albumtracks als Like Eating Glass van ‘Silent Alarm’ of Waiting For The 7.18 en Song For Clay (Dissapear Here) van ‘A Weekend In The City’.
De opbouw van de setlist daarentegen was minder geslaagd. Met So He Begins To Lie kende de show een valse start, al lag dat dan meer aan het geluid dat nog niet op punt stond (Lotto Arena, daar gaan we weer) dan aan het nummer zelf en met Coliseum en Team A werden ook twee van de zwakkere nummers van nieuwe plaat ‘Four’ gespeeld.
De reguliere set werd na een klein uurtje afgerond met One More Chance en Octopus. One More Chance hebben we altijd een muzikaal onding gevonden, maar klonk nu toch iets beter dan anders. En Octopus was toch ook maar een mager beestje. Ze kunnen beter.
Waarom geopteerd werd om Signs als eerste bisnummer te spelen is bovendien een raadsel. Signs is een erg emotionele song uit ‘Intimacy’, die drijft op belletjes met een lichte beat onder. Prachtig nummer, dat wel. Gisteren werd die song ingekort en vergitaard waardoor enkel een wel zeer middelmatig niemendalletje overbleef. Jammer.
Ook bleven zowat al onze favorieten in de kast vanavond: So Here We Are, Sunday, I Still Remember, The Prayer en Mercury: ze hadden de zwakheden in deze setlist met verve kunnen vervangen. En waar waren Kettling en We Are Not Good People, de kopstoten uit ‘Four’?
En toch zijn er ook veel goede dingen te melden. Als Bloc Party een beetje gas terugnam om die heerlijke popsongs van ‘Four’ te spelen klonken ze beter dan ooit: Real Talk, Day Four en Truth waren hoogtepunten en we kregen ook een nieuwe song voorgeschoteld in de tweede bisronde die in dezelfde lijn lag.
In Montreal werden de emotionele en elektronisch experimentele Bloc Party op meesterlijke wijze verbonden, nooit eerder zong Kele “I miss you” zo pijnlijk oprecht. Wij willen Montreal als nieuwe single. Voilà.
Nog meer positiefs: het eerder vermelde Hunting For Witches en Like Eating Glass. Bij Song For Clay (Disappear Here) ging het publiek – terecht – helemaal uit zijn dak. Ares bleek ook nu weer een knaller en ouder werk als Banquet, This Modern Love en afsluiter Helicopter hadden nog niets van hun glans verloren. De intro van Flux kreeg, net als op Pukkelpop afgelopen zomer, een streepje We Found Love van Rihanna mee. En dat past er wel erg goed bij.
Alles overwogen bleven we toch een klein beetje op onze honger zitten. We hebben goed gegeten, maar in een goede brasserie terwijl het ook een sterrenrestaurant had kunnen zijn. Laten we het erop houden dat het gisteren niet meer dan degelijk was, maar dat we even goede vrienden blijven.