blackwave. - weggespoeld.
Ancienne Belgique, 23 november 2018
"The rulers of national jazzy hip-hop", zo kondigde de Ancienne Belgique blackwave. aan. Niet zo gek, dachten wij, want de jazzy hiphop is binnen onze landsgrenzen op nationaal niveau praktisch ongeclaimd. Tot voor kort, tenminste. Vanavond plantten de virtuozen van blackwave. triomfantelijk hun vlag op die onaangeboorde, vaderlandse jazzhopbodem.
Neem het van ons aan: het langspeeldebuut van blackwave. wordt er eentje voor in de eindejaarslijstjes - en voeg daar ineens maar dit concert aan toe. Aan de ep was al te horen dat we vanavond kwaliteitsvlees in de kuip zouden krijgen, en de vijfsterrenrecensies kreeg blackwave. de voorbije twee jaar om de oren gezwierd als waren het kortingen op Black Friday. De triomf van vanavond stond dus al lang in de sterren geschreven, maar toch: eerst zien en dan geloven. En jawel: sinds vrijdag 22u30 zijn we geloviger dan Moeder Teresa en Pater Damiaan tezamen, want gezegend zijn de acht hemelbestormers van blackwave.
Rijkgeschakeerde instrumentatie en twee rastalenten aan de micro die de woordvloed aanvoeren: blackwave. was de heerlijkste tsunami, die een al even verrukte als gewillige AB met huid en haar opslokte. Het was als plichtsbewuste criticus moeilijk om iets af te dingen op deze prestatie, maar vooruit: het duurde toch drie à vier liedjes eer de zaal volledig onder stoom kwam – we wijten het aan het vriesweer buiten.
Gelukkig kon een volgepakte zaal zich al snel opwarmen aan de warmbloedige jazzhop die blackwave. bedrijft, ingekleed met pianoriffjes en koperblazers die schemerige New Yorkse jazzbars na middernacht oproepen – wanneer het allemaal niet meer zo opgejaagd hoeft maar gewoon, à l'aise. Voeg daar smeuïge rap, een baslijntje, behendige percussie en een subtiele elektrische gitaar aan toe die in alle vrijheid kronkelt, en we hebben een optelsom die ook nu weer op vijf sterren uitkomt. Ja, blackwave. was heel genereus op deze beste Black Friday in jaren.
Opener BIG Dreams dropte meteen een bom – en wij vergaapten ons een eerste keer aan de snelheid en techniek van rapper Jaywalker; God wat een woordensalvo's, wat een kracht. Drie nummers later werd de gashendel tijdens het nog onuitgebrachte Snooze even achteruit gezet: een intermezzo met akoestische gitaar verraste al evenzeer als het bekoorde. If I stond een ingetogen zaklampmoment toe waarbij de zaal in een zee van lichtjes veranderde. Tijdens Flow en Up There werd de getalenteerde Willem Ardui geflankeerd door de zeer verdienstelijke Amerikaanse rapper Caleborate, die overigens ook het voorprogramma verzorgde.
Kroonjuweel Elusive – hoe die strelende gitaarplukjes ons telkens weer kriebeltjes in onze buik bezorgen – is dansen op wolkjes met het mooiste meisje van de klas; een cadeau aan de wereld en een voorspelbare afsluiter, maar het was smullen, schranzen en schrokken geblazen. Blackwave. surfte even daarvoor zelf op de handen van hun overgeleverde toeschouwers, en als afscheidswoord wisten ze ons te vertellen dat ze "al twee jaar uitkeken naar dit optreden", en gooiden ze met adjectieven als "surreëel" en "onmenselijk".
Even polsen bij het publiek. Soms volstaat een blik in de zaal om af te meten hoe goed een concert is: wat wij met onze steekproef zagen, was onversneden – neen, we overdrijven niet – gelukzaligheid. Een Ancienne Belgique met kamerbrede glimlach, glinsterende oogjes en roezige staat van geest. Geen sterveling die zich hier niet liet overweldigen door de vloed. Circa 22u30 was iedereen of weggespoeld, of verdronken in euforie. Zo snel mogelijk opnieuw, graag.