Black Rebel Motorcycle Club - De tornado en het briesje

Ancienne Belgique, Brussel, 16 november 2012

Black Rebel Motorcycle Club tourt intussen al meer dan een jaar met hun laatste plaat ‘Baby 81’. Een mens zou denken dat het stilaan tijd wordt om naar huis te gaan en een nieuw album op te nemen. Maar eerst besloot de band de overvolle, uitgelaten AB nog eens een goede beurt te geven. Noël Gallagher noemde hen ooit de beste liveband op aarde. Dat is misschien wat overdreven, maar BRMC deed het lang niet slecht.

De bandleden van BRMC hadden in het verleden wel eens de neiging om naast elkaar te spelen. Volume op tien en communicatie op min twintig. Dat euvel leek dit keer verholpen en dat schrijven we volledig aan de nieuwe drumster toe. U leest het goed: drumster. Ze heet Leah Shapiro, tourde eerder met The Raveonettes en liep over van enthousiasme en inzet. Hoewel het haar vuurdoop met BRMC betrof, bracht ze het er uitstekend vanaf.

Het concert was zoals gewoonlijk één grote tornado, inclusief het obligatoire balladintermezzo dat als oog van de storm fungeerde. Dit gezegd zijnde, van ons mogen ze ze achterwege laten, die rustpunten. A Fine Way To Loose en Sympathetic Noose verveelden al snel na kleppers als Weapon Of Choice en Ain’t No Easy Way. Gelukkig werd meteen de draad terug opgepikt: van Shuffle Your Feet tot Whatever Happened To My Rock’n Roll was het één grote achtbaanrit. En ook de bissen moesten niet onderdoen. We kregen nog onder andere Spread Your Love en Steal A Ride over ons heen.

Toch een paar minpuntjes: de jongens maakten behoorlijk wat tempofouten, waar ze zich anders zelden aan bezondigen. En dan was er nog het volumeprobleem, een klassieker bij BRMC. Hoewel de band niet zo luid speelde als anders, stond het volume toch nog behoorlijk hoog met als gevolg dat de dynamiek van de nummers soms helemaal de mist inging.

Het mooiste moment van de avond was echter gereserveerd voor na het concert. Robert Levon Been nam een akoestische gitaar onder de arm en speelde nog een kleine kampvuurset voor de AB. Een vijftigtal fans hoorden hem Chelsea Hotel van Leonard Cohen en I Am The Resurrection van The Stone Roses spelen, gevolgd door Dylanliedjes als The Lonesome Death of Hattie Carroll en Visions of Johanna. Toen een bedelaar zich mengde, liet hij de man gewoon een liedje meezingen. En eventjes later nam Peter Hayes het gewoon over in het metrostation.

Een ding was duidelijk na een concert van meer dan twee uur en een straatmuzikantenset van een dik half uur: deze jongens houden gewoon van spelen en dat doen ze goed. Wij wensen hen nog vele jaren.