Black Mountain - Muziek voor lichaam en geest
De Zwerver, Leffinge, 1 april 2011
Na een klein half jaar doet Black Mountain opnieuw Europese bodem aan, gewapend met hun nieuwe plaat 'Wilderness Heart' die eind 2010 verscheen. De Canadian Independent Music Awards nomineerde de band trouwens in de categorie "Rockgroep van het jaar" samen met ander schoon volk als Danko Jones en Melissa Auf Der Maur. Indien het publiek in De Zwerver stemrecht had, zou die nominatie nu al verzilverd zijn.
Het voorprogramma werd verzorgd door het Californische Spindrift, die dat met verve deed. De cowboyhoeden gaven het al een beetje weg: deze vier heren met één dame in het gezelschap zijn tuk op alles wat nog maar naar western geurt. Met name de elektrische gitaren zoals die klinken bij Morricone kruidden nogal eens hun sound, maar men was ook niet te beroerd om gebruik te maken van dwarsfluit, keyboard en iets dat op een slidegitaar leek . Zelfs Indiaans aandoende keelklanken passeerden de revue.
Door de band genomen lag het tempo van hun songs aan de hoge kant, met veel echo en delay op de vocals en "oooh aaahs" die collectief gebruld werden, maar alles met aandacht voor de songs. U krijgt een herkansing om samen met deze unieke groep het woestijnstof te ruiken op 18 april in Trix.
Black Mountain opende, na wat gepingel van frontman Stephen Mcbean, meteen stevig met Let Spirits Ride. Gedempte gitaren gevolgd door lang naklinkende akkoorden, een stevige beat met een scheurende solo: dit was seventiesrock die gegarandeerd alle nekspieren loskreeg. De titelsong van hun laatste plaat was eerder een slepende stamper waarin de zang van frontvrouw Amber Webber de hoofdrol speelde, maar waarop u eveneens wild de haren in het rond kon zwaaien.
De drummer, de meest spraakzame van de hele band, bedankte de fans om "van overal uit België" naar Leffinge - dat ligt nog steeds vlakbij de kust - af te zakken. Als u op zoek bent naar een song als kennismaking met Black Mountain, dan is Wucan ongetwijfeld een uitstekend begin. Een slome bas, een mysterieuze en ijle gitaarlijn, terwijl Amber - vocaal wel te verstaan - het beste van zichzelf gaf, maakten dat uw lichaam spontaan aan het heupwiegen ging terwijl de geest de hogere sferen ingezogen werd. De trip ging nog even door in Tyrants, dat na zijn trage opbouw eindigde in een explosie van drums en gitaar.
Na een rustpauze in de vorm van akoestische nummers was het weer van dattum tijdens Druganaut. Het was puur genieten van McBeans jamwerk, geruggensteund door de overige bandleden. U kent deze song trouwens ook, of toch een beetje: met de intro spraken Neveneffecten in 'Basta!' immers hun kijkers toe. We vermelden nog Old Fangs, omdat hun Moog-orgel ook nu weer zo verdomd catchy klonk. Topconcert van een topband op een toplocatie.