Black Rebel Motorcycle Club - Het mysterie van rock-'n-roll
De Roma, 21 november 2017
Volgend jaar pas zal het nieuwe album van Black Rebel Motorcycle Club verschijnen. Maar dat weerhield het trio er niet van om nu al op pad te gaan. En uit die nieuwe plaat werd slechts spaarzaam geciteerd.
Een duo met gitaar en elektronica; waar hebben we dat nog gezien? En toch! The Vacant Lots passen niet echt in het rijtje gitaardrumsduo’s als White Stripes of andere Royal Bloods. Zij mixten raggende, psychedelische gitaarklanken met spaarzame elektronica en een overdosis geram op een cimbaal. Voor de afsluiter kwam Robert Been nog even meebassen, waardoor er iets meer vlees aan het skelet hing; niet dat wij dat kale geluid niet op prijs stelden. De zang namen ze elk om beurt op zich om zo tot een boeltje te komen, dat in de buurt lag van The Black Angels. Alan Vega was fan; in die mate zelfs dat hij hen zijn stem uitleende. En wij? Wij waren op zijn minst geïntrigeerd.
Ook uniek in zijn soort is Black Rebel Motorcycle Club. Ook Robert Been en Peter Hayes nemen vocaal elk een deel van de songs op zich. En hetzelfde geldt voor het gitaar- en baswerk, dat eveneens door beide heren werd waargenomen.
Het was een weerzien na lange tijd met deze band. Een tijd waarin de leden nogal wat meemaakten. Beens vader overleed (op Pukkelpop nog wel) en drumster Leah Shapiro moest hersenchirurgie ondergaan om te overleven. Dat laat sporen na. De nieuwe songs, die in De Roma werden gespeeld, waren sensueel en ingetogen, maar ook donker, met teksten als “Take all ‘till I can’t breathe” (Carried From The Start), die er niet om liegen.
Maar er was niet enkel dat. Voor de setlist werd naar believen geplukt uit zowat alle albums van het trio en werd, na een eerder bedeesde start, opgebouwd naar een wild feestje dat het ultieme bisnummer Whatever Happened To My Rock & Roll (Punk Song) steevast is. De crowdsurfers, die zich niet langer konden bedwingen, haalden gevaarlijke capriolen uit boven het dranghek, dat intussen ook al een rol toebedeeld gekregen had.
Want net voor Robert Been in zijn eentje en op zijn knieën Sympathetic Noose speelde, kon hij het niet laten om de fans te overtuigen om over het dranghek te kruipen. Toen de security door had wat er aan het gebeuren was en nog een vergeefse poging ondernam om de onverlaten terug de zaal in te sturen tijdens Hayes’ solomoment (Faultline), ging de band daar zelf vol vuur tegenin, waardoor de vertwijfelde veiligheidsmensen de strijd dienden te staken en oogluikend deze wandaad toelieten. Rock-‘n-roll, mijnheer!
Het tekende eigenlijk het gevoel dat wij bij de hele show hadden. Het mysterie van die muziek, die zoveel mensen weet te bewegen, waarop jongedames in netjes dichtgeknoopte blouse en bijhorende rok headbangend aan dat dranghek zwierden, dat was heel erg aanwezig bij deze show en met name in het tweede gedeelte, toen wij Awake en 666 Conducer in bloedrood markeerden als hoogtepunten.
Het blijft nog maar de vraag of dat nieuwe, sombere materiaal in de toekomst overeind zal blijven tussen het geweld van oudere songs, maar dan nog wordt je met een nummer als Six Barrel Shotgun toch weer teruggestort in die heerlijke poel van verderf, die rockmuziek kan zijn.
Alles wat je van een band mag verwachten kregen wij gisteren van een het publiek steeds uitdagende Robert Been, de basgitaar als een machinegeweer in de handen, en van een grijzende Peter Hayes, altijd al iets gereserveerder en nu dus ook, maar nog steeds passioneel bezig met zijn muziek. En drumster Leah Shapiro toonde zich een prima metronoom om dat alles binnen de sowieso niet altijd even duidelijke lijntjes te houden. Black Rebel Motorcycle Club staat er nog steeds en daar zijn wij blij om.