Blaudzun - Klein in iets zeer groots
Ancienne Belgique, Brussel, 7 maart 2014
Vroeg aankomen bij een concert heeft als voordeel dat je de andere mensen hun gesprekken kan afluisteren. Een leuk tijdverdrijf is naar de mensen zoeken die voor de eerste keer in de AB Club komen. Zo hoorden wij uitingen van verbazing als “Moh seg, dat is hier piepklein, zo schattig!”, maar de winnaar was toch “Vorige keer leek die AB toch groter.” Een spontane proestlach was ons deel. Reden van verzamelen in de AB Club: Blaudzun die er zijn nieuwe album ‘Promises Of No Man’s Land’ kwam voorstellen.
Die nieuwe plaat – mans vierde – is een hele grote plaat geworden. Blaudzun met stadionproporties bijna. En dus kregen we in de AB Club grootsheid in een kleine zaal. Maar beginnen deden we met Euphoria, ook de openingstrack van het nieuwe album, en live deden de repetitieve drums en gitaarlijn een stuk elektronischer aan dan op het album zodat we even dachten dat Forest Swords zich van datum had vergist. Tot daar de heldere stem van Johannes Sigmond zijn intrede deed.
Vervolgens floepten de stroboscopen aan en werd alles uit de kast gehaald voor Streets Of Babylon, een goed voorbeeld van de grootsheid van het nieuwe album. Dat Blaudzun nochtans ook subtiliteit is, toonde de intro van het schitterende (oudere) Flame On My Head aan: wat handgeklap en een subtiel streepje viool trok de song op gang. Maar ook dit nummer klonk nijdiger dan voorheen met een door Johannes Sigmond wel zeer nijdig aangeslagen gitaar.
Hollow People – met muzikaal achtervoegsel – vervolgens is één van de hoogtepunten van het nieuwe album (“Een nieuwe die we al heel lang spelen”), maar ook als het even wat ingetogener mag weet Blaudzun perfect wat te doen. Zo ontpopt het einde van het eerder kleine Solar zich tot een onverwacht meezingmoment. Het publiek in de AB Club zingt de zinnetjes “It hurts to much to stay/but I won’t let go” mee op aangeven van Sigmond, maar zachtjes. Fluisterend bijna. Uit angst om te luid te zingen en de magie te doorbreken. Ook wanneer Johannes Sigmond even later in zijn eentje het oudje Wolf’s Behind The Glass in zijn eentje brengt zonder versterking en met enkel een mandoline ter begeleiding die hij amper lijkt te durven aanraken is het resultaat indrukwekkend. Nooit eerder hebben we het zo stil geweten in een concertzaal.
We kunnen hier nog even de loftrompet blijven steken, maar feit is dat er geen mindere momenten te noteren waren in het concert van Blaudzun. Het trieste walsje Ocean Floor (From All The Stars) was het eerste bisnummer en een nummer dat enkel daar leek te kunnen passen, met Who Took The Wheel kwam er nog een hitje uit ‘Heavy Flowers’ voorbij en de outro van nieuweling Halcyon breidde een passend slotakkoord aan deze muzikale avond.
Sigmond had zijn ouwe getrouwe bandleden van ten tijde van ‘Heavy Flowers’ rond zich verzameld – een flinke handvol – en het was ook mede dankzij hen dat Blaudzun kon schitteren als live-act. Het zijn allen multi-instrumentalisten wat Blaudzun toelaat om naast de gebruikelijke instrumenten ook een plaats te creëren voor viool, trompet, accordeon, tamboerijn en muzikale rammelaars allerhande. Trouwens een extra pluimpje voor Tom Swart die even stevig blijkt te kunnen beuken op de grote extra trom die regelmatig van bedienend muzikant wisselde als op zijn piano.
Blaudzun is een rastalent en een rasmuzikant. Vier platen ver en al een hele muzikale reis afgelegd zonder ook maar de kleinste misstap te hebben gemaakt. En hoewel het hier in België wel stilaan begint te werken tot nog altijd veroordeeld tot een bestaan in de muzikale marge. Blaudzun is klein in iets zeer groots, voorlopig alleszins nog. Drukt Johannes Sigmond en de zijnen aan de borst, want dit soort rastalenten zijn zeldzaam.