Blijf In Uw Kot Festival - Deel 1: passionele start

Ons eigen kot, 31 maart 2020

U weet het ondertussen wel. We moeten met zijn allen in ons kot blijven. Heel wat festivals en optredens worden geannuleerd. Maar de spitsvondigheid van de mens en de huidige techniek zorgt er voor dat we toch een uitweg vinden. Zo vond op de laatste dag van maart het eerste BIUK Festival plaats.

We begonnen eraan in één van de meest getroffen gebieden in Vlaanderen. De Truiense Carola Vrancken van het zeskoppige folkpopcollectief Maevis mocht het festival openen. Zij bracht samen met levenspartner Jolan Renson, die straks vanuit hetzelfde kot ook nog een solo-optreden zou geven enkele covers van o.a. Nirvana, Radiohead en Oasis. Ook de folkklassieker The Wayfairing Stranger passeerde de revue. En zo waren we dan toch vertrokken voor het eerste festival van het seizoen.

Een half uurtje later keken we alweer binnen in dezelfde huiskamer, want het was de beurt aan Jolan Renson. Hij trapte af met een cover van Angus & Julia Stone (Big Jet Plane) om zich daarna aan Beautiful World van Coldplay te wagen. Intussen huppelden de hartjes-emoticons over het scherm. Na amper vijf minuten in deze tweede set waren we al gewend aan dit corona-proof format van een festival. We vermoeden dat Renson de voorbije weken ook nogal wat tijd voor de buis doorbracht, want hij speelde de tune van de crimi-serie “True Detective” (Far From Any Roads van The Handsome Family). Terwijl hij de set afrondde met Bitter Sweet Symphony, merkten we in de live-feed dat vierenzestig kijkers het optreden aan het volgen waren. Geen slechte "opkomst" voor een singer-songwriter die covers brengt, toch? En… voortaan ook nooit meer onenigheid tussen de cijfers van de organisatoren en die van de ordediensten. ;-)

Om vier uur was het tijd voor Divan. Terwijl het eenmansproject de weg naar onze oren zocht, bleven wij nog even lekker online keuvelen. Nog een voordeel van zo’n festival: je kan gewoon met kennissen blijven kletsen zonder de ingetogen musicerende artiest of andere toeschouwers te irriteren. Divan verraste met opener Drag Queens In Limousines van Mary Gauthier. Alhoewel...we kennen hem nog van ‘The Gay Tapes’ en hij speelde het ook al met The House Of Quoi en dus bleef hij toch in zijn comfortzone. Wel was hij de eerste die eigen nummers bracht in plaats van enkel covers. Van zijn kleinkunstproject Hermitage speelde hij twee nummers. Gezien het uur van de dag een betere keuze dan schimmige nummers over mannen, verkleed als vrouw, hoe mooi die ook mogen zijn (de nummers dus). Afsluiten deed Divan met de nieuwste single van The House Of Quoi, The Way It Was. Hij ruilde snel de piano voor de gitaar, want de song duurt drie minuten en hij had er nog maar twee over. Of de song in een speedversie werd gespeeld, zullen we pas weten op 17 april wanneer de single uitkomt.

Was het kampvuurgevoel al aan het smeulen bij de vorige acts, dan werd het opgepookt bij Dixie Rose. Of toch tenminste bij Dag Luyten en Anniek Raedschelders, de dubbele motor van dit zestal dat een mix brengt van country, folk en Americana. Vorig jaar bracht deze band ‘Life In A Small Town’ uit en daaruit werd een bloemlezing gehouden. Op de achtergrond dit keer geen truitje van Mignolet of een halve paspop, maar een foto van de ontbrekende vier groepsleden, elk met een pintje dabei. Johnny Cash keek van bovenuit toe en aan het steeds groeiende kijkerspubliek bleek Vlaanderen nog aardig wat fans van Ilse Delange en The Dixie Chicks te tellen. Terecht hoor, Raedscheiders heeft een mooie countrystem en de manier waarop die even brak bij het nieuwe liedje, dat ze speciaal voor haar mama bracht, zorgde voor de eerste echte ontroering van het festival.

De wind deed ook mee tijdens de set van Aster, die even tijd nodig had om alles technisch in orde te brengen. Maar uiteindelijk begon hij eraan met Sunflower. Terwijl de kat hem langs achter besloop en de duiven zorgden voor achtergrondzang, kreeg het nummer door de reverb op zijn stem meteen een extra dimensie. Of hoe een eenvoudige ingreep meteen voor meer diepte kan zorgen. Wreckages schreef hij oorspronkelijk voor piano, maar hier bracht hij het op gitaar. En de pijn klonk zo door in zijn ietwat nasale stem, die hij af en toe ook nog eens mooi deed overslaan. Of hoe passie ook van een scherm kan afstralen. Iets wat trouwens ook mooi doorkwam bij het derde nummer dat hij nog speelde. 

ILA mocht ons er dan weer aan herinneren hoe intens een duister concert kan zijn. Na tweeënhalve week zonnige opsluiting deed het deugd nog eens - virtueel dan toch - in een donker hol van muziek te genieten. De Limburgse Ilayda Cicek doet het sinds kort als band, maar in tijden van blijf-in-je-kot deed ze het vandaag nog eens solo. De jonge twintiger met diepe stem bracht ons naar de overkant van de rivier waar Trixie Whitley aan de oever bleef aarzelen. Doorleefder, pakkender, meer slaand maar ook meer zalvend. Haar songs rilden langs onze rug en deden ons zowaar vergeten dat we gewoon thuis zaten te kijken. Ogen dicht en genieten, was dit. “Merci om te kijken, take care”. Doen we, ILA!

Lees ook het verslag van deel 2 en deel 3 van dit festival.

(Christophe Demunter, Patrick Van Gestel)