Black Lips - Vuile handjes vasthouden
Botanique, Brussel, 16 februari 2009
De livereputatie van Black Lips is intussen zo karikaturaal chaotisch dat een mens bijna zou vergeten dat de band ook nog puike songs in huis heeft. En het was natuurlijk voor die songs dat wij naar de Botanique gekomen waren. Blasfemie, zei u? Mannelijke naaktheid? Schaamteloze vlaggenverbranding en allerlei lichaamsvochten? Nee hoor, wij weten van niks.
Voorprogramma 1982 probeerde het met skinny jeans, confetti en andere truken van de foor. Het mocht niet baten. Als je mama “Allez Matthias” roept vanuit het publiek, ben je al die zorgvuldig opgebouwde credibility zo weer kwijt. Bovendien bleef geen enkel nummer echt hangen. Hun hoekige melodieën waren nochtans best sympathiek, maar keihard langs achter pakken deed het ons nooit. En laat dat toch wel een minimumvereiste voor een punkconcert zijn.
Toegegeven, een dankbare job hadden de Belgische jongens niet. Black Lipsfans komen enkel en alleen voor Black Lips. Dat mocht de AB vorig jaar al ondervinden, toen tijdens het Domino festival de bar gezellig vol stond en de zaal akelig leeg bleef voor de twee openers van de flowerpunkband.
Black Lips deed zijn psychedelische roots alle eer aan door vloeistofdia’s af te spelen tijdens het optreden. Eén ding hadden ze echter over het hoofd gezien: de veelkleurige olie vloeide een stuk trager dan hun aanstekelijke liedjes. Bovendien belemmerde een onverlaat het traject van de projector. Het effect ging dus volledig verloren.
Ook het optreden zelf vond slechts moeizaam het gebruikelijke ritme en energie. Op het eerste greintje moshpit was het wachten tot het vierde nummer, Oh Katrina. Hun orkaanhitje staat garant voor gemakkelijk scoren, maar werd veel te nonchalant en ongeïnteresseerd afgehandeld. Met de opvolger Dirty Hands lukte het gelukkig al wat beter. Het refrein “Do you really want to hold my dirty hand?” brult dan ook lekker mee.
Pas halverwege de set - met Cold Hands - kwam Black Lips op kruissnelheid. De zaal zong al mee voordat de tweede noot goed en wel ingezet was. Een tweede hoogtepunt kwam er met het onverbeterlijke Bad Kids. De Rotonde als slagveld. Je ziet het niet vaak, maar het loont wel de moeite.
Ondanks de mooie momenten, konden we ons niet ontdoen van de indruk dat Black Lips er niet helemaal bij waren. Ook de set stak niet bijzonder goed in elkaar. De sfeer van de harde nummers werd gebroken door de psychedelische songs en omgekeerd. De mix van nieuw en oud materiaal liet eveneens te wensen over. Gelukkig moet een Black Lipsconcert niet goed zijn om geweldig leuk te zijn.