Black Mountain - Bergen verzet

Botanique, Brussel, 14 april 2016

Met de komst van Black Mountain werden er in de Botanique bergen verzet. En of wij daarvan genoten hebben.

Welk seizoen het was, vroeg Guy Blakeslee voor hij de set inzette. En nadat er gewillig lente werd geantwoord, zong hij Winter Lady met flink wat vibrato en een snik in de stem. Het klonk een beetje alsof Conor Oberst Luka Bloom ging coveren, maar vergat om de songs interessant te houden. Snel gezien, even snel vergeten.

Dat bergen verzetten mag je bij Black Mountain bijna letterlijk nemen. In opener Mothers Of The Sun bijvoorbeeld leek het wel of eerst de verschillende delen van het nummer apart werden voorgesteld. De rauwe gitaarklanken van zanger-gitarist Stephen McBean contrasteerden met de fluwelen, bijna barokke stem van zangeres Amber Webber. Maar dan schoven de deeltjes als aardlagen over elkaar heen en botsten ze tegen elkaar aan, en passant de donderende ritmesectie in beweging zettend. Het resultaat was als een aardbeving, die precies aangaf waartoe deze groep in staat was. Logisch dat er meteen volop geheadbangd werd, dat er vuisten in de lucht werden gestoken en dat er in de schaarse rustpauzes in het nummer oerkreten werden geschreeuwd.

En dat was nog maar het begin. Florian Saucer Attack werd er aan een rotvaart doorgejaagd, als was het uit angst om het momentum te verliezen. Stormy High had eerder een bluesachtergrond, maar was daarom niet minder pakkend. Met Druganaut werd er dan weer teruggegrepen naar de psychedelica. Zo schitterde dit optreden door afwisseling met als herkenningspunten die gitaar van McBean en de stem van Webber om de subtiele synthesizerbleeps van Jeremy Schmidt niet te vergeten. Die vielen weliswaar niet altijd even hard op, maar in een song als You Can Dream waren ze wel degelijk onmisbaar.

Pas met de afsluiter werd er iets van gas teruggenomen. Space To Bakersfield leent zich daar dan ook uitstekend toe en sluit ook al de meest recente plaat af. Maar daarvoor werd er eerst nog uit de bol gegaan op het populaire Wilderness Heart en het niet minder enthousiast ontvangen Wucan.

In de bisronde werd er nog één keer weggedroomd op de tonen van Crucify Me vooraleer McBean een laatste keer zijn pijn mocht uitschreeuwen in dialoog met de zang van Webber. Voor één keer bleek de berg dus naar Brussel te zijn gekomen. En wij droomden de vreemdste dromen die nacht.