Blackberry Smoke - Onvermoeibaar
013, 17 september 2024
Denk je aan southern rock, dan denk je meteen aan Blackberry Smoke. Dat is toch wel de koploper van deze zijtak, die een overbrugging vormt tussen country aan de ene zijde en rock aan de andere. Bewandel je deze brug, dan staat er je een prachtig uitzicht met open armen op te wachten, terwijl er een lauwwarme bries je door de haren streelt.
Het was de bedoeling dat Steel Woods de gehele tour zou mee gaan als support. Maar de band maakte enkele maanden geleden bekend ermee te stoppen, en besloot alleen nog een afscheidstour te doen in de Verenigde Staten. Als vervanger kregen we Bones Owens, die op tienjarige leeftijd gitaar begon te spelen en slechts drie jaar later al eigen nummers schreef. Of het nu ging om het uptempo Lightning Strike of het kalme en duistere Just In Case It Rains, met leren jas en zonnebril deed hij dit allemaal slagen.
Zo snel als de bliksem inslaat, zo snel stonden de mannen van Blackberry Smoke op het podium. Met een flinke knal begonnen ze met All Over The Road, waarna zonder een stilte te laten vallen meteen werd doorgegaan met Hammer And The Nail van nieuwe album 'Be Right Here'. Later kregen we hier nog meer songs van te horen zoals Little Bit Crazy en Azalea, waarvoor een eerste keer de akoestische gitaren op het podium gebracht werden. Alsof het oude bekenden waren, zongen de fans mee met de nummers van het nieuwe album en maakten ze de band op die manier duidelijk dat ze weer een prachtstuk afgeleverd hebben.
Blackberry Smoke is intussen al drieëntwintig jaar actief en sinds 2009 komen ze al naar Nederland. Ze speelden al in vele zalen, maar vanavond was het nog maar de eerste keer in het Tilburgse 013. Gelukkig maakt het voor het publiek niets uit op welk podium de band staat, want een knaller van een show maken ze er overal van. Wanneer zanger Charlie Starr tijdens Waiting For The Thunder aan het eind van elke zin de microfoon naar de zaal richtte, maakte het publiek die zin zonder aarzelen af, maar ook bij andere songs als One Horse Town en Run Away From It All, werd er uitbundig meegedaan.
Als blijk van waardering ging de band voor de tweede keer in op een verzoekje in de vorm van Too High. Ook lieten ze nog even een staaltje van vakmanschap horen tijdens de instrumentale onderbreking in Sleeping Dogs. Toen werd echt duidelijk hoe perfect de band op elkaar ingespeeld is, want ze gingen naadloos weer verder met het nummer waarmee ze begonnen waren. Onvermoeibaar bracht de band in twee uur tweeëntwintig nummers ten gehore zonder ook maar één enkel rustmoment te hebben genomen. We kennen maar weinig bands die deze energie evenaren.